مازندنومه؛ سرویس سیاسی، احسان شریعت: یک سال از انتخابات ریاست جمهوری 24 خرداد سال 92 می‌گذرد و دولت تدبیر وامید تقریباً بیشتر نیروهای خود را در نظام اداری و اجرایی کشور جای داده است. در رأس آن استانداران هر استان قرار دارند که به سمت استاندار منصوب شدند.

در استان مازندران استاندار منصوب دولت یازدهم همراه با استاندار تهران نخستین جابجایی استانداران کشور را به خود اختصاص داد و چند ماهی است که سکان مدیریت کلان استان را بر عهده گرفته و البته راه دشواری در پیش دارد.

دولت‌ها همواره با دو گروه تقریباً متمایز سر و کار دارند: نخست گروه‌های سیاسی که از رهگذر عمل سیاسی با دولت برخورد می‌کنند. این گروه‌ها می‌توانند منتقد، مخالف، موافق یا ائتلافی باشند. آن‌ها از مردم عادی که فعالیت سیاسی مشخص و سازمان‌دهی شده‌ای ندارند متمایزند. به‌طوری که می‌توان اصلی‌ترین شاخص آن‌ها را سازمان‌دهی تقریباً منسجم و مشخصی در اندیشه و مشی سیاسی عنوان کرد.

 دوم مردم عادی که در هیچ حزب و گروه سیاسی فعالیت مشخص و مدونی نداشته و از قدرت نفوذ سیاسی بهره‌مند نیستند. مردم عادی حتی گاه اندیشه سیاسی کاملاً مشخصی هم نداشته و الگوهای انتخاب متفاوتی پیدا می‌کنند. به‌طوری که گاه شاید در انتخابات ریاست جمهوری یا مجلس شورای اسلامی به گروه راست رأی داده و همان مردم چهار سال بعد به اندیشه‌ای چپ رأی دهند.

در مورد گروه نخست یعنی احزاب و گروه‌های سیاسی باید گفت طی این یک سال گروه‌های مختلف سیاسی از راست و چپ و میانه، همه و همه تحت لوای اندیشه‌های سیاسی خویش با دولت برخورد‌های متفاوتی داشتند.

 برخی از گروه‌ها که از اصلی‌ترین گروه‌های رقیب در انتخابات خرداد 92 بودند، پس از انتخاب دولت جدید از طرف مردم، شمشیر را از رو بسته و با هر اقدام دولت لبه تیز انتقادات خود را به سمت دولت روانه می‌کنند.

 برخی از گروه‌های ائتلافی دولت جدید نیز در عین داشتن انتقادات، به دلیل استراتژی جدید ائتلاف با دولت همراه شده و به دنبال گشودن راه‌هایی برای نفوذ اندیشه‌ها و عاملان خود در بدنه دولت هستند.

 تمامی این برخوردهای حزبی و سیاسی با دولت، پس از انتصاب استاندار منتخب دولت در استان مازندران نیز به وجود آمد. به‌طوری که استاندار از همان روزهای نخست آغاز به کار و حتی پیش از انتصاب، گروه‌های مختلف سیاسی را می‌دید که یا با او همراه نیستند یا از همراهی با او سهم می‌خواهند.

اما جدا از برخوردهای گروه‌های سیاسی با دولت و نماینده آن در استان، نگاه و رویکرد غیرسیاسی مردم نیز بسیار مهم است.

از این‌رو در مورد گروه دوم یعنی مردم عادی باید گفت برخورد مردم عادی با دولت که فعالیت سیاسی نداشته و اهرم‌های موثری برای تأثیرگذاری یا فشار ندارند، بیشتر به صورت یک گفت‌وگوی جمعی بروز می‌یابد.

 مردم عادی در زندگی روزمره خود با تصمیمات دولت مواجه شده و کارایی دولت را با روند زندگی روزمره خویش می‌سنجند. آن‌ها از این طریق به برداشتی از کارنامه دولت می‌رسند. یعنی آن‌چه دولت در عمل در درون جامعه انجام می‌دهد در زندگی روزمره مردم تأثیر گذاشته و این تأثیرات به ساخته شدن برداشت‌هایی از دولت در ذهن جامعه منجر می‌شود.

 مردم عادی این برداشت‌ها را در گفت‌وگوهای روزمره خویش با یکدیگر به بحث می‌گذارند. از این رو یک گفت‌وگوی جمعی بزرگ در مورد عملکرد دولت در درون جامعه شکل می‌گیرد. به همین منوال عملکرد نماینده دولت در هر استان نیز این‌گونه است.

