مازندنومه؛ سرویس اقتصادی، بهمن صادقی لاریمی: آخرین روز مردادماه 95 استاندار محترم در پاسخ به سئوال خبرنگار مازندنومه بیان داشت: «مدتی است که مازندنومه به پر و پای  ما می پیچد!»

حتما استاندار مازندران می داند به دلیل  نقش و جایگاهی که دارد مورد پرسش و نقد قرار می گیرد، از جمله در چند موضوع که مورد نظر من هم هست. البته مسئول همه این نارسایی ها شاید این استاندار نباشد و بخش مهمی از آنها را ناخواسته به ارث برده ایم، ضمن اینکه کسی علاقه ای به پیچیدن به پر و پای کسی ندارد!

موضوع نوشته ام اشاره ای دوباره به پروژه ای در منطقه لاریم جویبار است. شاید بپرسید این سوال را باید از وزارتخانه مربوط پرسید، لیکن نقش استاندار به عنوان بالاترین مقام اجرایی استان دراجرای این گونه پروژها انکار ناپذیر است. 

وزیر محترم جهاد کشاورزی چند وقت اخیر چندبار از پروژه پرورش ماهی ساحل شهرستان جویبار(لاریم دهنه) بازدید داشت، آیا واقعا پروژه یا موضوعی مهمتر از پرورش ماهی در آن مناطق وجود ندارد که وزیر همین مقدار وقت برای آنها هم بگذارد؟

در همان نزدیکی صدها هکتار باغ مرکبات وجود دارد که سالهاست بیشترین محصولات آنها قبل از رسیدن قاچ خورده و ریخته می شود، هنوز دارویی برای رفع مشکل از وزارتخانه مربوطه تجویز نشده است!

در روستاهای نزدیک صدها هکتار مزارع شالیزاری وجود دارد که به دلیل نبود جاده های بین مزارع، یکپارچه نشدن اراضی و نبود بذر، سم و کود باکیفیت و مانند این ها هرساله ضرر هنگفتی به کشاورزان وارد می شود.

کدام یک از اینها برای وزیر محترم جهاد کشاورزی در اولویت است؟ آیا بهتر نبود به جای تصرف مرغوب ترین زمین های ساحلی و محروم کردن هزاران نفر از هموطنان مان از ساحل دریا، وزیر جهاد کشاورزی رایزنی با کشورهای همسایه در ساحل خزر را پیشه خود می کرد تا برای منابع زیستی دریا چاره ای می شد و به جای الوده کردن ساحل و ایجاد شغل چند نفره، چند هزار شغل ایجاد می کرد؟

شما به عنوان مسئول اول اجرایی استان چرا اجازه دادید راه عبور چندین قرن مردم به ساحل را موسسه نصر ببندد؟ طبق قانون و عرف حق تقدم با مردم است یا موسسه نصر؟

آیا بهتر نبود به جای موسسه نصر، به حال هزاران فارغ التحصیل رشته های مرتبط با کشاورزی فکر و این فرصت ها را برای آنها مهیا می کردید؟

شیلات در این مناطق نزدیک به پنجاه سال پیش شکل گرفت، زمانی بود که هیچ نقطه مسکونی و تفریحی در اطراف آن مستقر نبود، نه امروز که تمام مناطق اطراف به مناطق گردشگری تبدیل شده اند.

استاندار و معاونانش رئیس بیشتر کارگروهای استانی از جمله کارگروه امور زیربنایی و کمیسیون ماده 5 هستند، بنابراین بهتر از هرکس دیگر می دانند که برای ساختن یک انبار و سوله و مانند این ها در ملک شخصی کشاورزان چه سختگیری هایی می شود؛ اما از طرف دیگر به یک باره  واژه من درآوردی «شهرک شیلاتی» در این مناطق اختراع می شود! شما بهتر از همه می دانید که این عنوان چه پیوست های سنگینی به دنبال دارد.

شورای عالی معماری و شهرسازی که حقوق و مزایای یک ماه بعضی از این عزیزان از سود خالص یکسال بسیاری از کشاورزان بیشتر است، بیشتر فکر و وقت خود را جهت محدود کردن کشاورزان و روستا نشینان می کنند، به گونه  ای که بانی بخش مهمی از مهاجرت روستاییان به شهرها و حاشیه نشینی آنها شده اند. به جای این که راهکاری برای افزایش و بهبود درآمد روستائیان  داشته باشند ودر کنار کار کشاورزی، فکر تامین درآمد جانبی آنها باشند هر  روزآنها را محدود و و محدودتر می کنند!

  وزیر محترم جهاد کشاورزی اهل نجف آباد اصفهان است، اتفاقا این شهرستان از طبیعت زیبا و سرسبزی برخوردار است، آیا او حاضر است به بنده مازندرانی که  حدود سی سال در این استان خدمت کرده ام سی سانتیمتر از این زمین های مرغوب را واگذار کند؟ سالی یک سانتیمتر؟

چگونه این همه شرکت و موسسه از صدها و هزاران کیلومتر آن طرفتر می آیند مرغوب ترین زمین های ساحلی ما را که می تواند در حال و آینده همچون چشمه جوشان تولید و درآمد باشد، تصاحب می کنند و همه مسئولان استان تنها نظاره گر هستند؟ مگر این مناطق زیبا و بکر در دیگر استانهای کشور وجود ندارد؟ چرا حاضر نیستند یک مترمربع  از آن ها را به دیگران واگذار کنند؟

رئیس شیلات استان با افتخار از رهاسازی بچه ماهی های کپور در چهار مزرعه تنکابن، رامسر، بابلسر و لاریم  صحبت می کند، کدام عقل سلیم قبول می کند که مرغوب ترین زمین های ساحلی آن هم در قلب گردشگری استان که می تواند منبع پایدار تولید و درآمد باشد، به خاطر پرورش قزل آلا و کپور تصرف و حریم دریا بسته شود که ضمن آلودگی زیست محیطی هزاران نفر از هموطن ها را از دسترسی به ساحل محروم کنند.؟

پرورش کپور نیاز به تصرف ساحل ندارد. هزاران هکتار آبندان برکه های آبی و مرداب در استانهای شمالی کشور وجود دارد که هم می تواند بزرگ ترین مرکز پرورش ماهیان و هم شغل دوم کشاورزان شود. هم عده زیادی را شاغل می کند و هم سطح مشارکت و همیاری را در مناطق افزایش می دهد که  با اهداف اقتصاد مقاومتی نیز همسازتر است.

بنده با توجه به تجربه کارشناسی باور دارم که حداکثر عمر این نوع پروژه ها در ساحل خزر به دلیل مناطق گردشگری و فشار هواداران محیط زیست به بیست سال هم نمی رسد، ولی آنچه را که نمی توانید پس بگیرید زمین هایی است که با سازه های بتنی و فلزی عملا از گردونه مناطق گردشگری عمومی خارج شده اند.

وقثی به صورت انفرادی پای درد دل کارشناسان و مدیران بخش مربوطه می نشینید آنها هم از اجرای این گونه پروژه ها در این مناطق حساس راضی نیستند و می گویند رو دربایستی به مقام مافوق باعث این تصمیم ها شده است. آیا تاوان رو دربایستی مدیران اجرایی را باید مردم بپردازند؟