مازندنومه؛لطف الله آجدانی،روزنامه نگار و مدرس دانشگاه:ایران در 24 خرداد 1392 در حالی شاهد رقابت های انتخاباتی نامزدهای یازدهمین دوره ریاست جمهوری اسلامی ایران بود که رهبری سال 1392 را سال حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی خواند.

 رقابتی که با پیروزی و کسب موفقیت دکتر روحانی به عنوان منتخب اکثریت مطلق ایرانیان به یک حماسه سیاسی بزرگی انجامید و نتیجه و نشانه اراده ملی برای مشارکت و تعیین سرنوشت خود و جامعه ایرانی بود.

پیروزی انتخاباتی حسن روحانی بیش و پیش از هر چیز این پیام معنا دار را در خود داشت که عقلانیت و اعتدال ضرورتی است که نمی توان و نباید آن را نادیده گرفت.

 در واقع پیروزی روحانی پیروزی گفتمان عقلانیت و اعتدال بر هرگونه افراطی گری و انحصارطلبی های ناشی از آن است.

روحانی هرچند پیروزی خود را تا حدود زیادی مدیون حمایت آیت الله هاشمی رفسنجانی و سید محمد خاتمی است،این حمایت مانع از پذیرش واقعیت توانمندی های روحانی در طرح مطالبات ملی در راستای تحقق حقوق شهروندی در چهارچوب گفتمان عقلانیت و اعتدال و علاقه مندی اکثریت ملت به این گفتمان نیست.

روحانی در شرایطی به رقابت انتخاباتی با رقبای خود برخاست که بیشتر آنان از حمایت فراوان جریان های موسوم به اصولگرا برخوردار بودند. 

 پیروزی روحانی که با تفکر و رفتاری فراجناحی و گفتمان عقلانیت و اعتدال به عرصه رقابت های انتخاباتی قدم نهاد و در شرایطی که این گفتمان مورد حمایت اصولگرایان و اصلاح طلبان معتدل قرار گرفت،از این واقعیت خبر می دهد که دیگر افراطی گری درمدیریت سیاسی و فرهنگی و اقتصادی جامعه ایرانی تاریخ مصرفش گذشته است و اصولگرایان مخالف تفکر روحانی از کارآمدی و مقبولیت لازم در میان مردم برای برعهده گرفتن مدیریت اجرایی کشور و جامعه برخوردار نیستند. 

  انتخاب روحانی از سوی ملت ایران نشان داد افکار و رفتارهای سیاسی  گروه های موسوم به اصولگرایی به شیوه رایج در افکار رقبای انتخاباتی روحانی و مخالفان تفکر هاشمی و خاتمی در ایران نه تنها در میان اکثریت ملت ایران مقبولیت ندارد،هرگونه افکار و رفتارهای اصولگرایانه ای که قادر به تمکین عقلانیت و ضرورت اصلاحات نباشد قادر و صالح به  نشستن بر روی صندلی مدیریت  اجرایی کشور و جامعه نیست.

از این رو مخالفان گفتمان عقلانیت و اعتدال  به شدت نیازمند تجدید نظر در پاره ای از مواضع خود با رویکرد توجه به عقلانیت و اعتدال برای بهره گیری از ظرفیت های این گفتمان در راستا ی مطالبات ملی هستند.

 24 خرداد 1392 به همان اندازه که آری بزرگ به عقلانیت و اعتدال است ، در بردارنده نه بزرگ به آنانی است که قادر به درک ضرورت این گفتمان برای پیشبرد مطالبات ملی و حل و کاهش مشکلات داخلی و بین المللی نیستند.

پیامهای 24 خرداد به مثابه یک حماسه سیاسی می تواند و باید نوید بخش برنامه ها و تلاش دولت تدبیر و امید برای اجتناب از بی تدبیری در اداره و مدیریت اجرایی کشور و نامیدی های ناشی از آن بی تدبیری ها باشد.

  امید به کاهش بحران های سیاسی داخلی و منطقه ای و جهانی، افزایش امنیت و آرامش سیاسی داخلی و بین المللی و ترجیح امنیت سیاسی بر سیاست های امنیتی،اصلاح مدیریت های اجرایی غلط و ناکارآمد سیاسی،اجتماعی،فرهنگی و اقتصادی ،توجه بیشتر به عدالت اجتماعی واقتصادی با رویکرد رفاه بیشتر مردم، نه تنها از مطالبات ملی است ،که می تواند و باید از پیامدهای پایبندی و امید به گفتمان عقلانیت و اعتدال باشد.