مازندنومه؛حسین برزگر،کارشناس ارشد جامعه شناسی و روزنامه نگار:ثبت نام از داوطلبان عضویت در چهارمین دوره انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا از دوشنبه 26 فروردین ماه آغاز شده و در یکم اردیبهشت ماه به پایان می رسد.

برای نخستین بار در این دوره،ستاد انتخابات وزارت کشور از داوطلبان خواست با مراجعه به دفاتر پیشخوان دولت در شهرها و مراکز ICT روستایی نسبت به پیش ثبت نام و دریافت کد رهگیری اقدام کنند؛ توصیه ای برای تحقق دولت الکترونیک، شهروند الکترونیک و کاندیدای الکترونیک.

 ثبت نام برای انتخابات دوره چهارم شورا در شرایطی انجام می گیرد که میل به نامزدی در این دوره بیشتر از ادوار پیشین شده است و تاکنون به صورت غیررسمی درصد قابل توجهی در مقایسه با دوره گذشته آمادگی خود را برای نامزد شدن و اسم نویسی اعلام کردند.

در سالی که به نام حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی نامگذاری شده، باید منتظر ماند که در نخستین گام از ثبت نام، جنبش نام نویسی و به عبارتی حماسه نامزدی داوطلبان چگونه رقم زده خواهد شد؟

 اگر چه تعدد و تنوع کاندیداها در شهرها امر انتخاب را با دشواری هایی مواجه می کند،منعی جز قوانین برای داوطلب شدن افراد وجود ندارد.

 کاری به انگیزه، علل و اهداف داوطلبان عضویت در شوراها نداریم، این دلایل می تواند مبتنی بر باورداشت های مذهبی و تکلیف دینی باشد، احساس مسوولیت، توصیه دوستان و همفکران، درخواست مردم و جامعه و یا حس درونی فرد باشد که دست به این عمل می زند.

 با این حال از آن جایی که شوراهای اسلامی شهر و روستا کمتر جنبه سیاسی و بیشتر ماهیت اجتماعی، فرهنگی، ناحیه ای و بومی و قبیله ای و قومی دارد،باید اذعان کرد که در نبود احزاب قدرتمند و مستقل و ضعیف و کم رنگ بودن فعالیت های حزبی و سیاسی، انبوهی از داوطلبان خود را وارد عرصه می کنند.

عده ای که در دوره گذشته حضور داشتند این بار می خواهند اعتماد مجدد شهروندان و مردم رأی دهنده را جلب کنند و آنهایی که برای نخستین بار وارد عرصه می شوند تنها وظیفه دارند که قابلیت های خود را به مردم عرضه و آنها را اثبات کنند.

 اما مردم چگونه و به چه کسانی اعتماد کنند؟ آیا حجم وسیع تبلیغات و هزینه کردهای سنگین می تواند معیار مناسب و محکمی برای دسترسی بیشتر کاندیداها به شورای شهر باشد؟

 اهلیت و صلاحیت علمی و مدیریتی داوطلبان را با چه خط کش منطقی باید اندازه گیری کرد؟

روش های متعارف و بعضاً غیر متعارف تبلیغاتی برای جلب آرای شهروندان مشاهده و بعضاً توصیه می شود و گردانندگان (اتاق فکر کاندیداها) از این نسخه استفاده می کنند، اما تحقق انتخاب ناب و آگاهانه مردم در سال حماسه سیاسی چگونه عملیاتی می شود؟

مردم چگونه انتخاب بکنند تا عیار دموکراسی و مردم سالاری در این پهنه، ماهیت خود را بیابد؟

حداقل انتظاراتی که از شهروندان می رود این است که با بررسی سوابق، تجربیات، توانمندی ها و گفتگو و رودررویی با کاندیداها و انجام چند دیالوگ و تعامل بین طرفین بتوانند انتخاب خود را راحت کنند.

 انتخابی از جنس آگاهی، شناخت و معرفت لازم و بدون تعصب و یا پافشاری بر رفیق گرایی، جناح گرایی، اطعام گرایی، انعام گرایی، سیما گرایی و قبیله گرایی.

 شاید دست کشیدن از این معیارها برای جامعه ای که حد نخبگی و فرهیختگی بالا نباشد، سخت باشد اما بسیار بعید است که فرهیختگان جامعه از قبل انتخاب خود را کرده باشند.

 این جماعت باید رویکرد اثبات قابلیت ها و توانمندی های کاندیداها و حرکت بر دایره نقد و نظر و تحلیل و رصد کاندیداها را بصورت جدی در دستور کار قرار دهند.

دموکراسی، راه حق نیست بلکه راه حل است. راه حلی برای کاهش مضایق و محدودیت های اعمال حکمرانی خوب و طریقه ای برای اعتماد به افرادی که از درجه فهم، کمال، تدبیر، بینش، دوراندیشی و عمق بالایی برخوردارند و در سطح ظواهر و مسائل دست پایین و اولیه تمرکز نکنند.

 باید انتخابات آتی را مهم تلقی کرد، چرا که سرنوشت میلیون ها جامعه ایرانی در شهر و روستا را کسانی به دست می گیرند که می خواهند با استفاده از دانش، تخصص، سرمایه فکری و اجتماعی و با تکیه بر خرد جمعی و توان گروهی، به سمت تحقق ایده های برتر و الگوهای کامل تر توسعه پیش بروند.

 در فرازهای بعد در این باره بیشتر سخن خواهیم گفت. 

ایمیل نویسنده: (h.barzegar52@gmail.com)