مازندنومه؛ سرویس سیاسی، یادداشت ارسالی کمیته رسانه ستاد استقبال مردمی از رییس جمهوری: با در پیش رو بودن سفر رئیس جمهوری محترم و هیأت دولت به استان مازندران، انتظارات و مطالبات مردم از رییس قوه مجریه و مسئول اجرای قانون اساسی به یک پدیده عمومی تبدیل شده است.

به دلیل تنوع و تکثر انسان ها و تعدد سلایق و علایق، باورداشتها، تفسیرها، تعبیرها و ادراکات متفاوتی از مطالبه گری شکل گرفته است.

صرف نظر از نگاه و زاویه سیاسی به دولت مستقر که برآمده از رأی اکثریت مردم ایران در انتخابات 24 خرداد 92 است که در این میان، مردمان مازندران حمایتگرانه، واقع بینانه و هوشمندانه به رییس جمهوری-حسن روحانی– اعتماد کرده اند، باید جنس مطالبات و انتظارات از دولت را متناسب با منابع، امکانات، محدودیتها و موانع دولت در شرایط کنونی طراحی، تدوین، تصویب و ابلاغ کرد.

از این منظر، مازندران به اعتبار برخورداری از شرایط اقلیمی و جعرافیایی و دارا بودن منابع انسانی و منابع محیطی و قابلیت، استعداد و ظرفیت مناسبی را برای حرکت به سمت تکامل، توسعه و پیشرفت داراست، اما بنا به دلایلی این گام ها برداشته نشده و یا کم و ضعیف برداشته شده است.

تجربه جهانی نشان می دهد که توسعه واقعی در مناطق پیرامونی هرگز از طریق فشار از بالا محقق نخواهد شد این دولتها و کانونهای قدرت مرکزی نیستند که توسعه به معنای واقعی آن را محقق می کنند، بلکه توسعه به دست مردمی از همه قشرها و طبقات اجتماعی محقق می شود که شایستگی و بلوغ لازم برای نیل به توسعه را پیدا کرده باشند.

نهایت آرمان توسعه در جامعه ایران و متعاقب آن در سرزمین مازندران، شکل گیری دولت رفاه بخش،توزیع برابر قدرت،افزایش برابری، فقرزدایی و حمایت از قشرهای آسیب پذیر است.

برای دستیابی به اهداف برنامه های توسعه و غایت توسعه در این اقلیم، مطالعات آمایشی اولویت را مشخص کرده است؛ بنابراین مطالبات، انتظارات و خواسته های مردم و مسئولان استان از رئیس جمهوری و هیئت دولت نباید قائم به اشخاص، گروه ها و نهادها باشد.

براساس کتابچه عملیاتی برنامه توسعه، جهت گیری و اولویت های توسعه مازندران احصا و تدوین شده است. در حال حاضر استان مازندران با سه مشکل عمده و اساسی مواجه است:1- زباله 2- مدیریت یکپارچه سواحل 3- محورهای مواصلاتی.

 این سه گونه بنیادی و قابل لمس مشکلات، موانع و محدودیتهای توسعه ای را در مازندران به وجود آورده است. اگرچه سایر مشکلات،نارسایی ها و کمبودها محسوس است، چنانچه دولت و رییس جمهوری برای برون رفت از این سه معضل، نگاه ویژه ای اعمال نکنند، بن بست همچنان وجود خواهد داشت.

تکمیل کریدورهای ارتباطی از جمله تسریع در چهاربانده کردن محورهای مواصلاتی داخل استان، تکمیل کمربندیها به ویژه کمربندی بندر امیرآباد- سمسکنده- هفت تن و سوادکوه به منظور استقرار منطقه آزاد تجاری،تکمیل کریدور ملی (آزاد راه تهران-شمال) با هدف دستیابی و سهولت دسترسی به بندر نوشهر و تکمیل تکه های پازل در این حوزه می تواند زیر بناها و زیر ساختهای توسعه ای را در مازندران آماده کند.

در رابطه با زباله، سیاست واحد و یکپارچه ای از سوی دولت مشاهده نمی شود و با وجود برخی مطالعات و طرح ها اما این مشکلات به عنوان مشکل اول در مازندران باقی است و استفاده از تکنولوژی فوق پیشرفته هرچند با صرف و تجهیز منابعی همراه است اما در دراز مدت به سود استان خواهد بود.

نزدیکی استان مازندران به مرکز کشور و گسیل شدن جمعیتهای زیادی از مسافران و میهمانان در تمام فصول سال باعث افزایش تراکم جمعیت در این سرزمین شده است. اگرچه با هدف تقویت گردشگری و درآمدزایی، این جمعیت در حال گسترش است، شکنندگی محیط زیست در استان به دلیل توازن بین نظام پاسخگویی و آمادگی و مجموعه تقاضاها، نگران کننده است و بیم آن می رود که با تشدید فشارها، منابع محیط زیست در معرض نابودی و تخریب شدید قرار گیرد. همچنان که در موضوع تغییر کاربری اراضی به دلیل مسامحه و مساهله کاریها، شاهد سیر صعودی تبدیل اراضی زراعی و باغی به فضاهای مسکونی، تجاری و اقامتی در شهرها، حومه شهرها و مناطق روستایی هستیم.

در این فرصت بنای نقد و بررسی عملکرد مدیریت هماهنگی منابع  در این استان را ندارم و انتظارم این است که رئیس جمهور محترم و اعضای هیات دولت به صورت دقیق، کارشناسی و با بهره گیری از اسناد بالا دستی به خصوص مطالعات آمایشی، اعتبارات مناسب و مطلوبی را برای تسریع و تسهیل در اجرای پروژه های مربوط به سه حوزه زباله، مدیریت یکپارچه سواحل و محورهای مواصلاتی استان، منظور نمایند.

در کنار آن در خصوص تجهیز بیمارستان ها و مراکز بهداشتی درمانی، فعالیت های فرهنگی و هنری، اماکن ورزشی و کمک به شهرداریها و دهیاریها نیز اهتمام ویژه داشته باشند.

دستاورد سفر رئیس جمهوری به مازندران حتی فقط حل مشکل زباله استان را دربر داشته باشد خود موفقیت بزرگ و سرنوشت سازی برای این استان خواهد بود و به یک پروژه ماندگار تبدیل می شود.

نویسنده: حسین برزگر ولیکچالی، روزنامه نگار و مدرس دانشگاه