مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، ربابه حسین پور:«...به حال راههای مازندران باید گریه کرد» جمله ای بود که در روز تودیع و معارفه مدیران سابق و جدید راه و شهرسازی مازندران، از قول یکی از نماینده ها گفته شد.

  این سخن هم نقدی به عملکرد مدیران گذشته است و هم وظیفه مدیر جدید را سنگین تر می داند. چالش اساسی مازندران به عنوان یک استان گردشگرپذیر در حوزه راه و تراژدی 39 ساله آزاد راه تهران –شمال مثنوی هفتاد من کاغذ می طلبد، لیکن چنان تکراری و ملال آور شده که بازگویه اش فقط تاسف برانگیز است. این همه هدررفت بیت المال و نامدیریتی مسوولانی که در تمامی دولت ها عملکرد جالب توجهی به یادگار نگذاشتند.

البته ما به محدودیت های اعتباری هم واقفیم و با استناد به گفته معاون عمرانی استاندار می دانیم «تردد در مازندران بیش از 10 درصد کل کشور است، در حالی که اعتبارات فقط معادل 4 درصد جمعیت کشور است»، اما اولویت بندی پروژه هایی که بیشترین حوادث را داشته و مرگ و میر زیادی که در برخی از راه ها به وقوع پیوسته، خواسته تمام مردم استان است.

  اینک امیدواریم مدیر جدید بتواند همان گونه که خود قولش را داد، مازندران -این تکه ای از بهشت- را آبادتر کند، لیکن در حال حاضر یکی از چالش های اساسی در بحث راه های استان، موانع و سرعت گیرهای غیر اصولی است.

معاون عمرانی استاندار هم در هفدهمین جلسه کمیته ایمنی حمل و نقل و سوانح رانندگی از این موانع ایمنی راه ها انتقاد کرد و با اشاره به مصوبه این کمیته، خواستار برچیده شدن سرعت گیرهای غیر مجاز از سوی فرمانداران، شهرداران و روسای ادارات راه و شهرسازی شد. سرعت گیرهایی که همانند تپه هایی کوتاه در جاده ها پشت سر هم نصب شده اند و خاطره موج های دریایی را تداعی می کنند و موج سواری رانندگانی که ناخواسته بر روی جاده های مواج به بالا و پایین کشیده می شوند!

برخی سرعت گیرها بدون علائم هشدار دهنده کافی و حتی رنگ آمیزی درست و حسابی ایجاد شده است. به طور مثال بعد از تکرار حوادث متعدد رانندگی و تلفات و خسارات عدیده در جاده گهرباران، نصب سرعت گیر یا به قول خودشان آرام گیر را چاره اندیشی می کنند. جالب است در فاصله کمتر از 4 کیلومتر 9 سرعت گیر نصب کرده اند که نه تابلو هشدار دهنده ای وجود دارد و نه رنگ آمیزی که حداقل رانندگان غیر بومی بدانند موانع زیادی تا رسیدن به مقصد وجود دارد.

تنها توجیه مسوولان حادثه خیز بودن جاده است و اینکه علی رغم فشار مسوولان فعلا کاری نمی شود کرد، جزء تجویز مسکن برای این درد مزمن ... و اکنون هم که بر اساس مصوبه کمیته مذکور باید این سرعت گیرها برچیده شوند، گرچه هنوز هیچ مسوولی در این منطقه به این امر تمکین نکرده است اما هدر دادن این همه پول بیت المال و بعد برگشتن سر خانه اول دردی است که متاسفانه دامن گیر اکثر مسوولان در هر دولتی بوده و هست.

برایم جای سوال است که با کدام کار کارشناسانه تصمیم به نصب سرعت گیرها در راستای برقرای ایمنی جاده ها می گیرند و بعد از اینکه معادلات غلط از آب درآمد و حوادث زیادی رقم خورد و تلفات بی شماری دادیم، دوباره کارشناسی می کنند که باید این موانع برچیده شود تا امنیت بازگردد؟

نه عذرخواهی نه اعتراف به اشتباهی، فقط تاوانی می ماند که مردم داده اند و همچنان می دهند. البته امیدواریم تلاش های محمد دامادی -نماینده مردم ساری و میاندورود در مجلس- و ارسطو قادری -فرماندار میاندورود- در تحقق اعتبار 2 میلیارد تومانی برای ادامه تعریض محور گهرباران، با تلاش مدیر کل جدید راه و شهر سازی استان برای این پروژه و مهمتر از آن برقراری و تامین امنیت این جاده همراه شود تا اندکی از دردهای مردم التیام یابد، اما این قصه سر دراز دارد....