*مازندنومه:يادداشت زير در وبلاگ 40 تيکه انتشار يافته که لينک آن را يکي از مخاطبان براي ما ارسال کرده است.

-----------------

دو بستنی فروش که قصد داشتند شعبه ای در برج میلاد داشته باشند، پس از درگیری لفظی و متهم کردن همدیگر به دزدی نام و برند از دور مذاکرات خارج شدند.

گفته می شود یک تاجر مشهور نیز سخت در تکاپوی تصاحب رستوران گردان نماد تهران است.

زرق و برق بام تهران در کنار آغاز به کار فاز دوم عمرانی آن، دل جیزداران بازاری را ربوده است و مسابقه برای تجارتخانه میلاد مدتی است که مسئولین شهرداری را هم درگیر خود کرده است.

برج میلاد از سال 76 آغاز به کار کرد و 2 ماه پیش بالاخره باصرف هزینه 266 میلیارد تومانی افتتاح شد.

این برج که به بهانه‌های مخابراتی راه اندازی شد، امروز در بلندی به تورنتو کانادا و مسکو و شانگ های چین تنه می زند و اگرچه منشا اثری برای بهبود آنتن دهی مخابرات نشد اما از چند حیث مایه فخر و مباهات است.

اول اینکه جیب جدیدی برای سرمایه داران شد تا با فروش بستنی و غذای فرنگی و سنتی آنهم در شکل گردونش زکات سرمایه بدهند.

دوم نیز محل مناسبی برای برگزاری جشن‌ها و همایش های چند میلیاردی در شان انقلاب شد تا به حول و قوه الهی در جهت تولید علم و جنبش نرم افزاری قدمی برداشته شود.

البته ظاهر این فخر ملی کمی بدگل و بد ترکیب است که آنهم شرکت سازنده وعده داده است با عقد قرارداد با یک شرکت آلمانی، نمای سیمانی آنرا مزین به شیشه های منحصر به فرد کند.

در وصف این شیشه گفته شده که دارای تکنولوژی بی نظیر در دنیا است و در طول روز رنگ آن تغییر می کند و پس از نصب روی برج میلاد، اجازه استفاده از آن به هیچ ساختمان دیگری داده نمی شود.

صدالبته که این بزک و دوزک شیشه ای و منحصر به فرد درافزایش سود و تالان کت و شلواری... و فرش نگین... و نگارخانه و کافه تریا ... موثر است. اسب را که نعل بزنند کک هم پایش را بلند می کند. اگرچه این زرو زیور برای تولیت این گنبد و بارو نیز آب و نان دارد که البته از همان بلیط 17 هزارتومانی روز اول برای ورود به این معجزه ایرانی معلوم بود. جیب کنی و باج قماری خرکچی‌ها یک طرف و حاشیه سود خال بازان بازار هم طرف دیگر اين عمارت 266 ميليارد توماني است .

اما چند روز دیگر سالروز کلنگ زنی آزاد راه تهران – شمال است. 12 سال پیش در چنین روزی یک شرکت فرانسوی بابرآورد هزینه اولیه 75 میلیارد تومان ، نسبت به ساخت 5 ساله این آزاد راه تعهد داد که البته بعدها معلوم شد این شرکت فرانسوی بیشتر به فکر جیبش خودش است تا مصالح ملی! و از این رو با اعتماد به توانایی بخش خصوصی کار را به یک شبه خصوصی داد تا کار را به جایی برساند که امروز تنها برای اتمام فاز اول آن نزدیک به 300 میلیارد تومان هزینه لازم باشد.

