مازندنومه؛ سرویس سیاسی، مهدی زمانی: به تازگی مدیر کل جدید آموزش و پرورش مازندران معرفی و آغاز به کار نموده است. در آیین معارفه مدیریت جدید استان، آقای کفاش -معاونت محترم آموزش و پرورش کشور- و نیز آقای قاسمی -مدیر کل جدید- رویکردی در خور نگرش و مهم اعلام کردند که نگاهی دیگر و شاید اراده ای دیگر را در عرصه مسایل آموزش و پرورش نوید می دهد.

مانند : « مدیر جدید باید افرادی که در هشت سال اخیر گوشه نشین شدند به میدان بیاورد. آن هایی هم که اشتباهی آمده بودند به جای خود برگردند . وزیر اعلام کردند آمار نمی خواهیم بلکه دنبال کیفیت هستیم»

و نیز : « امروز از هم انسجام و هم افزایی خوبی بین کارکنان و مدیران و معلمان برخوردار نیستیم . آموزش و پرورش از حاشیه سازی رنج می برد».

وزیر محترم آموزش و پرورش هم در همین روزها از این که « آموزش و پرورش جای حرکت های امنیتی نیست... همکار فرهنگی ما آزاد است اظهار نظر و نقد و ما را هدایت کند... فکر و خلاقیت طلب می کنیم، مدیر ، عادت کرده به او بخش نامه ابلاغ شود»( روزنامه جمهوری اسلامی ، 2/11/92).

به بهانه این دیدگاه های مدیران جدید با سپاس از همه تلاشها و پیشرفت های اخیر، بر آن چه در این دستگاه بزرگ می گذرد . نگاهی گذرا می افکنیم:

1.    نکته کلیدی که برخی آگاهان و نخبگان امر بر این رای هستند این است که اصولاً آموزش و پرورش و مسایل آن از جایگاه درجه اول در برنامه ریزی ها و تصمیم های کلان ملی در دستگاه حاکمیت کشور برخوردار نیست . و بدین گونه چالش های آن به سرانجام نرسیده و به راه حل راهبردی نیز نمی انجامد .
بر پایه این دیدگاه مسأله ی "اتاق فکر" و "اتاق فرمان" و در نتیجه بودجه ها و هزینه های اصلی و تصمیم سازی های نخست دستگاه حکومتی ، مسایل دیگری است . این یعنی اصل مسأله خود در حاشیه است نه متن! این خود ریشه ی بسیاری از چالشهایی است که در بخشی از سرمایه انسانی و اجتماعی کشور وجود دارد و بر این پایه تلاشها و طرحها و راه حل های مدیران و دست اندرکاران و نخبگان این حوزه کم بازده و ناسودمند و غیر اجرایی می شود و در حدّ گفتگو و آرمان و یا کارشناسی ها متوقف می ماند. تا این امر مسأله اصلی نباشد . نظام آموزش و پرورش به پیشرفت های بزرگ همانند آن چه در برخی عرصه های علمی و نظامی و ... دیده می شود . دست نمی یابد.

2- حاشیه سازی و حاشیه پردازی در صف و ستاد دستگاه تعلیم و تربیت فقط در برخی موارد سیاسی و استفاده ابزاری و تبلیغاتی از آن نیست. بخش نامه های پر شمار، برنامه ها و مسابقات فراوان دستگاههای تبلیغی بیرونی و حتی گاهی تبلیغات کالاها برای جمعیت پرشمار کارمندی و دانش آموزی این حوزه که گاهی با هماهنگی اداری مناطق نیز همراه است .

همه این ها مدیران ادارات مناطق و مدارس، معاونان و معلمان و مشاوران را به امور غیر ضروری و صرفاً تبلیغی که کارهایی موازی و حاشیه ای در آموزشگاه ها است مشغول داشته و آنان را از نقش تعریف شده اصلی آن هم در فرصت محدود کاری و زمان و چارت آموزشی تعریف شده دور می کند.

گاهی افرادی از دستگاههای دیگر و انجمن ها و حوزه ها و... را با اختیار « تدریس »، «تبلیغ» و « مشاوره» با فرصت : « 4 ساعت پیوسته دو هفته یک بار» در کلاس و آموزشگاه می فرستند. و این مبلغان معمولاً از سازمان خود نیز حق الزحمه روزانه برای حضور در مدارس دریافت می کنند. گرچه باید افزود معمولاً تبلیغ و سخنرانی این افراد در مراسم مذهبی و ملی که چند بار در سال در مدارس برگزار می شود در جای خود می تواند درست و سودمند باشد و هدف این نوشته یادآوری وظایف و نقش ها است زیرا تبلیغ جای تعلیم را نمی گیرد


3. بسیاری از مدیران آموزشگاهها از معلم می خواهند که نمره ای بالاتر از نمره ی اصلی دانش آموز بدهند در حالی که به نمرات ارزشیابی های تدریجی و پایان ترم که معلمان انجام می دهند طبق مقررات محاسبه شده و گاهی ارفاق کلی هم انجام می شود .

درخواست ارفاق بیشتر و نمره بالاتر و کامل به همه دانش آموزان کلاس ها از طرف مدیران به فشار و گونه ای و تحمیل به آنان تبدیل شده و معلم را از حداقل اختیار اجرای عدالت آموزشی که باید در این گونه مسایل هم الگوی دانش آموزان باشد دور می کند .

 مدیران مستقیم و غیر مستقیم می گویند «آمار مدرسه پایین می آید و ...» در این جا معلمان در تناقص مقررات آموزشی ارزشیابی اعلام شده و عدالت در کار با ارفاق های غیر عادلانه به برخی دانش آموزان قرار دارند . به نظر می رسد بهتر است در تصمیمات و دستورالعمل های مدیران بالادستی این نهاد این امر پیگیری شود تا به روال قانونی و عادی باز گردد و کیفیت های واقعی به دست آید .

 امید است بایدهایی که دست اندرکاران و مدیران بالادستی به درستی مطرح نمودند در برنامه ریزی و خروجی کار نیز دیده شده و عملیاتی گردد.

رایانامه نویسنده:  mzamani9140@yahoo.com