مازندنومه؛ سرویس سیاسی، دکتر علی اسماعیلی، عضو هیئت علمی دانشگاه: ایران اسلامی از ابتدای استقرار دولتش که معجزۀ قرن بیستم و سرآغاز طلوع اندیشه‌های ناب و مستقل و انقلابی‌گری در ایران و سراسر جهان است، رنج‌ها و مشقّات فراوانی پشت سر گذاشته است.

کمتر نهضت و انقلابی در سراسر دنیا در برابر این حجم وسیع از مداخلات جانبدارانۀ خارجی و توطئۀ داخلی و بحران‌های اقتصادی، قادر به حفظ ثبات و استحکام به دست آمدۀ خود بوده است و نیز کمتر کشوری است که پس از بروز انقلابی که با حضور حداکثری مردم حادث می‌شود، این چنین مورد هجوم و سخت‌گیری‌های جهانی قرار بگیرد. تا به آن روز و تا همین روز کشوری وجود ندارد که مردمش یکپارچه به وضعیت حاکم بر جامعه (حکومت سلطنتی پیش از انقلاب) معترض باشند و برای آغاز فصلی تازه در مناسبات داخلی و خارجی قیام کنند و تا این حد مورد غضب نظام‌های استعماری باشند.

سایر انقلاب‌ها، پیش و پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی به طور معمول و پس از طی یک پروسۀ زمانی کوتاه از سوی نظام‌های قدرتمند جهانی اگر نگوییم مورد حمایت جدّی قرار گرفته‌اند حداقل آماج حملات ایذایی و حتی اقدامات برانداز نیز قرار نگرفته‌اند. یعنی این گونه نبود که به فرض در کوبا، فرانسه و اتحاد جماهیر شوروی (سابق) دولت‌های مستقر بلافاصله پس از انقلاب‌هایی که در تاریخ ثبت شده، بیشتر وقت و انرژی خود را صرف رفع و رجوع توطئه‌های کودتایی، درگیری‌های مسلحانۀ داخلی، زمزمه‌های تجزیه‌طلبانه و در نهایت جنگ‌های خارجی با دولتی متخاصم و تحریم‌های سازمان‌یافتۀ اقتصادی کنند.

روال مرسومِ ملل بر این است که جهان، صدای تغییر هدفمند ایجاد شده از سوی اکثریت دولت‌های انقلاب کرده را بشنوند و به خواسته‌های مردم انقلابی که نظام موجود را فاقد صلاحیت می‌دانند و در اندیشۀ ایجاد قانون اساسی جدید و استقرار دولتی همسو با ارادۀ مردم هستند، احترام بگذارند.

اما در یک قانون نانوشته و در یک وضعیت کاملاً استثنایی، انقلاب شکوهمند سال 57 ایران به مذاق آن‌ها که خود را عامل اصلی انتشار دموکراسی می‌دانند خوش نیامد. آن‌ها که گویی از فریاد یکپارچۀ ملت ستمدیدۀ ایران به رهبری حضرت امام خمینی (ره) برای تغییر، دچار شوک یا ضربۀ شدید روانی شدند به جای انتخاب مناسب‌ترین راه یعنی پذیرش تغییر و احترام به ارادۀ ملت، سخیف و ظالمانه‌ترین راه یعنی دشمنی و انفعال را برگزیدند و در اقدامی هماهنگ، دست در دست هم، فروپاشی و بن بست انقلاب را طلبیدند و طرفه آن‌که تا به امروز نیز علیرغم شکست‌های متعدد و نفس‌گیری که متحمل شدند، همچنان آب در هاون خیال می‌کوبند و محیط را به کفچۀ بی‌سرانجام می‌پیمایندو در رؤیای تغییر نظام اسلامی به سر می برند.