این در حالی است که ادامه احداث آزاد راه با ناز و کرشمه بخش خصوصی نمای داخلی که هیچگاه تعهد بیشترش به انقلاب نسبت به فرانسویها اثبات نشد، پالان خر دجال شده و بصورت ناقص تعطیل شده است.
و اما؛
سالانه 27 هزار کشته در جاده ها داریم.
بیش از 2 هزار نقطه حادثه خیز در جاده ها داریم که این نقاط با معیار 10 تصادف در یک نقطه ثبت شده اند این در حال است که ملاک نقاط حادثه خیز در دنیا 3 تصادف در یک محل است.
بخش عمده ای از این تصادفات نیز آخر هفته و در ایام تعطیل است که جاده های شمال سهم قابل توجهی در آن دارند.
به گزارش بانک جهانی تصادفات در جاده های ایران 20 برابر کشورهای صنعتی و 5 برابرکشورهای هم وزن است.
به گزارش یک مقام مسئول سالانه 250 هزار نفر مجروح تصادف زده داریم و در شبانه روز 72 تصادف رخ می دهد.
در کشوری که 70 درصد حمل و نقل آن از طریق حمل و نقل جاده ای است و همه ساله این شاخص 4 تا 5 درصد رشد می یابد ،تنها 1.4 درصد جاده های آن، آزاد راه و 5 درصد بزرگراه است.

با این حساب آیا ساخت و ترمیم و اصلاح وضعیت جاده ها یک ضرورت نیست.

چرا باید احداث آزاد راه تهران – شمال تعطیل شود و هر روز زیان ناشی از تاخیر در راه اندازی آن ،هم به لحاظ هزینه ای و هم انسانی چندین برابر شود؟

انتخاب اولویت ها ی سرمایه گذاری در سطوح ملی از اصول اولیه برنامه ریزی است.

فرض کنید بخواهیم با معیارهای صرفاً اقتصادی 2 پروژه برج میلاد و احداث آزاد راه تهران – شمال را بررسی کنیم.

برای راه اندازی برج میلاد 266 میلیارد تومان هزینه شد. اگر آزاد راه تهران – شمال مطابق برنامه پیش می رفت با هزینه به مراتب کمتری، امروز در سالگردش جشن راه اندازی می گرفتیم نه اینکه شاهد تعطیلی آن باشیم و ادامه ساخت آن با هزینه نجومی 2 هزار میلیارد تومان مواجه شود.

اصلاح و رفع نقاط حادثه خیز جاده ای تنها در آزاد راه تهران - شمال نیست و نیاز به یک عزم ملی و جهادی دارد تا این مهم صورت گیرد. بهبود وضعیت جاده ها از هر اصلاح ساختار و تحول اقتصادی مهمتراست چه رسد به آنکه با پول بیت المال بجای افزایش ضریب امنیت جامعه، نماد فخر بسازیم.

فرض کنیم نگاه مان کاملاً مادی و اقتصادی است. مطابق آمار راهنمایی و رانندگی در 6 ماهه اول سال 87 ، 13068 نفر در تصادفات جاده ای کشته شدند. اگر در 6 ماهه دوم سال نیز همین روال باشد، سال 87، 26136 نفر مرگ جاده ای داریم.

بنابه آمار رسمی ،متوسط سن کشته شدگان کمتر از 32 سال است و به تعبیری همه در سنین جوانی و به لحاظ اقتصادی، نیروی فعال محسوب می شوند.

بر اساس محاسبه يك كارشناس اقتصادي اگر ارزش تولید سرانه هر نفر 6000 دلار باشد و به طور متوسط 50 درصد این افراد بتواند برای 20 سال کار کنند، هزینه اقتصادی کشته شده ها بالغ بر 1.568.160.000 دلار یا 1.594.818.700.000 تومان میشود.

اگرچه از نظر نئولیبرال‌های وطنی درشهر نی سواران باید سوار نی شد و در تمدن پول، مدرنیته دلفریب، کازینوی سرمایه‌داری و تکنولوژی بی قید و بند و برزخ پایتخت نشینی، گريزي از رجز خوانی توسعه یافتگی و فخر فروشی مدنی نیست، اما آیا اقتصادی تر نبود بجای ساخت جوق های پول سازی برای سرمایه داران به فکر افزایش تولید ناخالص داخلی باشیم . این نوع استدلال بیشتر برای قائلان به افسانه بازار آزاد است که همه چیز از جمله اخلاق و انسانیت را هم روی مقراض دوتکه عرضه و تقاضا می برند.

ذکر این نکته ضروری است که غرض خراب کردن شاه دیوار برای پرکردن چاله ها نیست. بلکه شناخت اولویت های توسعه ای است تا به اشتباه ننویسم آزاد راه میلاد و برج تهران – شمال.