مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، سردبیر: تنها چند روز پس از لغو دقیقه نودی کنسرت علیرضا قربانی در چناران، او و گروهش به دعوت ساروصدا، به سینماسپهر ساری آمدند و در شبی ابری و آرام، برای علاقه مندان موسیقی ایرانی برنامه اجرا کردند.

برنامه امشب در نظمی کامل و بدون هیچ حاشیه ای در دو نوبت برگزار شد؛ 18:30 و 21:30.

محمد جعفری -مسئول موسسه فرهنگی هنری ساروصدا- در آغاز اجرا گفت: برای برگزاری کنسرت باید از هفت‌خان رستم عبور کرد.

وی با بیان اینکه باید یک ماه دوندگی کنیم تا مجوز بگیریم، گفت: سلیقه موسیقیایی مردم سقوط کرده و باید تلاش کنیم تا موسیقی ما سالم بماند.

صحبت های کوتاه سارو که تمام شد، ابتدا 10 نوازنده گروه(دو زن و هشت مرد) روی سن آمدند و تشویق شدند.

سید حسام ناصری(فلوت)، بهنام ابوالقاسم(پیانو)، سامان صمیمی(ویولن و ارکسترمایسن)، نیلوفر محبی(ویولن)، محسن عبادی(ویولن)، سید حسام حسینی(ویولن آلتو)، سالار غفاری(ویولن سل)، حامد قطبی(کنترباس)، ترگل خلیقی(تار) و بهتاش ابوالقاسم(پرکاشن)  امشب برای علیرضا قربانی نواختند و بارها از سوی حاضران تشویق شدند.

علیرضا قربانی که روی استیج آمد، مردم ایستادند و برایش کف زدند. او بدون هیچ حرفی، نخستین قطعه را اجرا کرد: «هوای جنون» با آهنگی از شهرام توکلی و شعر محمد قهرمان که در مطلع آن آمده: به سر می دوم رو به خانه تو/که شاید بیابم نشانه تو...

پس از پایان قطعه نخست، بی درنگ قطعه دوم اجرا شد:

چون درای کاروان/ در میان شبروان/ بانگ عمر ما می رسد به گوش/ با گذشت این و آن/ می دهد ندا زمان/ هر سحر که ای/ خفتگان به هوش... آهنگ قدیمی «توشه عمر» استاد بنان را علیرضا قربانی با تسلط و مهارت کامل بازخوانی و اجرا کرد و سپس به حاضران سلام و اظهار کرد: از اینکه شرایط برگزاری کنسرت با همه سختی‌ها مهیا شد، بسیار خوشحال هستیم.

 علیرضا قربانی در پانزدهم بهمن ماه سال 1351 در تهران متولد شد. علاقه ی شدید وی به فراگیری قرائت قرآن در کودکی، او را بر آن داشت تا در این راه نزد استادان بزرگی، به تحصیل این هنر بپردازد.

در سایت شخصی این خواننده آمده: «قربانی در کنار یادگیری هنر قرائت قرآن، از کودکی به یادگیری تصانیف قدیمی علاقه ی فراوانی داشت؛ بدین جهت از سال 1363 به طور جدی به فراگیری ردیف آوازی، تلفیق شعر و موسیقی، بینش و زیبایی شناسی در آواز موسیقی اصیل ایرانی همت گمارد و از محضر استادانی چون خسرو سلطانی ، بهروز عابدینی ، مهدی فلاح ، دکتر حسین عمومی، استاد احمد ابراهیمی بهره مند گردید.

تحصیلات دانشگاهی و فارغ التحصیل شدن در رشته ی بیولوژی از دانشگاه شهید بهشتی، او را از فراگیری موسیقی ایرانی دور نکرد، چنان که آشنایی و معاشرت با استادانی چون علی تجویدی و فرهاد فخرالدینی دریچه های جدیدی از دنیای موسیقی ایران را به رویش گشود و ره آوردهای تازه ای از موسیقی ایرانی با نام های موسیقی گلها، برگ سبز و شاخه گل های رادیو را برایش به ارمغان آورد.»

علیرضا قربانی از سال 1378 به عنوان خواننده ارکستر ملی ایران به رهبری فرهاد فخرالدینی به اجرای برنامه های متعدد در داخل و خارج از کشور پرداخته است.

او در کنسرت ساری، با ابراز خرسندی از حضور مجدد در بین مردم مازندران گفت: از کسانی که به جریان فرهنگ و هنر و به ویژه هنر موسیقی و به صورت ویژه‌تر، موسیقی ایرانی کمک می‌کنند سپاسگزارم.

قربانی با اظهار امیدواری از اینکه موسیقی ایرانی پویاتر و باانرژی‌تر شود، افزود: امیدوارم برگزاری این کنسرت‌ها ادامه پیدا کند.

وی در ادامه با خواندن تصنیف «تو ای پری کجایی» که شعرش از هوشنگ ابتهاج است، یادآور شد: هوشنگ ابتهاج در بستر بیماری است و امیدواریم زودتر شفا پیدا کند.

