اگر از شرق تهران و از جاده هراز به سمت آمل حركت كنيم، در دامنه سلسله كوه هاي سر به فلك كشيده البرز و در حاشيه رود خروشان هراز به روستايي به نام «اسك» مي رسيم.
در اين روستا، هر سال در يكي از روزهاي جمعه ماه ارديبهشت مراسمي به نام «ورف چال» يا
«برف چال» ، برگزار مي شود. هر سال، هنگامي كه آخرين برف هاي زمستاني در حال ذوب شدن است، بزرگان روستا، تاريخ دقيق اجراي مراسم «ورف چال» را به مردم اطلاع مي دهند و به اين ترتيب، تمام مردم روستا براي انجام مراسم آماده مي شوند. زنان روستا از روز قبل با استفاده از آرد نذري و آب چشمه هاي معدني اسك، خميري آماده مي كنند و در آرامگاه «سيد حسن ولي» ، كه باني اين رسم بود، نان و شيريني مي پزند و غذاي مردان روستا را آماده مي كنند.

روز اجراي مراسم، همه مردان روستا پس از صرف صبحانه، با همراه داشتن غذاي ظهر و بساط ميوه و چاي، از روستا خارج مي شوند تا به محل ورف چال برسند. در آن جا چاهي بزرگ وجود دارد كه ۵۵۰ سال پيش، سيد حسن ولي آن را ساخته است. كاري كه مردان روستا انجام مي دهند اين است كه از نقطه هاي مرتفع كوه برف هاي باقي مانده را جمع مي كنند و در اين چاه مي ريزند. آنها هر كدام با توجه به توان و نيروي بدني خود و استفاده از امكانات موجود، مي كوشند تا قبل از فرا رسيدن ظهر، چاه را پر از برف كنند. به اين ترتيب، يخچالي مصنوعي درست مي كنند تا دامداران و كشاورزان در آن سال دچار كم آبي نشوند.

اتفاق جالبي كه در اين روز مي افتد افتادن امور روستا به دست زنان است، زيرا هيچ مردي حق ماندن در روستا را ندارد. زن ها از بين خود نگهبان هايي انتخاب مي كنند كه در گذرگاه ها و كنار پل مي ايستند تا نگذارند مردي به روستا وارد شود. سپس بقيه زنان و دختران در فضاي باز روستا جمع و به شادي و بازي هاي مختلف مشغول مي شوند.
مراسم برف چال در اِسك نشانه وحدت و همكاري بين روستاييان است. آنها بدون كينه و كدورت از هم، در اين روز دست در دست يكديگر مي دهند تا روستا را از خطر بي آبي در تابستان نجات دهند و به رونق كشاورزي و دامداري منطقه كمك كنند.