بهترین روز هرانسانی دیدن مناظر زیبا و به یاد ماندنی است.يک روز گرم تابستاني؛به سمت مرکز توان بخشی معلولان ذهنی فجر در جاده نور حرکت مي کنم.

 ترافیک سنگین مانع از حضور به موقع می شود. ساعت 11 صبح به هر زحمتی بوده خودم را به مرکز رساندم .

 رئیس مرکز و رئیس بهزیستی منتظر آمدن مهمانان بودند. دقایقی نگذشت که دو دکتر خوشنام شهر و عضو هیئت مدیره مرکز آقایان دکتر سیف و دکتر هاشمی وارد شدند و به جمع ما پیوستند.

 به طرف سالن اجتماعات راهنمائی شدیم. لحظه ای بعد فرماندار به اتفاق عده ای از خیران وارد شدند. آقای اسحاق تبار- رئیس مرکز-مي گفت: این مرکز درسال 73 شروع به فعالیت کرده و آلان از 125 دختر عقب مانده ذهنی نگه داري مي شود.

معلولان را از سراسر استان به مرکز توان بخشی معلولان ذهنی فجر می آورند و به طور شبانه روزی نگه داري مي کنند.

 برای پر کردن اوقات این دختران کلاس هایي از قبیل آموزش مهارت های زندگی، آموزش خودیاری ،کلاس های هنری ،تئاتر و سرود هم براي شان برپا مي کنند.

برایم جالب بود با اینکه اين ها معلول ذهنی هستند و فکرشان از کودکان 3 و 4 ساله کمتر است، چطور دراین کلاس ها شرکت می کنند؟

اسحاق تبار گفت: حتی از دست ساخته های این معلولان هر ساله نمایشگاه برپا می شود.

 این مرکز 43 نفر پرسنل دارد که 10 پزشک روزانه به صورت مجانی این معلولان را ویزیت می کنند.

 از رييس مرکز درباره هزينه ها پرسيدم که پاسخ داد:مایحتاج مرکز از هدایای مردمی و خیران و 20 شرکت که تولیدات لبنی –گوشتی دارند تامین می شود.

مهمانان جلسه هر يک به اظهارنظر پرداختند.دکترسیف گله مند بود از قول و وعده هاي عمل نشده مسئولان قبلی شهرستان در خصوص تهیه زمین جهت ساخت مرکز.فرماندار آمل همان جا قول داد که این موضوع را پیگیری کند.

یدالله اکبرزاده گفت: مشکلات را از نزدیک دیدم، موضوع را با مجمع خیرین درمیان گذاشتم که خوشبختانه از این پیشنهاد استقبال شد.

 وی با اشاره به ایثارگری کسانی که بهترین عمر خود را برای این عزیزان صرف مي کنند، افزود: کار شما خدائی است و یقینا" جز اعمال شما مصوب خواهد شد.

 به اتفاق حاضران برای بازدید از قسمت های مرکز رفتیم. صحنه های ناراحت کننده ای بود. افراد به ظاهر 50 ساله بودند ولی به اندازه بچه 3 ساله فکر وهوش نداشتند.

آن هادست های مهربان خود را به طرف مسئولان دراز می کردند.فضا پر از شادی و هلهله بود.در قسمتي از سالن عده ای جمع شده بودند وبرای خودشان جشن تولد گرفته و دست می زدند.

 يکي از معلولان که مسن تر از بقيه بود،دست فرماندار و یکی از خیران را گرفت و برد به طرف تختش.مي گفت: این تخت من است،ببينيد. همه ناراحت شدند و اشک در چشمان حلقه زد.

 خیران به هریک از معلولان یک تخته پتوی گلبافت هديه کردند و به پاس این همه ایثار مددجویان لوح و هدایای فرماندار به آنها اهدا شد. 

به ديده اعتبار نيست
بيا به دل بها دهيم

سروش عاشقانه را
به گوش جان ندا دهيم

بيا به صبح زندگي
به شاخه ي پرنده ها

اگر شكوفه اي نشست
دلي به آن صفا دهيم

دلي اگر ز بد شكست
به خوشدلان گلايه نيست

به هر كسي كه دل دهيم
به خاطر خدا دهیم

ايميل نويسنده: (amol_ali2006@yahoo.com)