مازندنومه،حمید صالحی،عکاس خبری:"رسانه، آن آدمک تمرین رزم است،که با تفنگ و سرنیزه قاچ قاچ می شود"

به عنوان یک عکاس خبری که چند سال است در مطبوعات و خبرگزاری های کشور افتخار فعالیت دارم و همواره اتفاقات صنفی و سیاسی این حوزه را با وسواس و نگرانی دنبال کرده ام، وقتی به دست ساخته جناب کوچک زاده- نماینده مردم تهران- و دوستانش در محدود کردن حضور عکاسان در صحن "علنی" مجلس فکر می کنم به سرعت در ذهنم معادله ای چندین مجهولی شکل می گیرد که بر خلاف معمول یافتن نتیجه اش بسیار راحت است اما یافتن مجهولاتش سخت!

نتیجه این طرح که یک طرف آن نمایندگان و در طرف دیگرش جامعه رسانه ای کشور هستند، در وهله اول به ضرر نمایندگان مجلس است.

اینکه تعدادی جوان مستعد و حرفه ای که در بالاترین سطح موجود در کشور با نیروی جوانی و البته هزینه های سرسام آور تهیه تجهیزات عکاسی به خاطر عشق به حرفه و کشور خود با کمترین دستمزد و بیشترین فشار کاری مشغول اطلاع رسانی به مردم و البته حوزه های انتخابیه نمایندگان هستند، خیلی بیشتر از اینکه به نفع عکاسان و رسانه های شان باشد، به سود نمایندگان است.(تشریح بیشتر در این باره توضیح واضحات است.)

رسیدن به این جواب ساده اما سوالات سختی را در ذهن به وجود می آورد که همگی حول انگیزه طراحان و حامیان طرح می گردند  و اینکه مجهولات این معادله چیستند و کیستند؟نیز امضای نمایندگان مازندرانی طرح برای جامعه مطبوعاتی استان چه مفهومی خواهد داشت؟

به نظر نگارنده این مساله با توجه به اهمیت موضوع، جوانب و حاشیه های فراوانی دارد که من با ذکر مثالی به گوشه ای اشاره می کنم که مساله صنفی خودم است و البته همین ها هم قطعا تمام واقعیت نیست،چرا که ما هیچ نمی دانیم و تنها خداوند است که به همه چیز آگاه است.

سال گذشته در جلسه طرح سئوال از رئیس جمهوری که یکی از مهم ترین و ملتهب ترین جلسات علنی تاریخ مجلس شورای اسلامی بود،بر خلاف جلسات عادی هفتگی،صندلی های نمایندگان همگی اشغال شده بود.

تعداد زیادی عکاس و خبرنگار برنامه را گزارش می کردند.من هم چشمم را به ویزور دوربین چسبانده بودم تا لحظه ها را از دست ندهم.

اگر عکاس باشید با دقت بیشتری به کادر دوربینت نگاه می کنید و هر وقت اتفاقی افتاد دکمه را فشار می دهید،فقط همین.

اما مگر نماینده ها و حرکات شان اجازه می داد حواس عکاسان جای دیگر برود؟مثلا طراحان سوال مشغول بررسی نهایی متن سوال بودند ولی هر چند ثانیه یک یا دو نفرشان به دوربین های ما نگاه می کردند و ما هم دکمه را فشار می دادیم چرا که رفته بودیم برای همین کار.

می خواهم بگویم نمایندگان مجلس توجه زیاد از حدی به جایگاه خبرنگاران و عکاسان دارند(البته آن هایی که بیدارند،منظورم هست!) و شاید این به خاطر طراحی ساختمان صحن مجلس باشد که به گونه ای است که در آن جایگاه نمایندگان افکار عمومی کاملا بر نمایندگان مجلس مسلط است و نمایندگان چه بخواهند و چه نخواهند حضور خبرنگاران را در بالای سر خود احساس می کنند.

 البته در باید در نظر داشت که همه نمایندگان این گونه نگران برداشت مردم و رسانه ها از وجنات شان در مجلس نیستند و در جلساتی که به زعم خودشان "کم اهمیت" است و قوانین و نطق های "غیرجنجالی"حوزه های انتخابیه"دور و کوچک"در جریان است ترجیح می دهند استراحت کنند و یا شوخی هایی بکنند که جلوی" سر رفتن حوصله شان" را بگیرد و همین جا محل(بهانه) انگیزه طراحان و حامیان طرح برای ارائه و تصویب این قانون شده است.

اعلام نظر درباره اینکه مهم ترین وظیفه نمایندگان حضور در صحن مجلس و تصویب قوانین خوب برای کشور است یا نه در حوزه صلاحیت و دغدغه این جانب نیست.

این که آقای کوچک زاده و همراهانش با چه انگیزه ای این طرح را ارائه کردند و هدف شان تنبیه عکاسان است یا محدود کردن فعالیت حرفه ای آنها در آستانه انتخابات هم مورد بحث بنده نیست.

ولی خطاب به هر نماینده ای که حرفم به گوشش برسد عرض می کنم که عکاسان خبری به مجلس می آیند تا عکس خبری بگیرند نه اینکه مدافع مصلحت و منفعت کسی باشند.

سوژه که جلوی دوربین باشد عکاس دکمه را می فشارد،نه خیلی فکر می کند و نه خود را آماده غرض ورزیدن کرده است چرا که خبر،خبر است و خبرنگار،خبرنگار و غیر از این نمی تواند باشد.

عکاس اگر از سوژه عکس نگیرد که دیگر عکاس نیست و درک این مساله خیلی هم سخت نیست.شاید بهتر باشد نمایندگان خودشان را سوژه نکنند و به جای سوژه بودن نماینده باشند.

 آخرین نکته این است که اگر نمایندگان،نماینده مردمند،رسانه ها هم نمایندگان افکار عمومی هستند.نمایندگان امضا کننده این طرح (از جمله مازندرانی ها) باید بدانند که عکاسان و خبرنگاران در تمام نقاط کشور به دقت این موضوع را رصد می کنند و متوجه تلاش آنها برای محدود کردن فضا برای رسانه ها به بهانه های واهی هستند و تبعات اجرای این طرح نه برای نمایندگان و نه برای رسانه ها را محدود به عکاسان حوزه مجلس در تهران نمی دانند.

اصولا هر انسانی و در نتیجه هر خبرنگاری در ذهنش خط قرمزهایی دارد و دیگران برایش با کارها و رفتارشان از دو سوی این خط به طرف دیگر نقل مکان می کنند و نیز همگی می دانیم اصول اولیه هر شغلی برای اعضای صنف آن جزو محدوده غیرقابل خدشه است.

 امیدوارم امضا کنندگان این طرح به نتایج و بازخورد این حمایت شان در جامعه مطبوعاتی و افکار عمومی به حد کفایت اندیشیده باشند.

سایر مطالب مازندنومه در همین رابطه:

- طرحی برای "خور و خواب" مجلسی ها/ما زیاران چشم یاری داشتیم http://www.mazandnume.com/?PNID=V14983

- نیازآذری:با هرگونه محدودیتی برای رسانه ها مخالفم http://www.mazandnume.com/?PNID=V14989