مازندنومه، سرویس سیاسی: علی اسدی در میان رجال سیاسی اصلاح طلب و همچنین گروه های مختلف سیاسی همچنان با نام فرماندار اسبق ساری شناخته می شود. او که یکی از با ثبات ترین فرمانداران دولت اصلاحات (با شش سال سابقه) به شمار می آید، در دولت محموداحمدی نژاد نزدیک به 6 سال قبل بر اثر فشار حاکم در دستگاه های اجرایی به اجبار پیش از موعد بازنشسته شد. به بهانه سفر رئیس جمهوری به مازندران و برای بازخوانی برخی از ابهامات جریان اصلاح طلبی استان در 2سال گذشته پای صحبت های "اسدی" نشستیم.

اصلاح طلبان بعد از گذشت دو سال از استانداری "دکتر ربیع فلاح جلودار" همچنان در حاشیه سیاست ورزی عملی این استان قرار دارند. گلایه ای که در خفا با صدای بلند فریاد زده می شود، اما در انظار عمومی حفظ وحدت و کمک به دولت مانع از بیان سر راست آن شده است.

هرچند وی از بیان بسیاری از حقیقت ها به این بهانه که نباید شیرینی سفر روحانی را با تلخ کامی گلایه آمیخت، سرباز زد، اما می توان پاسخ برخی انتقادهای اردوگاه اصولگرایان، مثل سهم خواهی اصلاح طلبان از دولت یازدهم و اغراق پیرامون نقش آنها در پیروزی دولت تدبیر و امید را در این گفتگو گرفت.

این گفتگو آنچنان جامع و مانع نیست و به خاطر سفررئیس جمهوری و هیات دولت به مازندران ناگفته های فراوانی را باقی گذاشته که در گفتگوی مشروح بعدی به موشکافی آنها خواهیم پرداخت

اسدی هم اینک رئیس شورای اصلاح طلبان مازندران است و از این جهت اظهارات وی را باید موثق ترین دریچه به سمت چشم انداز اصلاح طلبی ساختارگرا در مازندران دانست.

* آقای فلاح می خواست از آقای روحانی در مسجدی در حاشیه شهر استقبال کند،

    این تفسیر که "جریان اصلاح طلبی نقش چندانی در انتخاب حسن روحانی نداشته است" نادرست است، ما از نخستین گروه های سیاسی کشور بودیم که به بحث انتخابات وارد شدیم. بعد از آنکه اطمینان حاصل شد آقای خاتمی در صحنه حاضر نمی شود نگاه ها به سمت آیت الله هاشمی رفسنجانی رفت.

وقتی ما ستاد ایشان را در خیابان امیرمازندرانی ساری راه انداختیم از همه گروه های سنی و با اقبالی باورنکردنی روبرو شدیم. مردم خواهان تغییر بودند و این حس کاملا دیده می شد. متاسفانه آقای هاشمی موفق به حضور درصحنه نشدند و بعد از آن ما دو نامه برای بزرگان در تهران نوشتیم و خواستار وحدت برای ورود به دورانی تازه شدیم.

ما می دانستیم جناح مقابل، هم امکانات بیشتری دارد و هم موانع ما پیش روی آنها نیست.

 در ایام تبلیغات انتخاباتی سال 92 استقبال باشکوه از آقای روحانی در مازندران کاملا توسط نیروهای اصلاح طلب برنامه ریزی شده بود. ما از نوشهر تا ساری برنامه داشتیم. دست به بسیج عمومی از طریق نیروهای جوان زدیم تا اینکه آن استقبال بزرگ از ایشان در مسجدجامع ساری شکل گرفت.

مسئولان اصلی ستاد مثل آقای فلاح(استاندارفعلی) می خواست از آقای روحانی در مسجدی در حاشیه شهر استقبال کند، اما با اصرار ما موفق نشدند و ما مسجد جامع را آماده کردیم، چون عقیده داشتیم باید از ایشان در مرکز شهر در معتبرترین و وسیع ترین مسجد استقبال شود. بنابراین موج استقبال گسترده برای پیروزی دکتر روحانی در مسجد جامع ساری رقم خورد.

 کناره گیری "عارف" هم به عنوان نقطه درخشانی در کارنامه اصلاح طلبان است. اینکه می گویند ما نقشی نداشته ایم یا نقش مان اندک بوده کاملا نادرست است.

*به دلیل سفارش بزرگان واکنشی نشان ندادیم.

 علی رغم توفیقاتی که دولت در عرصه بین المللی(مذاکرات هسته ای) و اتخاذ سیاست های اقتصادی در کنترل تورم و بحث سلامت و درمان جامعه داشته است ، متاسفانه در سیاست داخلی دولت توفیقات چندانی نداشته است، استان مازندران نیز از این قاعده مستثنی نیست.

