مازندنومه،یادداشت مهمان،عادل جهان آرای:در طول چند روز گذشته برخی از مسئولان استان مازندران بیکاری جوانان را از مشکلات اصلی و محوری استان اعلام کرده‌اند.

این در حالی است که مسئولان استانداری مازندران مدعی شدند که سال گذشته بیش از 102هزار فرصت شغلی در مازندران ایجاد شد و امسال هم قرار است تا پایان سال 98هزار فرصت شغلی دیگر در استان ایجاد شود.

ضمن آن‌که استاندار مازندران در جلسه كارگروه اشتغال و توسعه سرمايه‌گذاري استان اعلام کرد که 55هزار و 940 فرصت شغلي از ابتداي امسال تاكنون در مازندران ايجاد شد و در سامانه رصد استان به ثبت رسيده است.

در همان نشست اعلام شده بود که 15هزار و 999فرصت شغلی در بخش مسکن ایجاد شده و بقیه در سایر بخش‌ها و دستگاه‌های اجرایی صورت گرفته است.

ارائه این‌گونه آمارها در حقیقت پاک کردن صورت مسئله است. حتماً مسئولان استانداری بهتر از همه می‌دانند که تعریف فرصت شغلی با ایجاد شغل کاملاً متفاوت است.

وقتی این آمار بخواهد در اذهان مردم به این شکل جا بیفتد که در استان شغل ایجاد شده است و چند 100نفر یا طبق آمار خود مسئولان، بیش از 100هزار نفر مشغول کار شدند یا به زبان ساده‌تر از بیکاری نجات یافتند، در واقع دادن نشانی نادرست است.

اگر به شکل خوش‌بینانه بخواهیم به آمارهای ارائه شده استانداری مازندران نگاه کنیم، دیگر نباید مشکلی به نام بیکاری در استان وجود داشته باشد، اما وقتی دیگر مسئولان استان مانند نماینده ولی فقیه در مازندران مشکل محوری کشور یا استان را اشتغال می‌دانند، باید به آمارهای ارائه شده حتی به شکل ایجاد فرصت شغلی شک کرد.

آیت‌الله «نورالله طبرسی» در دیدار با کارکنان فنی‌حرفه‌ای شهرستان‌های استان گفتند که «بر اساس آمار سال گذشته 8 هزار نامه و 40 هزار تلفن به دفتر مقام معظم رهبری در مازندران شده است، این رقم خیلی زیاد است و این نشان‌دهنده مشکلات زیاد مردم است و مردم که از اداره‌ها سرخورده می‌شوند، به ما روی می‌آورند و مسئولیت ما سنگین تر می‌شود.»

نماینده ولی فقیه در استان در عین حال تأکید کردند که «اشتغال پایدار در جامعه کم است». وقتی از اشتغال صحبت می‌شود‏، منظور اشتغال پایدار است، نه شغل‌های روزانه، هفته‌ای یا فصلی، زیرا فرصت شغلی جدای از اشتغال پایدار است.

علاوه بر نماینده ولی‌فقیه در استان، حتی «علی‌بابایی کارنامی» -مدیرکل کار،تعاون و رفاه اجتماعی مازندران نیز بیکاری را «بزرگ‌ترین آسیب اجتماعی در مازندران» دانست.

در همین حال فرماندار بابلسر نیز اعلام کرده بود که «گرانی و بیکاری مهم‌ترین مشکل جامعه کنونی ماست.» یا شهردار پول کجور در گفت‌وگو با همشهری گفت که «مشکل اصلی این منطقه بیکاری است.»

شاید مهم‌ترین مشکلی که وجود دارد، تعریف‌هایی است که مسئولان از اشتغال دارند و انتظارات مردم ایجاد شغل است.

مسئولان کسانی را که به صورت مقطعی در کارهای ساختمانی مشغول هستند جزو دارندگان شغل می‌دانند یا کسانی را که در زمینه برداشت میوه‌هایی چون پرتقال و کیوی فعالیت می‌کنند، شاغل می‌دانند.

این تعریف سنخیتی با شغل پایدار ندارد. شاید به صورت مقطعی بتواند بخشی از مشکل درآمد یک قشر محدود و معدود را حل کند، اما نمی‌تواند راه اصلی برای برون‌رفت از مشکل بیکاری در استان باشد.

مدیران استانی بهتر است واقع‌بینانه‌تر و براساس نیازهای حقیقی مردم با موضوع برخورد کنند و متناسب با شرایط استان تعریف منطقی‌تر و علمی‌تری از کار و اشتغال ارائه دهند.

کسی انتظار ندارد با ارائه این نوع آمارها مشکل مردم حل شود. بیکاری معضلی است که پیامدهای مخرب اجتماعی به دنبال آن شکل می‌گیرد، باید راه را شناخت و آینده را روشن دید.

*این یادداشت روز دوشنبه در همشهری مازندران منتشر شد.