مازندنومه؛ سرویس سیاسی، آرش پارسا: گفته اند و راست گفته اند که برای رسیدن به هدف و قدرت، نباید از نردبان دروغ بالا رفت. آن گاه و آن جا می کوشیم تا با نردبان دروغ صعود کنیم، از همان جا و همان گاه از نردبان اخلاق سقوط کرده ایم !

در عرصه رقابت های انتخاباتی مجلس دهم در آمل و در غیاب چهره های شاخص اصلاح طلب و اعتدالگرایی چون مریم پروین، یوسف شکری مرزنگو و سید محمد رضوی؛ سیدعبدالله حسینی سفیر محبوب و مورد علاقه احمدی نژاد و رحیم مشایی کوشش بسیاری را به کار گرفته است تا با استناد به پست مشاوره خود در نهاد ریاست جمهوری دولت تدبیر و امید و کتابخانه ملی، خود را نامزد اصلاح طلب و اعتدالگرا معرفی کند. استفاده از عکس های رییس جمهور روحانی و آیت الله هاشمی رفسنجانی در بنرهای تبلیغاتی او نیز همین تلاش را منعکس می کند.

اما آیا آن گونه که او و حلقه ای از یاران و مشاوران ستادی اش که از مسوولان و بلندگوهای تبلیغاتی  قالیباف در انتخابات ریاست جمهوری در آمل بوده اند، ادعا می کنند، حسینی را می توان نماینده تفکر و فرهنگ و مواضع سیاسی اصلاح طلبی یا اعتدال گرایی تلقی و معرفی کرد؟

اثبات این ادعا مستلزم رهیافت به عقبه سیاسی حسینی و مواضع کنونی تشکل های رسمی و شناسنامه دار اصلاح طلبی و اعتدال گرایی در آمل و مازندران است.

حامیان حسینی معتقدند که  این که نامزد انتخاباتی در دولت احمدی نژاد مسوولیت سفیری را برعهده داشته است و این الزاما وابستگی او به تفکر و مواضع سیاسی احمدی نژاد و مشایی را اثبات نمی کند. بدین گونه حامیان حسینی نیز بر اساس همین ادعای درست خود باید بپذیرند که پست های مشاوره ای حسینی در دولت تدبیر و امید نیز الزاما نزدیکی او با دولت تدبیر و امید و جریان اصلاحات و اعتدال را اثبات نمی کند.

این که به رغم حضور حسینی در پست های مشاوره ای او در دولت تدبیر و امید، هیچ یک از احزاب و تشکل های سیاسی اصلاح طلب و اعتدالگرای حامی دولت تدبیر و امید حاضر به حمایت و معرفی او به عنوان نامزد اصلاح طلب و یا اعتدالگرا نشده اند، به روشنی از این واقعیت خبر می دهد که لباس اصلاح طلبی و اعتدالگرایی برای قامت حسینی دوخته نشده است.

چرا شورای هماهنگی اصلاح طلبان آمل از سید عبدالله حسینی و یاران ستادی اش با آن که آن همه خود را به در و دیوار می کوبند تا  اعتماد و حمایت اصلاح طلبان و اعتدالگرایان را به دست آورند، حاضر نشده است به او اعتماد و از او حمایت کند؟

چرا شورای هماهنگی جبهه اصلاح طلبان مازندران و جبهه تدبیر و توسعه مازندران و نیز جبهه متحد اعتدالگرایان و نخبگان مازندران با عبور از حسینی به حمایت از عزت الله یوسفیان به عنوان گزینه مقدور در غیاب نامزدهای حداکثری مورد حمایت اصلاح طلبان و اعتدالگرایان برخاسته اند؟

دقت کردنی است که اصلاح طلبان و اعتدالگرایان سید عبدالله حسینی را صرفا به سبب مسوولیت او در دولت احمدی نژاد مورد بی اعتمادی خود قرار نداده اند؛ بلکه رویگردانی بسیاری از حامیان اصلاح طلب و اعتدالگرای دولت تدبیر و امید از حسینی ریشه در کارنامه سیاسی او در زمان مسوولیتش در دولت احمدی نژاد دارد. 

حسینی به این پرسش اصلاح طلبان  پاسخ نداده است که چرا و چگونه است در حالی که اصلاح طلبان از سال 88 به بعد دوران رکود سیاسی خود را در مسوولیت های مدیریتی و اجرایی آغاز و سپری می کردند، توانسته است در طی سالهای 1388 تا قبل از پیروزی و استقرار دولت تدبیر و امید به جایگاه سفیر تام الاختیار دولت احمدی نژاد در بلاروس ارتقا و دست یابد؟! و حتی آن قدر محبوب احمدی نژاد و مشایی باشد که به عنوان سفیر نمونه نیز در دولت احمدی نژاد برگزیده شود!

اصلاح طلبان و اعتدالگرایان هنوز از یاد نبرده اند که حسینی در ستایش از سیاست خارجی احمدی نژاد تا آن جا راه مبالغه پیمود که سیاست خارجی او را بی نظیر و درس آموز خواند!

شاید به همین سبب بود که به شیوه ای مبالغه آمیز از دولت احمدی نژاد عنوان سفیر نمونه را پاداش گرفت! و شاید بی اعتمادی و نبود حمایت اصلاح طلبان و اعتدالگرایان از سفیر تام الاختیار احمدی نژاد در بلاروس تنبیه سیاسی همان خدمات بی نظیر حسینی به دولت احمدی نژاد و پاداشی است که از آن دولت گرفته است.

همان گونه که  با پیروزی و استقرار دولت تدبیر و امید نیز به حیات مدیریتی این سفیرتام الاختیار احمدی نژاد پایان داده شد و هیچ اختیاری به او در عرصه سیاست خارجی داده نشد!

مقایسه کردن او با ظریف از منظر اصلاح طلبان و اعتدالگرایان یک ظلم بزرگ به اصلاحات و اعتدال و هرگونه تلاش برای اصلاح طلب و اعتدال طلب معرفی کردن حسینی ، حنای بی رنگی است که از آن اعجازی برنخواهد خاست.

آسان ترین پیش بینی برای سرنوشت انتخابانی حسینی در آمل این است که اراده عمومی اصلاح طلبان و اعتدالگرایان حامی دولت تدبیر و امید بر عبور از سید عبدالله حسینی است.