مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، ربابه حسین پور: نمی توان به آسانی از کنار کج فهمی برخی ها گذشت اینکه شما چیزی بگویی و دیگری چیز دیگری برداشت کند، برداشتی که فرسنگ ها با دیدگاهت فاصله دارد و شما را از ادامه ارتباطی سازنده ناامید می کند.نمی دانم چرا برخی آن گونه که خود می خواهند برداشت می کنند؟!

در گشت و گذار اینترنتی به نکته جالبی در همین زمینه برخوردم:« اغلب مردم به نیت فهمیدن گوش نمی دهند، بلکه با هدف جواب دادن گوش می کنند.»

پیش داوری ها آفتی است که ارتباطات دو سویه را به قهقرا می برد، اغلب رابطه ها چه دوستانه و چه زناشویی با بد فهمیدن ها و یا کج فهمیدن ها می میرند.

ما اصلا یاد نگرفتیم خوب گوش کنیم، همه عجله داریم خودمان حرف بزنیم و حرف های خومان را درست تلقی کنیم و برکرسی بنشانیم.

پیش داوریها از تعصبات و علاقه کورکورانه ما به یکسری اعتقادات و باورهایی شکل می گیرد که حتی ممکن است صحیح نباشد و منجر به سوء ارتباطات و سوء تفاهمات شود.

نگرش منفی با اطلاعات نادرست و تعمیم هایی غیر منصفانه حاصل پیش داوری هایی است که عموما از عقل و منطق نیست و از ضعف ها سرچشمه می گیرد.

گاهی نفوذ پیش داوری ها در جامعه آن قدر زیاد می شود که برخی فکر می کنند طرف با هدف خاصی و برای منفعتی وارد شده است، در صورتی که شاید دقیقا برعکس، هدف کمک به طرف مقابل باشد.

افرادی که پیش داوری می کنند معمولا در خانواده هایی متعصب پرورش یافته اند و یا شکست های تلخی در ارتباطات شان تجربه کرده اند.

اینان فضای ذهنی منفی دارند و همیشه گمان می کنند دیگران قصد دارند به آنها آسیب برسانند.

آنها باورهایی دارند که در برخوردهای اجتماعی عجولانه این باورها را به دلیل ایجاد شرایط امن روحی و روانی برای خود به دیگران تعمیم می دهند و متاسفانه حتی افراد روشنفکر و تحصیلکرده نیز چنین تفکرات نامعقولی دارند.

متاسفانه چنین افرادی در برخورد با دیگران عقده های ناشی از سرخوردگی های شان را روی دیگران خالی می کنند و آنها را مورد آماج حملات ناجوانمردانه خود قرار می دهند.

البته شاید هم خودمان مقصریم، شاید چون ما حرفهای مان را در لفافه می زنیم و عادت کرده ایم لقمه را دور سرمان بچرخانیم موجب قضاوت نادرست و برداشت های متفاوت در دیگران شده است.

چقدر زیباست که همه ما اندکی نگرش مان را تغییر دهیم تا بفهمیم دنیا آنگونه که ما می اندیشیم و در حصار تفکرات منفی گرایانه ما نیست و چه زیباتر خواهد شد که با برقراری ارتباط بیشتر -بدون احتیاطی وسواس گونه- خود را از دنیای سیاه و سفید محض خلاص کنیم و اندکی پای به دنیای خاکستری بگذاریم.

چه بسا دردهای گذشته حاصل از ناکامی های مان التیام یابد و این گونه پرخاشگرانه با همه برخورد نکنیم و با خداحافظی از تلخی پیش داوری زندگی شیرینی را آغاز کنیم .