با سلام خدمت مدیریت محترم مازندنومه/ من واقعاٌ شوکه شدم یک نفر بجای من پیام گذاشته!!! اما خوشحالم با دوستان همیشگی و قدیمی ام در این مجال کوتاه خاطراتم را دوباره ورق زدم.. پیمان شعبانی تبار عزیز، احسان مهدیان، لاله تقوی، مهدی کهن روز، ولی اله پاشا... روز خبرنگار بر همه تون مبارک... ضمناٌ جهت اطلاع آقا مهدی کهن روز عزیز ،من هیچگاه شروع فعالیت و خانه اول خبرنگاری و روزنامه نگاریمان را فراموش نمی کنم بلکه معتقدم در این مسیر بایستی تلاش مضاعف داشت.. بازهم از همه کسانی که برایم زحمت کشیدند سپاسگذارم

درود.
به خبرنگار؛ گفتن از مشقتهای این عشق(!) (...و به قول بزرگترهای ... این حرفه!!!!!!) مضحکه. همراه من؛ خبرنگار از دید من مثل بدلکارانی هستند که همواره در مرکز کانون وقایع ریز و درشتند اما همیشه این ازما بهترونن که ژست ستاره رو میگیرن و...!!! بقول همراه هنریمون که: (...همه چی آرومه...) و ما توی اینهمه گل و بلبل در کمال آرامش فقط به تشویش اذهان عمومی مشغولیم!!!
همراه من؛ فقط این سوال همیشه آزارم داده که چرا سالی یکبار بزرگترهارو مجبور میکنیم وا3 ما هزینه های کلان معنوی کنن و یادمون بندازن که طفلکا چقدر به فکر مان و ما چقدر قدرنشناسیم!!! این دوره و زمونه که دشمنای خارجی یا همون شیاطین خیلی بد(!) از هرطرف به ما هجوم آوردن؛ چرا سرمایه های ملی رو به باد میدیم و اینهمه انرژی منفی به جامعه تزریق میکنیم!!! مگه بیکاریم!!! یکم هم همراه بزرگترا بگیم و بخندیم و لذت ببریم از آشفتگی های جهان استکبار و خونخوار خیلی بدبدبد!!! و اصلا بروی خودمون نیاریم که احتمالا کمی نا امنی اقتصادی و روانی و اجتماعی (...که یقینا توهمی بیش نیستند!!!)؛ وجود خارجی دارن!!! اصلا همه بسیج شیم چون خیلی خوبه و یکصدا نگیم آخخخخ! چون ایادی خونخوار خیلی بد خدای ناکرده فکر میکنن تحریمها و گرونی و ناامنیهای روانی و... آزارمون داده!
همراه عزیزم؛ آرزوهای بزرگت بزرگتر باشن و آرزوهای کوچیکت قشنگ تر. خبرنگاری از دید حقیر بزرگترین فرصتیه که در اختیار قشر کاملا خاصی پیش میاد. قشری که بی ادعاترین کوششها رو فقط برای بهتر شدن شرایط زندگی دیگران دور و نزدیک صرف میکنن و هرگز نیازی به وعده های سالی یکبار ندارن!
همواره شاد زی...
مهر افزون

روزنامه نگاري وخبرنگاري سخت وعذاب آور است چون بايد در جريان همه خبرها باشي و سكوت كني! این جمله خیلی زیباست ولی ایکاش نام ایران را به ان اضافه می کردید! در واقع می شد: روزنامه نگاری وخبرنگاری در ایران سخت و ...

سلام همکار...
دغدغه تان را خواندم و از اینکه به زیبایی آن را بیان کردید سپاسگزارم...حیف است قلمی به این پویایی خاک بخورد...بیشتر بنویسید لطفا!!

