محمد تقي رفيعي نوري ( وي زمستان 1378 درگذشت.)
عيد بيمو ، بورده زمستون ، موقع گرما بوه/ چاج بن وقت كلي هاكردن ميچكا بوه/ تا زمستون بورده بيمو اونه ما و اركه ما /نوچ بزو سيف و گلابي دار تي تي وا بوه/ ورف بورده نوبت لنگوش و سبزي هسّه و گل /ورف كم با كربيمار و والك و تالپا بوه/ پير زن چله كنار هاكرده پيتك رد بوه /خو مزه دارنه بهار روز و شو انا بوه /كرد دوش كللمه كلاه يك وري دست دست چو/ موقع وركاري به به كرد ونگ و وا بوه /روخنه او مشد و كف دارنه/ تله كنه شونه و مه جور مجنون و هارش آشق دريا بوه/ هركجه شومه قشنگ و و هرچي ره اشيمه قشنگ/ نفسه ره بكشيه گنه كاره غوغا بوه/ هيچ كس قدرت نيه غير از ته كاره اي خدا/ پس هر كس ته ره نشناسيه رسوا بوه/ ياري هاكن تو و رفيعي ره ته ره خار بشناسه /تسه وه آواره و ديوونه ي صحرا بوه/ چاره نارنه خون و دل مشده/ دره مي زنه ته دا وه طبيعت خانيه، تهرون دله وه جا بوه