آن‌ها نه «لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ» را می‌شناسند و نه «لاَيُغَيِّرُ بِاَنفُسِهِم» را. آن‌ها نه خون سرخ شهادت را آزمایش کرده‌اند نه روح جهادی و حکم شرعی یک مسلمان در جهاد را می‌شناسند. جهادی که اگر در هشت سال دفاع مقدس با ابزار جنگی و رودرروی دشمن غاصب با خون سرخ شهادت و جانبازی و اسارتِ مستقیم همراه بود، اینک در صبر و استقامت و حضور مستمر در فواصل و بزنگاه‌های مهم اجتماعی و سیاسی و علمی و فناوری تعریف می‌شود و برای این ملت حماسی، مذهبی و با هویت تاریخی و متمدن هرگز سخت نیست که بتوانند در آینده نیز گلیم ماندگاری خویش را از طوفان‌های احتمالی پیشِ رو به سلامت بیرون بیاورند.

یکی از اصلی‌ترین بزنگاه‌های مذکور برگزاری انتخابات است. انتخابات در هر جامعه مظهر دموکراسی و به منزلۀ تجمیع اندیشه‌های همسو در تأیید یا ردّ یک یا چند اندیشه است.

علی رغم آنچه بعضی از دولت‌های مزاحم و چالش‌سازجهانی می‌گویند،تمام نهادهای اساسی ایران از شوراهای شهر تا مجلس شورای اسلامی و بالاخره انتخاب رهبر با یک واسطه یعنی مجلس خبرگان، در ساز و کار انتخابات مردمی، ترسیم و تشکیل می‌شوند و مردم در چندین و چند نوبت، از روزی که به قانون اساسی در سال 58 یک آری قاطع گفتند تا به امروز، به شکل حداکثری و گاه حتی بیشتر از برخی از کشورهای مدعی دموکراسی پای صندوق‌های رأی رفتند تا اثبات کنند اگر طبق فرمایش های مقام معظم رهبری به برخی نقایص انتقاد دارند اما به تمامیت ارضی کشور وثبات نظام اسلامی اعتقاد دارند و نیز اثبات کنند که فشار اقتصادی ناشی از تحریم‌ها و مشکلاتی که با آنان دست به گریبان هستند، خللی در پافشاری بر آرمان‌های والا و برحقّ خودشان ایجاد نخواهد کرد.

این روزها که به روز مجلس شورای اسلامی در تقویم مناسبات کشوری نزدیک می‌شویم، فرصت را مغتنم می‌شمارم و ضمن تبریک به ملت حماسه‌ساز، انتخابگر و مجلس‌آفرین، یادی می‌کنم از تمام نمایندگان مجلس از نخستین دوره تا به امروز و بیش از همه ادای احترام و ذکر دعا دارم به روح بلند آنان که روزی نمایندۀ شهر خود در مجلس بودند و اینک به دیار باقی شتافته‌اند.

پس از انقلاب، مجالس مختلف با سلایق متفاوت سیاسی تا به امروز با رأی مردم تشکیل شده‌اند و در حد توان و امکانات، اقداماتی را در تاریخِ تشکیل مجلس به ثبت رساندند.

 در ماه‌های پیشِ رو به پایان نهمین دورۀ مجلس شورای اسلامی نزدیک می‌شویم. فارغ از قوت و ضعف مجالس مختلف و خوشایند بودن یا نبودن تصویب یا طرح لوایح مختلف یا درستی و نادرستی استیضاح‌های صورت گرفته تا به امروز و نیز همراهی یا نبود همراهی قاطع با دولت‌های مستقر، قاطعانه می‌گویم هر دقیقه و ساعت و روزی که خواهران و برادران شریفمان در مجلس شورای اسلامی صرف امور مردم و وظایف نمایندگی‌شان کردند، قابل احترام و شایستۀ قدردانی است. آن‌ها علی رغم این‌که ممکن است برخی اقدامات شان در یک قالب سلیقه‌ای و شخصی تعریف شود، حتماً در یک آرمان و اعتقاد مشترک بودند و هستند و آن آرمان بزرگ، اعتلا و پایداری و استمرار نظام مقدس جمهوری اسلامی است.