مازندنومه؛یادداشت مهمان،م.ن ولوجایی:توضیح:نویسنده که یکی از خوانندگان میاندرودی ما در خارج از کشور(شهر کیف اوکراین) است،مطلب را به بهانه زلزله چندی پیش آذربایجان نوشته و برای ما ارسال کرده که البته در آن به برخی مسایل دیگر نیز اشاره داشته است.

نوشتن از زلزله یا هر حادثه ی طبیعی دیگری،از یک نویسنده یا شاعر ،نه تاثیری بر ادامه ی سیر طبیعی آنها دارد و نه از درد و رنج آسیب دیدگان می کاهد،اما ویژگی دیگرپنداری که از ویژگی های لازم برای نوشتن است،موجب می شود بتوانم خود را اگر نه در زیر آوار ،شاید در کنار دیواری فرو ریخته تصور کنم.

دیواری روی عزیزی فرو ریخته که می توانست عزیز من باشد. من برای کسی حرف نمی زنم. شاید نوشته های من مثل غرزدن های یک آدم همیشه ناراضی باشد. اگر هم کسی اتفاقی آنها را بخواند یا بشنود احتمالا" مانند هزاران خبر و تحلیل که هر روز بر سرش آوار می شوند ؛حساسیت فولادینش کمترین تاثیر را بپذیرد،شاید هم بگوید :درست است،درست است.

 اما این مقدمه ی کوتاه برای چه بود. یا در واقع این سیخ در پهلوی کدام یا به عبارتی یاسین به گوش کدام ...بود؟

یادم نمی رود یک سال بعد از زلزله ی بم هنوز خانواده هایی بودند که سرپناه مطمئنی نداشتند یا اینکه چادرها و کمک های خارجی در بازار تهران به فروش می رسید!

بعد از یکی دو ماه خبرها از بم فروکش کرد و انگار مردم نیز با هیپنوتیزم مسئولان به خواب رفتند.اکنون خبرهای زلزله و وضعیت مردم زلزله زده آذربایجان نیز دارد به محاق فراموشی سپرده می شود.

هواشناسی اعلام کرده در روزهای گذشته در حالی که سردترین شهر کشور-شهرکرد- 6 درجه بالای صفر بود،اهر و ورزقان 12 درجه بالای صفر برودت داشتند،یعنی نزدیک به هوای سردترین منطقه کشور.

پرداختن به آسیب های پس از زلزله نیز کار کارشناسان این رشته است. اما جلب توجه عموم به اعصاب پولادین و قلب سنگ و احساس نداشته ی مسئولان سیاسی کار من است.

ساستمداران معمولا" کاری جز عوام فریبی نمی دانند. در طی تاریخ،سیاستمدار انسان نه انسان سیاستمدار  انگشت شمار بودند. اگر بودند و ساخته و پرداخته ی تاریخ نویسان تاریخ ساز نبودند،من تردید دارم.

حال شما به انسانی که تمام زندگی اش را می دهد که مثلا" به مردم خدمت کند با چشم خوش بینی ببینید!

حساب پول هایی که برای جمع آوری رای هزینه می کند،وعده های پیش از انتخابات و غیبت های پس از انتخاب و...همه و همه ی این ها را با خوش قلبی یا سادگی بپذیرید؛اما در برابر خود،انسانی را مجسم کنید که ارزش انسان موجود و قابل مشاهده برای او ناچیزتر از چیزهای ناپیدا و ذهنی باشد؛در کنارش انسان های زنده رنج می برند و در تلاش لقمه ای نان در حال مسخ شدن و از یاد بردن انسانیت خویشند،اما او به دورترها و مسایل عرشی فکر می کند!

 انسان به غیر از کار و رنج و نگرانی برای لقمه ای نان به کشف خود از راه تفکر ، بازسازی خود از راه هنر و سرایش خود از راه موسیقی نیازمند است.آیا کسی می بیند که سال هاست زنان و مردان ما رنگ ها و فرم ها و تحریر های موسیقی خویش را ازیاد برده اند؟

 در کودکی پرده ای خانه ی ما خورشیدی داشت که خواهرم با نخی زرد بر آن نقش زده بود ، سقف خانه ی ما فرمی داشت که پدرم با نجاری بر آن حک کرده بود ، در دشت ها و پنبه زارهای ما صدای آواز و موسیقی زنان و مردان ما طنین داشت و آرامش می بخشید... حال ما گرفتار در دست خودمان ، گاه انسانیت خویش را از یاد برده که هیچ ؛با هر تکان کوچکی عده ای از عزیزان خود را از دست می دهیم.

کاش بعد از این منتظر نباشیم که عزیزان ما زیر آوار جان شان را از دست بدهند .

 اگر قرار باشد از دل تاریخ جملاتی را که منصوب به کسانی است که در واقع تجربه ی تاریخی انسان در همه جای جهان است ؛بیرون بکشیم ؛این جمله است."حق گرفتنی است،نه دادنی."