مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، فاطمه عربی: معلولان بسیاری را در اطراف مان دیده ایم. گاهی دل مان برای شان می سوزد و گاهی هم بی اعتنا از کنار آن ها رد می شویم. کمتر در زندگی ما اتفاق افتاده لحظاتی را در کنار آن ها بنشینیم و به دل گویه های شان گوش کنیم.

گاهی یک معلول برای اعلام موجودیت در جامعه و برای آن‌که همه به توانایی هایش پی ببرند مجبور می شود دست به کار بزرگی بزند تا خود را اثبات کند.

گاهی فرد از نظر جسمی سالم است و حتی دارای تحصیلات عالی نیز هست، ولی نتوانسته در جامعه جایگاه خود را پیدا کند و برعکس ممکن است شخص دچار نقص عضو باشد، اماآن‌چنان توانسته از توانمندی‌های خود استفاده کند که همه را به حیرت و به تشویق وا داشته است.

علی محبتی، جوان معلول جویباری است که می گوید: «سوم مهرماه گذشته 22ساله شدم.»

علاقه مندی او به ورزش بیشتر از درس و مشق مدرسه بود و برای همین فقط تا مقطع سوم دبیرستان ادامه داد.

او در رشته های مختلف ورزشی فعالیت دارد. ژیمناستیک، فوتبال با دست، کنگ فو و تکواندو.

علی البته تکواندو را بیشتر از رشته های دیگر دوست دارد، هشت سال است که در این رشته فعالیت دارد و سه سالی است که به صورت حرفه ای تکواندو را دنبال می کند.

او اما یک بار قهرمان استان و نیز نائب قهرمان در رشته تکواندو شده است. در رشته ویلچر‌رانی هم قهرمان کشور شد.

علی محبتی را نخستین بار در دفتر یکی از روزنامه ها دیدم. با ویلچر قدیمی اش سخت مشغول تمرین است و هرگاه که فرصت داشته باشد از جویبار تا ساری را با ویلچر می آید.

خوش صحبت و تکه کلامش «عذر می خوام» است و مانند نام فامیلش سعی می کند به همه محبت داشته باشد.

فرزند سوم خانواده شش نفری و کشاورز زاده است . پدرش بنا و مادرش روی زمین مردم کار می کند. می گوید:« از دستان پینه زده مادرش شرمنده ام.»

این جوان جویباری می گوید: «می خواهم در رشته ورزشی پیشرفت کنم، از توان خودم هم باخبرم و مطمئنم که می توانم، اما حمایت کننده ای ندارم.»

لکنت دارد اما می گوید زمانی که مداحی  و یا قرآن تلاوت می‌کنم لکنتم اصلا مشخص نیست و این را لطف خدا می داند.

او دوبارهم به کربلا رفت. نخستین بار در قرعه کشی که شب ولادت امام علی(ع) انجام شد قرعه به نام او افتاد و بار دیگر هم با هزینه خودش.

علی معتقد است که معلولیت نمی تواند جلوی پیشرفتش را بگیرد چرا که خواستن توانستن است.

او می گوید:« قبلا از خدا ناراضی بودم، چرا به بقیه پا داد اما به من نه. الحمدلله خدا به من ثابت کرد که من هم می توانم برای جامعه مفید باشم و با تلاش خودم در عرصه ورزش موفقیت هایی را به دست بیاورم.»

هدف نهایی علی حضور در مسابقات پارالمپیک و کسب مقام قهرمانی است، چون معتقد است که همه ی کسانی که در پارالمپیک مدال آوردند خودشان تلاش کردند و او هم می تواند.

این جوان جویباری برای اثبات توانایی خود می خواهد با ویلچر آن هم با لباس تکواندو به حرم مطهر امام راحل برود اما در این راه سخت شرط اول داشتن ویلچر برقی است.

وی بیان داشت: سال گذشته توفیق نداشتم بروم، مسولان شهرستان جویبار قول هایی برای خرید ویلچر به من دادند.

قیمت ویلچر جدید یک میلیون و600هزارتومان است که قرار بود یک میلیون تومان از آن را مسئولان جویباری تقبل کنند که بخش کمی از هزینه خرید ویلچر تهیه شد و او همچنان در انتظار کمک مسئولان شهرش است.

علی برنامه سفرش را از ششم خرداد شروع می کند و درصدد است که14خرداد را در  حرم مطهر امام راحل باشد.

می گوید:« می خواهم روزی50کیلومتر طی کنم و اصلا هم به شرایط جوی هوا فکر نکردم.حتی باران هم نمی تواند جلوی تصمیمم را بگیرد.»

او علی رغم جوانان دیگر که چهارستون بدن شان سالم است و کار را فقط در پشت میز نشستن می دانند با وام برای خود ماشینی خریده و مسافرکشی می کند.
: «باید آنقدر دوندگی کنم تا بتوانم قسط های ماشین را بپردازم.»


تمام کارهای شخصی خود را به تنهایی انجام می دهد برای مادر نان هم می خرد و اگر وظیفه ای به او بسپارند که از عهده‌اش برآید انجام می دهد

علی پیامی را هم برای سایر معلولانی که از زندگی نا امید شده‌اند دارد:« اگر خداوند دست و یا پای آن ها را گرفته در عوض یک توانایی خاصی به آن‌ها داده است و باید از آن توانایی استفاده کنند».

در پایان هم می گوید: «خیلی دوست دارم احسان علیخانی -مجری برنامه ماه عسل- مرا هم به برنامه‌اش دعوت کند.»