آقای کلبادی پور با سلام و دورد بر بصریت تو، همشهری. نکته ای که اشاره کردید از نظر مباحث توسعه یکی از مسائلی است که باید قبل از طراحی و اجرای برنامه های توسعه بدان توجه شود که معمولا نمی شود. این که جامعه مورد نظر به به تکنوژوی و روشهای سرمایه بر نیاز دارد یا کار بر و این که استفاده از این روشها چه مزیت ها و مضاری دارد. بیش از این وارد مباحث نظری نمی شوم. خلاصه این که، باید دید جامعه به چه چیز نیاز دارد و الویتها چیست. اما مسئله ای که این جا مطرح است بیشتر به سرمایه گذاری یا عدم سرمایه گذاری فکری، مالی و فنی است. نتیجه این که دوره ای دیگر آغاز می شود و آیندگان می آیندو می بینند که ما هیچکاری نکردیم چون نایستادیم و فکر نکردیم.و دور از نو و ...

درودبرهمه شما که اظهارنظر میکنید .بیاییدفکر خرید ماشین الات چه کشاورزی چه راه سازی را ازسرپرشورتان بیرون کنید تانان چهارتاکارگرفلک زده زحمت کش را اجر نکنیم تاسفره صاحبان ومالکان ووارد کنندگان این نوع تجهیزات رنگین و رنگین تر بشه یعنی کار را دسگاههای خریداری شده انجام بدن و پول ها سرازیر بشن تو جیب مالکین مثلآزرنگ و خوشفکرشون انوقت اون کارگرهای با غیرت زحمتکش سرچهار راه ها داس بدست حیران و سرگردان تا غروب معطل وخانواده هاشون چشم بدردوخته اما غافل از اینکه حقشان سوخته درست بلایی در حد بلایی که بسر کارگران راه ساز مان امده با خریداری ماشین الات و ادوات چندصدمیلیارد دلاری از کشورهای تولید کننده و . . .مرحمت زیاد

تازه توی کره اگر مراسم معارفه ای هم باشه استاندارها اینقدر خاطره تعریف نمی کنند تا خبرنگار ندونه چی بنویسه. استاندار محترم لطفا از خاطره گویی دست بردارید چراکه در صورت تداوم قصد دارم وبلاگی به نام خاطرات استاندار راه اندازی نمایم.

نشا كار كره اي كه ايرادي ندارد.جومونگ و سوسانو كرهاي كه فرهنگ ما را تحت تاثير قرار داده مصيبت است اقاي مهدوي.

چه نقدمنصفانه اي.اقاي طاهايي دست به كار شويدتا بي نياز شويم.البته اگر جلسات كسل كننده و بي اثر استانداري بگذارد.

تعجب من از آقای استاندار این است که توقع دارد در ایران یا مازندران دستگاه نشاه یا دروع ساخته شود. من از ایشا ن می پرسم آیا ساخت این دستگاهها نیاز به سرمایه گذاری علمی ، مالی ندارد؟ مراکز علمی ما کی وقت صرف ساخت این دستگاهها کردند و جوانان ما کی مورد تشویق قرار گرفتند که در این زمینه ها تحصیل کنند، تشویق عملی و نهاد مند نه تشویق بوق و کرنایی در قالب سخرانی هایی که برد آنها حداکثر تا برد بلند گوهایش است!
نمی گویم مقصر، این یا آن استاندار است علت آن شخصی نیست و به این یا آن حزب و گروه بستگی ندارد. بلکه مسئله ای است مزمن و ساختاری، ناشی از بدون برنامه گی. راه حلش را تنها باید در برنامه ریزی منسجم و یکپازچه پیدا کرد. و این خود مستلزم شناخت وضع موجود و امکانات فعلی و تعیین اهداف مشخص و قابل حصول است. مهمتر از آن تعهد افراد و حکومت به اجرای آن است. و همه اینه مستلزم داشتن وقت است! که بایستیم تا به اطراف خوب نگاه کنیم.
ما - منظور ایرانی و در این مورد مازنی ها- حتی فرصت ایستادن و دقیق نگاه کردن را نداریم! تا چه رسد به این که نیاز خود را خوب بشناسیم و بعد از آن براب برآوردن آن فکر و عمل کنیم. فرصت ماندن برای ما محدود است و این خود کم بینی را موجب می شود. امیدوارم آقای استندار و مدیرانش دیر باشندو پایدارو با برنامه و دید باز و...