پیش از آن البته او از آلبوم «تو، عشق، باران»ترانه «زندگی» یا «یک نگاه یار من» را خواند که پیش تر با ارکستر ملی اجرا شده و در واقع بازخوانی ترانه زندگی با صدای عبدالوهاب شهیدی است:

زنــدگی خــــوب اســت که گیــری دلبـــری نکـــو/ تــــا فـــروشــی هـــر دو جــهان بــر یـک تـار مــو
خنده اش عشق است و روح است و جان است/ رویــــــش آمیــــــــز هــــــر دو جــــــهان اســــت...

قطعه پنجم مناجاتی بود که میثم مروستی روی رباعیات ابوسعید ابوالخیر ساخت و با این رباعی آغاز می شد:

ای فضل تو دستگیر من، دستم گیر/ سیر آمده‌ام ز خویشتن، دستم گیر
تا چند کنم توبه و تا کی شکنم/ ای توبه ده و توبه شکن، دستم گیر

بیننده های تلویزیون شاید سریال خوش ساخت «مدارصفر درجه» را تماشا کرده باشند که تیتراژ آن را علیرضاقربانی اجرا کرد. امشب او «ای باران» را برای ساروی ها خواند و تشویق شد. آهنگ فردین خلعتبری و شعر افشین یداللهی:

تا ماه شب افروزم پشت این پرده ها نهان است
باران دیده ام، همدم شبم یارِ آنچنان است
جان می لرزد که ای وای اگر دلم دیگر برنگردد
ماهم به زیر خاک و دلم در این ظلمت زمان است

ای باران ای باران از غصه ام آگاهی
بزن نم به خاکش ز اشکم نپرسد چرا تنهایی
بگو به خاکم نشینه ماهی میباری بر مزارش خوش به حالت که بارانی
از قطره ات چون شکفد به خاکش سبزه همی
بوی ماهم کشان ابرِ خاکش، ابرِ باران

قطعه بعدی علیرضا قربانی نیز خواندن تیتراژ معروف سریال شب دهم بود و شعر «مستم از جام تهی حیرانی/ باده نوشیده شده پنهانی» که با استقبال حاضران روبه رو شد.

علیرضاقربانی و گروهش قبل از اجرای هشتمین قطعه، ده دقیقه تنفس اعلام کردند. سپس با اجرای تصنیف معروف عارف -«از خون جوانان وطن»- به سالن برگشتند.

در ادامه شعر زیبای فریدون مشیری را علیرضا قربانی و گروهش با تسلط کامل اجرا کردند:

همه می پرسند/ چیست در زمزمه مبهم آب؟ چیست درهمهمه دلکش برگ؟/ چیست در بازی آن ابر سپید/ روی این آبی آرام بلند...

دهمین تصنیف که خوانده شد: کی شود دلبر من، نبینی در برمن... نوبت به ترانه معروف «رسوای زمانه» از آلبومی به همین نام رسید. قربانی ابتدا آوازی از نی نامه مولانا خواند:

نی حدیث راه پُرخون می‌کند/ قصه‌های عشق مجنون می‌کند

محرم این هوش، جز بی‌هوش نیست/ مَر زبان را مُشتری جُز گوش نیست ...

سپس رفت به سراغ آهنگ جاودانه همایون خرم:

شمع و پروانه منم
یار پیمانه منم
رسوای زمانه منم
دیوانه منم
رسوای زمانه منم
دیوانه منم...

تصنیف ها یکی پس از دیگری اجرا می شد و آثار خستگی نه در گروه و نه در مردم دیده نمی شد. همه از این کنسرت کم نظیر لذت می بردند.

قطعه دوازدهم از آلبوم «حریق خزان» انتخاب شده بود: «ارغوان» با آهنگ مهیار علیزاده و شعر هوشنگ ابتهاج:

ارغوان شاخه همخون جدا مانده من/ آسمان تو چه رنگ است امروز/ آفتابی ست هوا/ یا گرفته ست هنوز...

پس از اجرای قطعه ارغوان، علیرضا قربانی از نوازنده فلوت خواست پشت میکرفن قرار بگیرد و اعضای گروه را معرفی کند.

نوبت به ترانه پایانی رسید که باز هم تیتراژ معروف سریال «مدار صفردرجه» ساخته «حسن فتحی» بود و به گوش همه آشنا:

 وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید/ وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید/ وقتی زمین ناز تو را در آسمان ها می کشید/ وقتی عطش طعم تو را با اشک هایم می چشید/ من عاشق چشمت شدم...

سیزدهمین قطعه که اجرا شد، مردم ایستادند و لحظات طولانی برای علیرضا قربانی و گروهش دست زدند. آهنگ، تنظیم، اشعار، صدا و...همه چیز عالی و مطلوب بود و شبی خوش و به یادماندنی با اجرای یک کنسرت استاندارد رقم خورد.

از حال بد، به حال خوب؛ خاطره بد چناران در ساری به فراموشی سپرده شد.