باسلام خواستم اززیرکی نویسنده دربیان مشکلات بگویم ولی دیدم بسیاری دیگرهمانند آقایان امید همیار و کاندیدای سابق مجلس و ... چندنفر دیگری نیزدراین خصوص گفته اند! و تمامی حرف هائی که می خواستم بگم را تقریبا دراکثر نظرات به چشم می خورد!لذا فقط این را اضافه می کنم که براساس تحقیق و سوالاتی که از دوستان آگاهم داشته ام ظاهرا متأسفانه درایران رایج نیست که خبرنگارها و نویسندگان و روزنامه نگاران مطبوعاتی بابت گزارش ها و مقالات خود از نشریه حق التحریر دریافت کنند! و آنهائی که این شغل شغل اولشان است و تنها منبع درآمدی اشان مطبوعات است بایستی از راه گرفتن رپرتاز آگهی ها و یا تبلیغات ها 10 الی 15 یا 20 درصد ازمبلغ را دریافت کنند واین باعث شده است برای اینکه یک مطبوعات چی بتواندخرج زندگی اش را تأمین کند و ازآنجائیکه بااین اوضاع اقتصادبازار و یا انواع روش های تبلیغاتی ماندگارتر دیگر کمتربازاری ای اقدام به تبلیغات درمطبوعات می کند مجبورند به ادارات ونهادهای دولتی روی آورند و با انجام مصاحبه با رئیس یا معاون که درآن به نوعی گزارش عملکرد اداره خود را بدهد و یا گرفتن آگهی های مناقصه و مزائده و امثال اینها کسب درآمد کند و اگر درآن نشریه انتقادی ازآن اداره چاپ روابط عمومی ان نهاد از روی غرض ورزی دیگر با خبرنگارو نماینده ان نشریه کارنخواهد کرد! این خیلی بد است ! خب بعدا چگونه می گویند مطبوعات پل ارتباطی میان دولت و مردم است؟!درواقع خبرنگاران حقوق خودرا از دولت دریافت می کنند و بابت آگهی های رپرتاژی که از دولت برای جریده محل کارخود می گیرند ،درصد دریافت می کنند که می شودگفت به صورت غیرمستقیم حقوق بگیر دولت هستند!این ازنظر من درجامعه مطبوعاتی ایران ایرادی است بزرگ ! از طرفی دوست دارم بدانم ازکدام بودجه رئیس یک اداره بابت انجام وچاپ و انتشاروتوزیع مصاحبه اش با یک روزنامه یاهفته نامه و مجله ، به آن جریده پول پرداخت می کند؟مصاحبه هائی که تماما تبلیغاتی است و در بیوگرافی های آن معرفی ای کامل ازمصاحبه شونده که رئیس یامعاون آن اداره است منتشرمی شودویاعکس هائی که برخی فکرمی کنند اومی خواهددرآینده کاندیدمجلس یا شورا شودکه الان ازاین موقعیت برای معرفی خودش وکارهای انجام داده اش دراداره سو استفاده می کند!خب این پول که مطمئنا از جیب بیت المال است و ازکیسه ملت ولی بعدا به چه عنوانی به امورمالی خود جواب پس می دهد یا اگر مستقیما امورمالی چک راصادریاوجه راپرداخت می کند آیا مصوبه وقانونی وجوددارد که یک اداره می تواند ازمحل فلان بودجه برای انجام مصاحبه پرداخت کند؟لطفا دراین خصوص توضیحی کامل دهیدالبته متاسفانه ظاهرا مازندنومه هیچوقت پاسخگوی سوالات نیست و طراحی قسمت نظرات هم به گونه ای نیست که ایمیلی ازمن اعلام کننده نظر بخواهد،تابعدا بشود برفرض پاسخی به من ارائه کند یا به قول آقای امیدهمیار حداقل باهمان روشی که ایشان گفته اندپاسخ دهید !راستی هرچه گشتم قسمتی به نام (درباره) درسایت وجودنداشت تا ببینم این سایت چیست و مسئول و همکارانش کیستندو عقایدوتفکرات سیاسی وغیرسیاسی اش چیست و مرکزش درکجای استان است!یک معرفی ای هم از صاحب امتیازومدیرمسئول وسردبیرومعرفی نامه ای از همکارانتان دربخش های مختلف فنی و غیرفنی و سرویس های گوناگون اگر بگذارید یا اعلام کنید که بشناسیمتان فکرکنم برای همه قابل توجه ومفید وجالب باشد.خیلی پرحرفی کردم خودش شد یک مقاله: دی موفق باشید

