مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، کلثوم فلاحی: شامگاه چهارشنبه با حضور ناصر فیض، محمدعلی بهمنی و حمیدرضاشکارسری -شاعران مطرح کشور- مراسم اختتامیه پنجمین جشنواره ملی دانشجویی شعر بهارنارنج در سالن اجتماعات دانشگاه کشاورزی ساری معرفی شدند.

در ابتدای این مراسم رضا صالحی -مسئول کانون شعر دانشگاه کشاورزی ساری- اظهار کرد: جشنواره ملی شعر بهارنارنج، یکی از دو جشنواره‌ای است که توسط وزارت علوم به صورت مستقیم حمایت می‌شود.

رئیس دانشگاه کشاورزی ساری هم در این مراسم گفت: برگزاری جشنواره ملی دانشجویی شعر بهار نارنج در دانشگاه نشان می‌دهد دانشگاه علاوه بر اینکه محل کسب علم است، باید محل آموزش معرفت هم باشد.

محمدعلی بهمن‌یار با بیان اینکه نقش هنر را در زندگی روزمره خود پررنگ کنیم، اظهار کرد: اگر هنر را در زندگی خود دخالت دهیم شاید بتوانیم نشاط را به زندگی بیاوردیم و در کنار دانشی که می‌آموزیم باید شادی و نشاط را در جامعه نهادینه کنیم.

در ادامه این مراسم عضو هیئت داوران پنجمین جشنواره ملی دانشجویی شعر بهار نارنج در سخنانی اظهار کرد: پنجمین  دوره از جشنواره ملی دانشجویی شعر بهار نارنج، در شرایط بهتر و با برنامه‌ریزی مناسب‌تری برگزار شد.

بهمن بنی‌هاشمی با بیان اینکه 852 اثر از 351 شاعر از 19 استان در مرحله نخست به دبیرخانه رسید، افزود: 172 اثر از 76 شاعر  به مرحله دوم داوری راه یافت.

وی با اشاره به اینکه در بخش ترانه 16 اثر از 9 شاعر، نیمایی و آزاد 9 اثر از پنج شاعر و در قالب سنتی هم 12 اثر از 6 شاعر به مرحله نهایی داوری راه یافت، تصریح کرد: در نهایت هیئت داوران در بخش سنتی مهدی مهدی‌زاده، مجتبی فدایی و احمد حیدری را به ترتیب از رتبه‌های اول تا سوم اعلام کرد.

بنی‌هاشمی با بیان اینکه در بخش ترانه هم مهدی اکبریان، میثم بهاران و مهسا ربیعی به ترتیب رتبه‌های اول تا سوم را کسب کردند، گفت: محمد امین اکبری، امیر غربی‌فرد و علیرضا کاهد در بخش اشعار نیمایی و آزاد رتبه‌های اول تا سوم را کسب کردند

شاعر یک شهروندعادی نیست

در حاشیه این جشنواره با ناصرفیض -شاعر و طنزسرای برجسته کشور-گفت و گو کردیم.

*پنجمین دوره از برگزاری شعر ملی دانشجویی بهار نارنج را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

جشنواره دوره پنجم را برگزار می‌کند و برگزیدگان جشنواره و تنوعی که در آثار وجود دارد نشان دهنده این است که یک نگاه کشوری وجود دارد و این جشنواره فقط در حد شهر ساری و دانشگاه کشاورزی نیست.

جشنواره‌های این چنینی بسیار معمولی بوده و خیلی ضعیف برگزار می‌شود و اینجا کسانی که دعوت شدند، منهای من، مانند بهمنی و شکارسری نشان می‌دهد برگزارکنندگان نگاه جدی به جشنواره دارند و جشنواره باری به هر جهت برگزار نشده است. اینها نشان دهنده آن است که ظرفیت خیلی خوبی در ساری برای برگزاری مراسم فرهنگی این چینی وجود دارد

* فکر می کنید این سال ها رویکرد جوان ترها به ترانه سرایی بیشتر شده است؟

بله، رویکرد جوانان به ترانه زیاد شده و مخاطب عام هم دارد، چون در کنار موسیقی اتفاقات بهتری رقم می‌خورد.

*به نظر شما شعر چگونه می تواند ملت ها را به هم نزدیک کند؟

شعر ثروت ملی ما است و در تمام دنیا ایرانیان را به متمدن بودن و بافرهنگ بودن می‌شناسند و بزرگان ادب فارسی کسانی هستند که در جهان شناخته شده‌اند.

فستیوال شعری بود در استانبول، اصرار می‌کردند شعر را به زبان فارسی بشنوند چون زبان فارسی آهنگ و موسیقی دارد و حس شعر به ما منتقل می‌شود و احساس می‌کنیم که متوجه می‌شویم شعر چه می‌گوید.

شعر در ایران خیلی جدی است و متولیان فرهنگی کشور باید به این موضوع توجه ویژه کنند. انتظاری که از شعر داریم این است که دنیا را به هم نزدیک کند و حرف دل انسان‌ها را بیان کند. این همه امتیاز کم نیست که به این قضیه موظف شویم خیلی بیشتر از اینها به شعر توجه کنیم.

