مازندنومه؛ سرویس سیاسی، عاطفه خیرخواه، روزنامه نگار: روز گذشته، ساختمان شورای اسلامی شهر ساری در خیابان 15 خرداد، شاهد تجمع تعدادی از شهروندان ساروی با سخنرانی و همراهی «سید جلال صالحی» بود.

تجمعی غیرقانونی که بر اساس گفته های شاهدان عینی، تعدادی از اعضای شورای اسلامی شهر و نیز زحمتکشان نیروی انتظامی حضور داشتند تا تجمع کنندگان را به آرامش دعوت کنند.

اینکه چرا این تجمع شکل گرفت و ریشه در چه مسئله ای داشت، از موضوع این یادداشت خارج است و به توهینی که از سوی سید جلال صالحی به جامعه رسانه استان، که کشور شد، می پردازد.

سید جلال صالحی، فرزند مرحوم آیت الله صالحی است که از روحانیون خوشنام استان مازندران بود و چند سال پیش دعوت حق را لبیک گفت.

نسبت سید جلال صالحی با خاندان جلیله روحانیت به اینجا ختم نمی شود که نامبرده، نوه دختری حضرت آیت الله نظری، خادم الشریعه از روحانیون برجسته کشور و بسیار مورد وثوق مردم، دولتمردان و حوز های علمیه هستند.

بنابراین آنچه که نگارنده در این یادداشت می نویسد، در حقیقت زیره بردن به کرمان است.

سید جلال صالحی، نیک می داند که پیامبر اعظم در ذیل حدیثی ، هدف از از رسالتش را احیای کمال اخلاق می داند:«إنّما بُعِثْتُ لأُتَمِّمَ مَکارِم الأخلاق»؛ به راستی که من برای به کمال رساندن مکارم اخلاق مبعوث شدم.»

سید جلال صالحی، بهتر از دیگران باید بداند که خداوند عزوجل در قرآن شریف و کریم به بهترین نحو از اخلاق رسول اکرم (ص) یاد می کند و می فرماید:«اِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ».
پس چگونه است که او به عنوان فردی که باید مبلغ دین مبین اسلامی و اشاعه دهنده رفتار و گفتار اسلامی و نیک و خداپسندانه باشد، از الفاظ چنان رکیکی در انظار عمومی استفاده می کند که نگارنده شرمسار از تکرار آن است.

سید جلال صالحی نیک تر از من و شما باید بداند که تربیت انسان، هدف عالی تعالیم اسلامی است و همه دستورهای فردی و اجتماعی اسلام، رشد و تعالی انسان را هدف گرفته‌اند. قرآن معجزه جاوید نبی‌اکرم (ص) در همه آیه های شریف خود این هدف را دنبال می‌کند تا انسان را به منزل مقصود کمال رساند و از ظلمت برهاند.

گرچه منش اخلاقی و سلوک معنوی برای هر فرد مسلمانی ضروری است، اما برای روحانی بخشی از هویت و موجودیت او به شمار می‌آید و پیوندی ناگسستنی با او دارد.

در حالی که روحانیت را وارث انبیا و نماینده اسلام می دانیم و بر این باوریم که مسئولیت هدایت انسان پس از آنان بر دوش روحانیت است، چگونه می توانیم هتاکی های این فرد را بشنویم و باور کنیم؟

به توصیه حضرت امام (ره) تهذیب باید از همان اوان جوانی و ورود به عرصه طلبگی مد نظر طلاب و مربیان اخلاق در حوزه‌ها باشد و بیش‌ترین بهره از نیرو و صفای روح جوان انتظار می‌رود.

ایشان بر اصلاح نفس پیش از پرداختن به اصلاح جامعه تأکید کرده و فرموده‌اند تا انسان تهذیب نفس نداشته باشد کلامش در مردم تأثیر ندارد. بنابراین قول و عمل روحانی باید انطباق داشته باشد. به توصیه حضرت امام تنها عالم مهذب می‌تواند در اصلاح جامعه موثر باشد و عالم نامهذب موجب انحراف امت می شود.

حال، نه به عنوان یک شهروند، بلکه به عنوان یک روزنامه نگار که روز گذشته مورد هجوم کلام سید جلال صالحی قرار گرفته ام، حقی بر من نیست تا اعاده حیثیت کنم؟

پناه می برم به فرمایش گهربار مولایم، حضرت علی (ع) که درنهج البلاغه فرمودند:« زبان، درنده ای است که اگر به خود واگذار شود، می گزد.»

در متون و منابع غنی اسلامی و روایات ائمه معصومان(ع) صحبت رکیک٬ فحش دادن و نبود عفت کلام بسیار مذمت و نهی شده است:

پیامبر اکرم(ص): «ایاکُم وَالفُحشَ؛ فَاِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ لایحِبُّ الفاحِشَ المُتَفَحِّشَ»؛ از دشنام‌گویی بپرهیزید، زیرا خدای عزوجلّ ناسزاگوی بد دهن را دوست ندارد.

پیامبر اعظم(ع): «ما کَانَ الفُحشُ فی شیءٍ قَطُّ اِلّا شانَهُ وَلا کانَ الحَیاءُ فی شیءٍ قَطُّ الّا زانَهُ»؛ زشت‌گویی (و زشت کرداری) هرگز در چیزی نبود، مگر اینکه آن را عیبناک گردانید و شرم و حیا هرگز در چیزی نبود مگر اینکه آن را آراست.

امام علی(ع):‌ «اَسفَهُ السُّفَهاءِ المُتَبجِّحُ بِفُحشِ الکَلامِ»؛ نابخردترین نابخردان، کسی است که به دشنام‌گویی افتخار کند.

امام علی(ع): «الفُحشُ وَالتَّفَحُّشُ لَیسا مِن الإسلامِ»؛ دشنام دادن و بد دهنی (یا دشنام شنیدن) از اسلام بدورند.

امام باقر(ع): «اِنَّ اللهَ یبغِضُ الفاحِشَ المُتَفَحُّشَ»؛ خداوند شخص ناسزاگوی بد دهن (یا دشنام شنو) را دشمن دارد.

امام صادق(ع): «اِحفَظ لِسانَک عَن خَبیثِ الکلامِ»؛ زبان خود را از بیان کلمات زشت و رکیک محافظت کن.