درود مقاله ای بسیارعالی بود! دراین چندروزکه مقالاتی درخصوص خبرنگار و 17 مردادماه خوانده ام می توانم بگویم این مقاله بهترین مقاله ای بود که نویسنده آن با زیرکی بسیار هم مشکلات حرفه و صنف خود را بیان نمود و هم مشکلات و معضلات به روز جامعه ایران و ایرانیان را به تصویر کشید. چه خوب می شد این سایت ها نیزهمانندبرخی جرائدونشریات ، پیشینه ومعرفی ای کوتاه و بیوگرافی هرچند ناچیز به همراه ایمیل نویسندگان خودرا درکنار نام آنها قراردهند تا افرادی که تمایل به برقراری ارتباط با این استادان قلم دارند به سهولت انجام پذیرد.همچنین پیشنهاد می کنم آن دیدگاه هائی را که مدیران سایت گمان می برند باید از طرف سایت پاسخ داده شود نیز در زیر دیدگاه اقدام به گذاشتن پاسخ سایت نمایند مثلا می توان در زیر این پیام یک خط گذاشته شود و سپس پاسخ داد به این صورت :
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مازند نومه :(ودراین قسمت پاسخ و دیدگاه مدیران سایت را درخصوص پیام کاربر و خواننده و نویسنده پیام را بنویسند و نشر دهند)

با درود و شادباش به مناسبت روز خبرنگار.
سپاس از قلم همکار نادیده ای که مشکلات خبرنگاری را به رشته تحریر در آورد و گفت هرآنچه را که ذره ذره خبرنگاران را از آرامش دور می کند. یکی از اساتید روزنامه نگاری کشور در کلاسی می گفت: «خبرنگاری بیماری کشنده ای است که بیمار از آن دل نمی کند. در خبرنگاری نه تنها نان به دست نمی آوری بلکه جان را هم باید بگذاری»
وقتی نگاه به خبرنگار نگاهی غیرمتعارف و دور از احترام باشد نباید برای رسیدن به وضعیت مطلوب این حرفه امیدوار بود. اگرچه در این میان تعداد معدودی هم به نیاتی دیگر وارد این عرصه می شوند و ضربه سنگین تری بر جامعه خبرنگاری وارد می کنند.
چه خوب نوشتند همکاری گرامی که خبرنگار با دیدن شنیدن بسیاری از مسائل و مشکلات جامعه از عمر خود می کاهد. این ایثار و فداکاری یک خبرنگار است که شب و روز برای اطلاع رسانی و تفهیم یک خبر وقت می گذارد و به کمترین ها قانع است.
روز همه همکاران گرامی فرخنده

با سلا م خدمت دوستان و تبریک روز خبرنگار،چند نکته در خصوص مطلب جناب آقای حسن قمی!!. اول اینکه جمله بندی شما با این عبارت(...آنوقت مثل ولی پاشا به جای اصل مقاله ، نویسنده را به چالش می کشند..) معلوم نیست آقای پاشا نویسنده را به چالش میکشد یا دیگری به جای مقاله ،اقای پاشا ایشان را به چالش میکشد!!که البته منظور اقای قمی گزینه دوم است اما به لحاظ نگارش اشکال دارد که از اقای قمی بعید است.دوم این که به چالش کشیدن و توهین کردن بسیار فرق دارد و نکته اخر این که عمدا حسن قمی را جناب اقای حسن قمی ذکر کردم تا به ایشان بفهمانم که یادم نرفته زمانی که اقای پاشا سردبیر هفته نامه قارن بود و من هم افتخار داشتم خبرنگار ان نشریه باشم اقای حسن قمی هم نیروی ان نشریه بود و اقای پاشا خیلی به ایشان اعتماد داشت و در تمامی کارها دست ایشان را باز میگذاشت تا به حرفه خبرنگاری مسلط شود بنده و امثال اقای قمی خیلی چیزها از اقای پاشا یاد گرفتیم حال چه شده است که حتی نزاکت در نام بردن از بزرگتر خود را فراموش کردیم!؟چگونه باید انتظار داشته باشیم که دیگران احترام ما را داشته باشند؟