در این رهگذر نبود اهتمام مدیریت عالی استان نیز مزید بر علت است. سیاست های لازم برای برقراری توازن استفاده از نیروهای مختلف اتخاذ نشد، به طوری که با دخالت قدرت های موازی و اتخاذ نشدن تدابیر لازم مدیران گذشته در سمت خود ابقا و یا در صورت تغییر در مناسب دیگر به کارگیری شدند؛ برای نمونه با نگاهی به ستاد استانداری حتی با جابجایی برخی نیروها 80 درصد مدیران ستادی از دولت گذشته هستند و این موضوع در اکثر دستگاه های اجرایی نیز صادق است.

اما اینکه چرا ما واکنشی نشان ندادیم به دلیل سفارش بزرگان بود. ما می خواستیم به دولت کمک کنیم و هنوز هم نیت مان همین است.

بعد از انتخاب آقای فلاح من پایم را در استانداری نگذاشتم، چون آنجا جای ما نیست، همفکران ما و این دولت آنجا نیستند پس رفتن ما هم ضرورتی ندارد.

اصلاح طلبان اگر وزن شان از مدیران فعلی استان بیشتر نباشد، کمتر هم نیست اما به جز چند اداره کل و فرمانداری هیچ اتفاقی نیفتاد. ضمن اینکه در آن بخش ها هم ما تحت فشارهستیم اما حمایت کافی نمی شویم.

  البته شخصا فکر می کنم باید صبر کرد. در شرایط فعلی که سفر آقای روحانی در پیش است بهتر این است که شیرینی آن را از بین نبریم. الان هم دیر شده و در دوسال گذشته، اگر این روند ادامه پیدا کند موفقیت بین المللی دولت در سایه سومدیریت داخلی از بین خواهد رفت و مردم ناامید خواهند شد.

* نفوذ کلام استاندار کافی نبوده است

 عقب ماندگی ساری دلایل فراوانی دارد، اما به نظرم اول همه مدیرانی که در ساری نقش داشته اند و همه دولت ها باید در این مورد پاسخ قانع کننده ای داشته باشند. شما اگر به حداقل 15سال اخیر نگاه کنید در سفرهای استانی روسای جمهوری و یا تعریف پروژه ها به جز یک یا دو مورد هیچ پروژه بزرگ و موثری برای مازندران تعریف نشده است.

پس نمایندگان هم باید پاسخگو باشند که چرا موفق به جلب نظر مجالس و دولت ها نسبت به مازندران نشده اند. ساری مرکز استقرار تمام ادارات کل، بسیاری از مدیران و مهمترین نهادهای اداری استان است. آیا نباید برای چنین موقعیتی تدابیری ویژه اندیشیده شود؟

به همین خاطر خواسته اصلاح طلبان در سفر رئیس جمهوری به مازندران این است که هم ساری را به عنوان یک مرکز استان ببیند و هم اینکه برای رونق بخش کشاورزی، شهرک های صنعتی و گردشگری استان پروژه هایی جدی و اشتغال زا تعریف کنند.

اشتغال جدی ترین دغدغه خاطر خانواده های مازندرانی است. ما می فهمیم که این درد در کل کشور مشترک است اما حرف مان این است که وجود آن در میان این وفور نعمت نشان می دهد که یک جای کار جدا می لنگد.

دولت ها باید توجه داشته باشند که این نعمات طبیعی خدادادی است و ربطی به آنها ندارد. آنها به ما چه می دهند؟ سوال این است! بگذارید یک مثالی بزنم. ما بیشترین رای را به دولت داده ایم که البته این مختص به حالا هم نیست. مثلا در دولت اصلاحات مردم ساری رایی بالای 90 درصد به آقای خاتمی دادند و رای مرکز استان همیشه معلوم بوده است. به جز زمان هایی که سختگیری ها راه ورود هر نیرویی را بسته باشد که آن وقت هم مردم به سمت کاندیدایی متمایل شده اند که حداقل چند شعار اصلاح طلبانه داده است. به هرحال، ما هم رای بالایی دادیم و هم اولین استانی بودیم که تکلیف استاندارمان مشخص شد با همه اینها وزیر کشور در روز معارفه استاندار می گوید:« مازندران با این همه مواهب باید استان معین کشور باشد» این چه حرفی است؟ مگر این مواهب را شما به ما داده اید؟ اگر به این بهانه بخواهید مثل همیشه ما را از حق مان از بودجه های دولتی بی نصیب بگذارید که پس هیچ تغییری حاصل نشده است! این را استاندار باید به دولت تاکید کند که البته گویا کرده اما نفوذ کلامش کافی نبوده است.