عملکرد استاندار مازندران و مدیران منصوب شده دستگاه‌های اجرایی در استان مازندران در کم‌تر از یک سال اخیر کافی است تا مردم آن را به گفت‌وگویی جمعی تبدیل کنند. به‌طوری که این عملکرد به یکی از اصلی‌ترین موضوعات روز گفت‌وگوهای مردم کوچه و بازار تبدیل می‌شود.

در این نوشتار بحث بر سر گروه نخست یعنی گروه‌های سیاسی نیست و بیشتر گروه دوم یعنی مردم عادی مورد نظر قرار دارند. مردم مازندران در انتخابات 24 خرداد 1392 رأی بالایی به دولت تدبیر و امید دادند.

 این‌که چگونه مردم مازندران که چهار سال قبل رأی بالایی به دولت عدالت محور داده بودند ناگهان پس از چهار سال در خرداد 92 دولتی کاملاً متفاوت با دولت قبل را با رأی بالا انتخاب کردند جای بحث و تأمل فراوان دارد که در این مجال نمی‌گنجد. اما آن‌چه در اینجا مهم جلوه می‌نماید دسته‌بندی چهار‌گانه‌ای است که در ارتباط با دولت تدبیر و امید در مازندران به‌وجود آمده است. در این ارتباط می‌توان نگاه و رویکرد مردم را به 4 دسته تقسیم کرد:
1- دسته‌ای که از ابتدا هوادار اندیشه دولت یازدهم بودند و با هر نیروی این دولت که در سمت‌های کلان استانی ایفای نقش می‌کند موافقند. این دسته در همه حال از استاندار حمایت کرده و تأثیر تصمیمات وی در زندگی شخصی یا توسعه استان را مثبت ارزیابی می‌کنند. آن‌ها استاندار را فردی متخصص، کاردان، خوش فکر و پرتلاش می‌دانند که به حق لیاقت نشستن بر کرسی استانداری مازندران را دارد.


2- دسته‌ای که از ابتدا هوادار دولت دکتر روحانی بودند، اما پس از انتصابات و عملکرد آن در سطح استان تا اندازه‌ای ناامید گشته و نیروهای منصوب دولت به ویژه استاندار را ضعیف تلقی می‌کنند. آن‌ها در عین هواداری از مجموعه دولت، با عملکرد استاندار به ویژه انتصاب‌های ایشان مخالفت می‌ورزند.  

3- دسته سوم که از ابتدا مخالف این دولت بوده و کلاً به هر انتصاب در درون این مجموعه خرده گرفته و آن را بهانه‌ای برای حمله قرار می‌دهند.

4- دسته چهارم که افراد قلیلی را تشکیل می‌دهند مردمی هستند که در 24 خرداد 92 به دولت دکتر روحانی رأی ندادند، اما از انتصاب استاندار این دولت در مازندران راضی بوده و از وی حمایت می‌کنند. به نظر ایشان استاندار و مجموعه مدیریتی دولت یازدهم در استان مازندران تیم شایسته‌ای را تشکیل می‌دهد که می‌تواند قطار توسعه مازندران را در ریل اصلاح، پیشرفت و سازندگی قرار دهد.

نتیجه مهم نوشتار حاضر به دسته دوم برمی‌گردد که خیل عظیمی از مردم را تشکیل می‌دهند. آن‌ها از مشی و اندیشه دولت تدبیر و امید حمایت می‌کنند، اما به سرنوشت توسعه استان به دست استاندار و مسئولان جدید امیدوار نیستند. به همین دلیل دچار حالتی شده‌اند که می‌توان آن را «سرخوردگی موقت» نام نهاد.

 این دسته از مردم مازندران می‌دانند که در انتخاب رئیس جمهور نقش بسیار مهم و سازنده‌ای داشتند. به همین دلیل توقع بسیار زیادی از دولت دارند. اما از سوی دیگر هم امکان دولت برای رسیدگی به مردم مازندران محدود است و هم مردم تیم مدیریتی جدید در استان را تیم توانمندی برای حل مشکلات نمی‌بینند. این‌گونه است که از دولت و نماینده‌اش در مازندران تا حدی ناامید شده و دچار احساس سرخوردگی شده‌اند.

آن‌ها به دلیل نقش قدرتمند در انتخاب دولت تدبیر و امید انتظارات فزاینده‌ای از دولت برای توسعه مازندران دارند. این انتظارات ذهنی وقتی که به شرایط واقعی برخورد می‌کنند دچار سرخردگی می‌شوند و منطقی است که میان انتظارات فزاینده مردم مازندران از دولت و امکان واقعی رسیدگی به این انتظارات شکاف بزرگی به وجود آید. شکافی که می‌تواند در آینده‌ای نزدیک به ضرر دولت تمام شود.