احسن برشما با این نگارش روان ولی پر بار و شجاعانه و تشکر از مازندنومه که آنرا منعکس کرد .شغل وحرفه خبرنگاری واقعن مقدس و خطیر است مقدس ازآن جهت که هم در کتب الهی به آن اشاره شده و خطیرهم از جهات گوناگون که دراین مقاله به برخی اشاره شد و آقای الیاس خلیلی نیز مابقی را عنوان کردند

خبرنگار باید "خبر" گو باشد نه "مجیز" گو!
خیلی از خبرنگارها با تحریف اخبار،"مجیزگویی" میکنن نه "خبرگویی".چیزی که امروز در بخصوص در جرائد محلی زیاد میبینیم! متأسفانه جرائد محلی مازندران بیش از آنکه پل ارتباطی میان مردم و مسئولین باشند به یک بولتن تبلیغاتی برای دولت و ادارات تبدیل شده اند و مشکلات موجود را منعکس نمی کنند برخی ترس از این دارند که دیگر آگهی به او ندهند و بعضی هم ترس از شکایت و برخورد نهادها را دارند ولی خیلی ها هم فقط دنبال پول هستند !

یک خبر نگار یا روزنامه نگار طبیعی است آنچه را که مشاهده می کند به اطلاع مردم می رساند و کلا این حق طبیعی هر انسانی است که نظر و عقیده خود را بیان کند

ما شاالله تعداد خبرنگاران دراستان مازندران هر روز بیشترازروزقبل می شود و نمی توان یقین داشت که مستعار است ولی سهراب جان اگر هم مستعار است همان بهتر! چون آنوقت مثل ولی پاشا به جای اصل مقاله ، نویسنده را به چالش می کشند خوب است مازندنومه در همه مقالات خوداین کارراانجام دهد همه مطالب مستعارباشد تا خشم های شخصی بروز نکند! و یا یک هفته بانام مستعار باشد و ازهفته دوم نام اصلی را نمایش دهد! حال ببینید چه اتفاقی می افتد

سلام ازمقاله زیبا اتان ممنونم علاوه براینکه کامل و جامع مشکلات صنفی خود را بیان فرمودید بلکه بسیارزیرکانه به معضلات امروز ایران هم اشاره داشتید! همیشه قلمتان استوار باشد

