مازندنومه،بهارک همتی:حضور بچه های کوچک فرصتی را پیش می آورد که به دنیای کودکی برگردیم و شیرینی های آن دوران را به خاطر اوریم.

یکی از لذت های تمام نشدنی دوران کودکی تماشای کارتون است. هرچند در دوران کودکی ما دهه پنجاهی ها، آن قدر کارتون ها جدی و سنگین بودند که به نظر من لطمات جبران ناپذیری به روح ما وارد کردند.

 نسل ما به جای آن که با دیدن چند کارتون شادی آفرین،شاد شوند و برای کار بیشتر و با راندمان بالاتر انرژی بگیرند، جلوی تلویزیون می نشستند و برای گم شدن یا مردن مادران هاچ، سباستین، آنت، نل ، حنا، بلفی، کوزت، و بی شمار قهرمانان دیگر که در سینمایی های جمعه بعدازظهر می دیدند، گریه می کردند و با سری پر درد و چشمانی قرمز به سراغ کتاب های درسی می رفتند.

 بگذریم جای گله نیست. چون این امکان وجود دارد که فرزندان ما هم در مواردی از ما شکایت داشته باشند که اصلا به ذهن مان خطور نکند که قصوری رخ داده است.

 این روزها خوراک روز و شب بچه های من فیلم سینمایی انیمیشن UP است. داستان دو نفر که در کودکی با هم همبازی بوده اند و برای پیگیری یک رویای بچگانه با هم ازدواج می کنند،ولی هر چه پس انداز دارند خرج زندگی روزمره می کنند و فرصتی پیش نمی آید که به آرزوی شان برسند.

 در انتها خانم خانه به دلیل کهولت سن فوت می کند و آقای خانه تصمیم می گیرد به تنهایی به رویای دو نفره شان جامه عمل بپوشاند.

برای انجام این کار هم دست به کار عجیب و غریبی می زند و سر پیری کارهایی انجام می دهد که از توان و قدرتش خارج است، ولی می ارزد.

 آن چه به شدت توجه و علاقه مرا به فیلم جلب کرده است، نکات بسیار جالبی است که در بعضی سکانس های این فیلم وجود دارد: قهرمان فیلم در کودکی خود به فردی ماجراجو علاقه مند است.

 این مرد به قصد یافتن و شکار کردن یک پرنده خاص از شهر خود مهاجرت می کند و سال ها در منطقه ای خالی از سکنه تمام امکانات خود را به کار می گیرد و به جستجو می پردازد.

 اما بعد از گذشت سال های بسیار زیاد و در حالی که قهرمان فیلم ما پیرمردی شده و عمری بر سرش گذشته است، هنوز موفق به یافتن آن پرنده نشده ولي قهرمانان داستان ما به محض آن که با آن وسیله نقلیه عجیب خود در آن منطقه فرود می آیند با آن پرنده تصادف می کنند.

 این نکته جدای از طنز آن بازگو کننده این تجربه شخصی و همگانی است که وقتی با ناراحتی و خشم به دنبال چیزی بگردیم ان را کمتر پیدا می کنیم.

قهرمان کودکی هر کدام از ما کسی است که او را از نزدیک نمی شناسیم. ولی با نقشی که ایفا می کند به خوبی آشنا هستیم.

 اگر خواننده است با تمام زیر و بم صدایش آشناییم، انگار که نقشه جغرافیایی حنجره اش را ما طراحی کرده ایم.

اگر هنرپیشه است در طول سال های متمادی حساب تک تک چین های دور چشمش را داریم.

 اگر فوتبالیست است قادریم سرعت او را در هر بازی نسبت به بازی قبلی با رسم شکل و نمودار مقایسه کنیم. و ... 

اما هر کدام از ما در برخورد رو در رو با قهرمان زندگی خود حالتی داریم که انگار کسی می آید و شعله ی زیر قابلمه ای پر از آب در حال جوش را کم می کند. نوع علاقه مان به او عوض می شود و دیگر کمتر از آن جنس پر شور و اشتیاق است.

 این فیلم هم حاوی ملاقات چهره به چهره ی قهرمان داستان ما با قهرمان دوران کودکی خود است که عمری را به او علاقه مند بوده است و این که نسل بعدی دیگر او را نمی شناسند.

در این ملاقات درس های بزرگی به ما داده می شود. دردناک است که انسان عمر خود را صرف علاقه مندی به کسی کند که جانش را نشانه رود.

 اگر بخواهم در مورد لحظه های پرمعنا و تامل برانگیز فیلم صحبت کنم باید در مورد هر دقیقه اش حرف بزنم. ولی فکر می کنم حرف زدن در مورد فیلم به اندازه دیدن خود فیلم جالب نباشد.

 این فیلم کارتونی حاوی یک نکته عمیق است: همه ما از تنهایی گریزانیم. ولی وقتی کسی را برای هم صحبتی پیدا می کنیم، به جای آن که از او یک مصاحب خوب بسازیم آرمانگرا می شویم و طردش می کنیم.