مازندنومه، داود لطیفی: احزاب سیاسی سازمان های سیاسی هستند که به دنبال تاثیرگذاری بر روی حکومت ها تشکیل می شوند.

این تاثیرگذاری یا از طریق پیروزی در رقابت انتخاباتی ویا به صورت وارد کردن نیرو به داخل دولت های همسو انجام می گیرد.

هرچند احزاب سیاسی در ایران از سابقه چندانی برخوردار نیستند و به همین دلیل هم نتوانسته اند نقش تاثیر گذاری در تحولات سیاسی کشور ایفا کنند، همین احزاب در کسب قدرت اجرایی در فردای پیروزی چهره سیاسی مورد حمایت یا همسوی خویش (بیشتر منصب ریاست جمهوری) حضوری فعال دارند.

 پس از نقش حزب جمهوری اسلامی در تحولات سیاسی دهه اول انقلاب، این همفکران نامزد پیروز انتخابات ریاست جمهوری بوده اند که باهدف پیگیری برنامه های رییس جمهور حزب تشکیل داده، به این واسطه همفکران خویش را در مصادر اجرایی گمارده اند.

حزب کارگزاران پس اختلاف تکنوکرات های طرفدار آیت الله هاشمی رفسنجانی با راست سنتی در انتخابات مجلس پنجم، حزب مشارکت پس پیروزی اقای سید محمد خاتمی و رایحه خوش خدمت هم در دوره دکتر احمدی نزاد تاسیس شدند.

با پیروزی دکتر حسن روحانی در انتخابات اخیر ریاست جمهوری شاید تشکیل حزب یا تشکل از سوی طرفدارانش دور از انتطار بود، چرا که چضور حزب اعتدال و توسعه که دبیر کلش از اعضای اصلی ستاد دکتر روحانی (معاون فعلی توسعه مدیریت و... دکتر روحانی) بود این گمان را تقویت می نمود که این حزب مسوولیت پیگیری اهداف و برنامه های رییس جمهوری منتخب را به عهده خواهد داشت، اما این گمان محقق نشد.

ظاهرا برای اول بار برخی ازفعالان ستاد دکتر روحانی که تا قبل از انتخابات در عرصه سیاسی به شکل گروهی فعال نبوده اند و درانتخابات اخیر کنار هم قرار گرفتند، کانون تدبیر و امید را برای پیگری برنامه های دکتر روحانی در گستره مازندران شکل داده، در اندک مدتی آن را به کل کشور تعمیم دادند و از دل آن بنیاد تدبیر و امید ایرانیان متولد شد.

ضمن اینکه تاسیس این تشکل سیاسی را به فال نیک می گیریم اما یک پرسش را مطرح می کنیم تا پاسخی بیابیم.

 یکی از بزرگترین آفات احزاب در ایران عدم انسجام فکری اعضای آن است. احزاب چون برای کسب قدرت زحمت نکشیده و نیرو تربیت نکرده اند، قدر آن را برای تحقق برنامه های خود نمی دانند، در نتیجه اکثر افرادی که به این نوع احزاب وصل می شوند سودای کسب منصب ومقام دارند.

این قبیل افراد اگر به جایگاه های مورد نطر دست یابند کنار حزب و دولت خواهند ماند اما اگر بنا به هر دلیلی از قافله پست و مقام جا بمانند، بنای ناسازگاری و مخالف خوانی و راه خروج و انشعاب و...را در پیش می گیرند.

متاسفانه مصادیق چنین رفتاری در گذشته وجود داشت والبته در همین مدت دو ماهه آغاز به کار دولت تدبیر وامید هم .

دلیل چنین تفکری وجود نگاه باندی و قوم و قبیله ای به مقوله قدرت است. این نگاه توجهی به اصل شایسته سالاری ندارد و تنها افرادی را می پذیرد که وابسته به قوم و قبیله و باندباشد.

آیا رهبران بنیاد تدبیر و امید به این مهم توجه دارند؟ آیا بنیاد تدبیر و امید همچون حزب کارگزاران و مشارکت در پایان دوره ریاست جمهوری دکتر روحانی فعال خواهند ماند؟

داود لطیفی - (davood.latifi@yahoo.com)