حدود دوهفته پیش، در تاریخ یکم آذر ماه 1389 خورشیدی، سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور بخش نامه اي را صادر کرد، مبنی بر اینکه همه ی گزارش ها و آگاهی رسانی های درباره ی میراث فرهنگی تنها از سوی این سازمان صادر و دگر خبرگزاری ها وسازمان های مردم نهاد هم راستا حق پخش گزارش و آگاهی رسانی از کانال خبری خود را ندارند...!

با نگاهی گذرا و سرسرانه، نه کارشناسانه در کارنامه ی سازمان میراث فرهنگی می بینیم که سستی ها و کاستی های این سازمان، در نگاه داری،نگاه بانی و آگاهی رسانی میراث فرهنگی و طبیعی کشور بسیار  بالا بوده، و اگر با دید کارشناسانه به آن نگاه کنیم در برخی پاره ها با فاجعه فرهنگی روبرو می شویم!

باید یادآور شد که سازمان های مردم نهاد هم راستا با میراث فرهنگي و رسانه ها، بازوان توانمند آن سازمان محترم بوده و در همه ی جای جهان و بر بنیان تجربه ها و دانش های به دست آمده همکاری دوسویه دستگاه های دولتی با سازمان های مردمی باعث پیشرفت در آن زمینه کارکردی خواهد شد.

 متاسفانه سازمان میراث فرهنگی با مرزبندی و بند کشی پیرامون خود به بهانه ی جلوگیری از یورش قاچاقچیان و نابکاران فرهنگی و مقوله ی امنیتی، برای خود تاریکخانه ای را بنیان نموده که گویا هیچ کس را پرواي ورود به آن نیست؛ همانند عکاسی که در تاریکخانه خود آن دسته از فرتورهای خود را به چاپ و نمایش همگان می گذارد که به دیدگاه خود بهتر و زیباتر برداشته شده است.

سازمان گرامی باید به این نکته برسد که اگر سازمان های مردم نهاد و یا خبرگزاری ها،خود جوش گزارش ها را به آگاهی می رسانند و این کار ازدیدگاه آن سازمان غیر حرفه ای و ناکارآمد است، به دليل آن است که سازمان، برنامه های خود را روشن و حرفه ای به آگاهی همگان نمی رساند و سازمان های مردم نهاد و خبرگزاری ها از سر دلسوزی و عشق به این خاک و فرهنگ با پیش می گذارند.

 اگر سازمان میراث فرهنگی به جای بند کشی و کشیدن خط قرمزهای واهی و پی در پی، توانمندی خود را در ایجاد امنیت برای ترانشه ها و آثار باستانی بالا ببرد و خود پیشتاز و فرخوان کننده سازمان های هم راستا برای همکاری شود، خواهد دید که نه تنها تهدیدی برای بناها و پایگاه های باستانی پیش نخواهد آمد، سازمان های مردم نهاد به گونه خودجوش کنار آن سازمان پا به پای یگان های بازسازی و نگاه بانی از میراث خود پدافند خواهند نمود.

 باید عاجزانه یادآور شوم که ایجاد یک تاریکخانه که تنها خود عکاس حق ورود به آن و چاپ فرتورهای خود راداشته باد، از آن عکاس تنها چهره ای غیر حرفه ای و ناکارآمد می سازد، و بینندگان آثار روی به دگر نمایشگاه ها خواهند برد.

 باید متوجه نمود که فرجام و بوده ی کار هنرمندان تنها در نمایشگاه های عمومی و با گزینش همه ی اندیشه ها و سلیقه ها ارجمند و ارزشمند است.