جوانانی که شعر کار می کنند پی بردند شعر چه اندازه جدی و ابزار تاثیرگذاری در انتقال مفاهیم و ویژگی‌های انسانی است که به کرامت و شرافت انسانی ربط پیدا می‌کند.

*اغلب بعد از جشنواره های شعر، شاعران برگزیده و جوان پی کار خود می روند و به نوعی رها می شوند. نظر شما چیست؟

 امیدوارم حداقل بعد از پایان این جشنواره، برگزیدگان رها نشوند، چون در اکثر جشنواره‌ها این اتفاق می‌افتد. شاعر کسی است که اندیشه اش رابا احساس درمی‌آمیزد، روی کاغذ می‌ریزد و اثری را ارائه می‌دهد که قرار است تاثیرش بیشتر از سخن عادی باشد. این همه چیز را ویژه می‌کند و توجه به این افراد باید ویژه باشد. شاعر دیگر یک شهروند عادی نیست شاعر شهروندی است باید به او توجه کرد. همین که جشنواره در دانشگاه برگزار می‌شود یعنی  شعر در کنار تحصیلات می‌تواند یک موفقیت باشد. امیدوارم مسئولان این مسائل را بدانند و شعر گسترش یابد.

*شما در حوزه شعر طنز جزو برترین های کشور هستید. نظرتان درباره شعر طنز چیست؟

طنز یک توانایی مضاعف در کنار شعر است. اگر کسی شعر جدی می‌گوید و بعد به شعر طنز روی آورده است یعنی به شعر آشنا هستید، ولی به ظرافت‌های شعری که طنز است باید آگاه باشید، یعنی چیزی اضافه‌تر. در درجه اول باید شاعر جدی و خوب باشید، سخن جدی را بشناسید و بدانید وقتی می‌خواهید شوخی کنید چه باید بگویید.

در شعر طنز ظرافت‌ها و خط قرمزهایی وجود دارد، چون ما در کشوری زندگی می‌کنیم که اعتقادات و اخلاقیات ما حرف اول را می‌زند. ما در دنیا به دو جهت و دو قبضه سفارش شدیم. هم در اعتقادات دینی سفارش شدیم که نیکو سخن باشیم و سخن خوب بگوییم و هم در اعتقادات قومی و ایرانی.

متون نظم و نثر ما پر از ظرافت‌های شگفت زبان فارسی است و طنز می‌تواند این ظرفیت‌ها را بیشتر نشان دهد و به عنوان اعتراض هنرمندانه راجع به معضلات فردی و اجتماعی به زبان شیرین بیان و باعث شود ما در رفع آن و اصلاح ناهنجاری‌ها تلاش کنیم. طنز باید تقویت و حمایت شود چون برخورد ویژه با زبان و ادبیات است.

* وضعیت طنزپردازان جوان را چطور ارزیابی می‌کنید؟

طنزپردازان جوان و به ویژه آن دسته‌ای که به ادبیات گذشته واقف هستند، ترکیبی از اطلاعات اینها از متون گذشته و وضعیت روزگار خودمان، باعث شده برآیندی داشته باشند که هم استخوان بندی محکم ادبیات گذشته را در آثارشان ببینیم و هم نگاه‌های مدرن و امروزی‌تر را.

به نظر من وضعیت الان شعر طنز جوان، بهتر از گذشته است، البته در زمان مشروطه دوره شکوفایی طنز داشتیم که بعد از آن شکل دیگری شد، اما در دهه‌های اخیر به طنز توجه شده و حتی در آثار جدی گاهی رگه‌هایی از طنز باعث برجسته شدن بخشی از شعر می‌شود که این را هم در اشعار جدی شاعرانی که کار جدی طنز انجام نمی‌دهند، می‌بینیم. در غزل جدی یک بیت است که هنرمندانه به معضلی اشاره می‌کند. این امیدوارکننده است چون جوانان امروز ادبیات گذشته را هم رها نکردند و با تجربیات جدید درهم می‌آمی‌زند.

* از کارهای در دست چاپ خودتان بگویید.

آخرین کتابم مجموعه نثرهایم است و چاپ نکردم و به نمایشگاه نرساندم به دلیل اینکه خواستم عجله‌ای نشود و مقداری هم به آن اضافه کنم. همان گونه که از کتاب  پرحجم خوشم نمی آید از کتاب کم حجم هم خوشم نمی آید . کتاب کم حجم انگار مخاطب را جدی نگرفتیم و پرحجم هم مخاطب خسته می‌شود. کتاب باید اندازه متعارف داشته باشد. کمی صبر کردم نمایشگاه بگذرد و عجله ای چاپ نکنم. عنوان این اثر « نثر ناصری» است. دوره ای از دوره ادبیات ما در زمان ناصرالدین شاه، معروف به نثر ناصری بود. اسم کوچک خودم هم هست و این رندی و ظرافت می تواند برای مخاطب جالب باشد. مجموعه ای از نثرهایم است که در روزنامه انتشار پیدا می کرد و بعضی هایش هم چاپ نشده که در قالب این کتاب منتشر می شود.