اگرتا چند دهه قبل «زباله» به عنوان عامل مخرب فرايند زندگي انسان در طبيعت موجبات نگراني جدي و چالش اصلي در افكار عمومي جهانيان را فراهم مي آورد، امروزه در بسياري از جوامع اين متاع اهدايي انسان به محيط زيست ديگر نه تهديد كه يك فرصت و فرآورده اي براي توليد ثروت و زمينه ساز قوام حيات در طبيعت تلقي مي شود.
كشورمان با جمعيتي روبه تزايد و شهرهاي روبه گسترش، تاكنون توجه چنداني به مقوله «زباله» نداشته وبه واسطه اين غفلت، زباله به جاي فرصت، بعضا به تهديدي حتي اجتماعي و امنيتي بدل شده است.
در ميان استانهاي شمالي، كه تجزيه زباله با توجه به دفع سنتي و دفن آن به كندي انجام مي پذيرد و موجب آلودگي هاي گسترده زيست محيطي شده است. استان مازندران بيش از ساير استان ها از اين معضل رنج مي برد. بي توجهي مسئولان مربوط در دستگاههاي مركزي، هزينه بر بودن تأسيسات تبديل و دفع بهداشتي زباله و ناتواني شهرداري ها در اجراي پروژه هاي مربوطه باعث گشته تا امروزه هيچ شهري در مازندران را نتوان يافت كه با معضل زباله دست و پنجه نرم نكند و گاهي اوقات با عقب نشيني در اين مصاف، نارضايتي مردم شهرها را به اوج خود نرسانده و موجب بروز تنش هاي امنيتي و سياسي نشود؟!!
ماجراي انجيل سي بابل و پيامدهاي منفي فراملي آن درسال1378، زنگ خطري بود كه با به صدا درآمدن مي بايست هوشياري و اقدام عاجل و اساسي مسئولان كشوري و استاني مازندران را سبب ساز شود، اما با برخورد فرافكنانه و به فراموشي سپردن ريشه هاي بحران مذكور، امروز نيز در آستانه اوجگيري و ظهور اعتراضات مردمي در شهرهاي مختلف واز جمله مركز مازندران، شهر ساري هستيم. حجم توليد زباله در مازندران بويژه در فصول مسافرپذيري و روش كاملا بدوي و سنتي دفن زباله ها بدون تفكيك آنها، كمبود شديد مكان و محل دفن را به وجود آورد كه با اعتراض مردم سمسكنده و جلوگيري آنان از دفن روزانه 200 تن زباله ساري، سومين دور اجتماع و اعتراض مردم روستاي يادشده ظرف سال 84، زندگي براي شهروندان ساروي درشهري را كه زباله هاي آن متجاوز از يك هفته جمع آوري نمي شود، بسيار دشوار و آسيب پذير ساخته است.
ساري به مانند ديگر شهرهاي استان هاي شمالي براي رهايي كامل از معضلي كه هر روزه او را تعقيب و تهديد مي كند، نيازمند دستگاههاي پيشرفته زباله سوز و كمپوست است، كه خود به تنهايي قادر به تأمين هزينه هاي كمرشكن آن نيست.
طبيعي است كه با نيازسنجي و طراحي سيستم تبديل زباله به كمپوست براي هر چند شهر بطور مشترك، شهرداريهاي استان مازندران خود نيز اقدام به مشاركت خواهند نمود، اما بدون تعامل جدي و اساسي دولت و بهره گيري از اعتبارات ملي، روشن است كه مشكل زباله در مازندران به سامان و پايان نخواهد رسيد و هرازچندگاه با اقداماتي انتزاعي و موقت، ريشه هاي بحران همچنان تهديدكننده منافع و امنيت ملي كشور باقي خواهد ماند.
درحال حاضر، شهرداريهاي مازندران علي رغم محدوديت اعتبارات و درآمدها، سالانه مبالغ معتنابهي براي همان شيوه دفن سنتي زباله هزينه مي كنند. به گونه اي كه تنها شهرداري ساري براي 200 تن زباله روزانه خود، سالانه 5/1 ميليارد تومان هزينه مي كند و طبيعي است كه براي 1600 تا 2000 تن زباله روزانه مازندران، هزينه اي بالغ بر 12 ميليارد تومان مصروف شود. حال آنكه اگر وزارت كشور ودولت، اعتبار تأسيس كارخانجات كمپوست و دفع بهداشتي زباله را تأمين كنند، چه بسا پس از چندسال بتوان از طريق مشاركت شهرداريهاي مربوط، اين هزينه را نيز مستهلك كرد.
تا وقت ازدست نرفته و آستان تحمل مردم مازندران به نقطه خطرناك نرسيده، دولت خدمتگزار و اصولگرا شتاب كند و به وعده هاي عمل نشده دولت گذشته در مازندران جامه عمل بپوشاند.(kayhannews)