اشتباه می اندیشیدم؟؟؟
کاش همه سختی های خبرنگار فقط نوشتن بود ..کاش می شد با دست و قلم، دردها را چاره کرد...کاش همه مشکلات خبرنگاری به دنبال تهیه خبر به این اداره و ان سازمان رفتن بود...کاش دردهای این قشر کم توقع و نجیب به آینده موکول شدن جلسات بود.... کاش معیشت نگرانی خبرنگاران بود اما همه دغدغه این نیست... کاش مصائب خبرنگاران تهدید،کتک خوردن،بیرون کردن از جلسه،خاموش بودن دوربین اداره و یا پاک کردن فیلم ضبط شده بود....کاش خبرنگار گزارش خود را زیر‌ تیغ سانسور نبیند که صد البته در جلسه یادآور می شوند این مطلب را ننویسید.... کاش رنج های خبرنگار را می شد به رشته تحریر در آورد تا بر همگان آشکار گردد افرادی از نردبان رسانه، خود را چگونه به بام بلند دنیای خود می رسانند و فردای آن روز رسانه ها متهم به دروغگو شدن را باید انتظار بکشند.
آری درد خبرنگار متعهد معیشت و زندگی آنچنانی نیست بلکه دردش شعار افرادی غیر متعهد است که می خواهند در رسانه خود را مطرح کرده و به دیگران بگویند که ما هم هستیم درد امروز خبرنگار این است که افرادی هستند که گفته خود را تکذیب کرده و پای خبرنگار را به دادگاه می کشانند غافل از آنند دادگاه واقعی جای دیگریست درد خبرنگار این است که از تعدادی انتقاد نکنی و واقعیات را نگویی تا نکند خدای ناکرده زیر سوال افکار عمومی بروند و صد حیف که اشتباه می اندیشیدم هستند اندک افرادی که خود را به خبرنگاران نزدیک می کنند که فقط خود را می خواهند و به فکر خویشند و هزاران حیف که اشتباه می اندیشیدم ...بیائیم به مناسبت فرا رسیدن روز خبرنگار چشمها را بشوئیم و جور دیگر ببینیم
روزخبرنگار، روزی است که گویی قلم، این مقدس ترین عامل سوگند آسمانی که قرآن به آن قسم خورده است " نون و القلم ومایسطرون" باردیگر به مظهر درخششی تبدیل شده که حکایتگر زندگی تابناک رهپویانی می شود که همواره با قلم پیوندی جاودانه بسته اند. روزخبرنگار، سرود ماندن در ورطه نوشتن، حکایت پابرجایی در دنیای کلمات و واژه ها و عامل تابندگی دگرباره اندیشه های انسانی است.
در روزگاری که همگان از آن به عصر اطلاعات و فن آوری نام می برند، قطعا نقش خبرنگار به عنوان ابزار اطلاع رسانی، نقشی حیاتی و انکار نشدنی است در دنیای کنونی با وجود فن آوری های ارتباطی پیشرفته و متعدد در امر دست یابی سریع به اطلاعات ، منابع مختلف با وجود درگیری هایی که به طور آشکار در بیشتر نقاط این کره خاکی فراگیر شده کسب اطلاعات صحیح و قابل اطمینان تنها از راه خبرنگارانی آگاه کار شدنی است، خبرنگاران که از مهره های اساسی این مهم به شمار می آیند، باید با قبول خطرهای فراوان، به واقعیت مسأله پی ببرند و آن را به مردمان برسانند
در جهان امروز که همگان سرگرم کار خویش اند و چندان به عملکرد حاکمان و نقد و بررسی آن ها توجه ندارند، این خبرنگاران رسانه ها هستند که با تیزهوشی ودقت، نقش واسطه بین مردم و مسوولان را ایفا می کنند. آن ها، از یک طرف درد دل مردم را می شنوند و به مقامات بالا انتقال می دهند، و از سوی دیگر، پاسخ های مسئولان را به آگاهی مردم می رسانند نقد عملکرد خوب یا بد مسوولان در رسانه ها، از دیگر وظایف خبرنگاران است که به بالندگی نظام و نیز پاسخگو بودن مسئولان یاری می رساند.
خبرنگار در محل وقوع رویدادها، چشم و گوش رسانه و چشم و گوش مردم هستند که با استفاده از ویژگی های خود به کشف حقیقت ها می بپردازند و آن را در کمترین زمان به مخاطبان خود می رساند، گاه خبرنگاران تیزهوشی پیدا می شوند که با توجه به حوادث پیش آمده و نیز تجربه های گذشته به پیش بینی حوادث آینده می پردازند و به مردم در مورد منافع ملی، اعتقادات و نیز فرهنگ حاکم هشدارهایی می دهند.
خبرنگاری در جهان امروز جزو مشاغل سخت و مخاطره‌انگیز است خبرنگار و روزنامه‌نگار باید دیده‌بانی پرسش‌گر باشد و باید همواره در پی چرایی کمبودها و نقص‌ها در جامعه‌اش به دنبال آگاهی بخشی و تحریک مسولین به سوی کار درست و آگاهانه باشد. رسالت خبرنگار، تولید به موقع خبر همراه کشف چرایی مشکلات موجود می باشد
خبرنگاری شغلی است به ظاهر لذت بخش و شیرین. اما در باطن انبوهی از رنج ها و مشکلات طاقت فرسا را به همراه دارد که سختی کار خبرنگاری را دو چندان می کند.خبرنگار حتی خانواده اش را هم فراموش می کند همچنان که می گویند: شغل خبرنگاری از برون دل می برد و از درون دل می ترکاند.بسیار اتفاق افتاده است که خبرنگاران انجام وظیفه خویش که همانا خبررسانی فوری و به موقع است را بر اعضای خانواده و حتی کسب منفعت های اقتصادی ترجیح داده اند.
پژوهش های علمی نشان می دهد که خبرنگاران در طول دوران خدمت به انواع بیماری ها از جمله افسردگی، کسالت و خواب آلودگی، مشکلات گوارشی، عصبی و روانی، اختلالات شدید جسمی، قلبی و تنفسی، ضعف بینایی، گردن درد و دست درد، بی حسی انگشتان و فراموشی دچار می شوند. بسیاری از پزشکان معتقدند روزنامه نگاری یکی از 10 شغل پرخطر دنیا به شمار می آید که به دلیل شمار فراوان استرس ها و به خاطر دنبال کردن اخبار روزانه، افراد را در معرض سکته های قلبی، مغزی و زخم معده قرار می دهد.
افکار عمومی در جامعه تحت تاثیر کار خبرنگاران است و پیامبر خدا (ص) در حدیثی فرموده است: «حق را بگو و در راه خدا از ملامت هیچ ملامت گری نهراس»
همکار عزیز روزت مبارک
الیاس خلیلی-خبرنگار

درود بر تو که در کمال شجاعت حق را گفتی..و افسوس و ااسف به خبرنگار مآب های که این شغل را فقط برای کسب و کار اکتساب کردند...

روز خبرنگار را به بروبچه های سایت وزین مازندنومه تبریک می گویم.

مرحبا به این قلم.ای کاش نویسنده با اسم مستعار نمی نوشتند و ما می فهمیدیم صاحب این قلم کدام روزنامه نگار مازندرانیست.اام حتما نخوستند با اسم باشد و با چراغ خاموش نوشتند.

با سلام و خسته نباشید و آرزوی قبولی عبادات همه همکاران رسانه ای و عرض تبریک فرارسیدن روز خبرنگار . مقاله فوق بسیار بسیار عالی ، پر مفهوم و پر محتوی بود.گرچه نام نویسنده آن برایم ناشناس می باشد در جامعه مطبوعاتی و رسانه ای مازندران به گوش و چشمم نخورده است ولی مهم محتوی مقاله است که درد دل همه همکاران است.

سلام. روز خبرنگار را به شما و جامعه خبرنگاران تبريك مي گويم. با خواندن خبر سانحه تصادف براي وزيرمحترم راه و شهرسازي به ياد مرحوم مهندس موسي رحيمي مديركل فقيد راه و ترابري استان مازندران افتادم. اي كاش يكي از شما خبرنگاران عزيز مقاله اي در اين ارتباط مي نوشتيد. مرحوم رحيمي هم در صورت استفاده از لنكروز در ماموريت ها الآن در جمع ما بودند. با كمي تحقيق مي توان پي برد كه چرا مهندس رحيمي خودروي زانتيا را به تويوتا لنكروز ترجيح مي دادند. "روحشان شاد"
(يكي از بچه محل هاي شادروان مهندس رحيمي)

جانا سخن از زبان ما گفتی

با احترام به قلم خبرنگاران و نويسندگان متعهد كشورم
17 مرداد را پيشاپيش تبريك عرض مي كنم