مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، میلاد بهرامی، کارشناس ارشد ارتباطات اجتماعی: ساعت هفت صبح در یکی از کوچه های بن بست خیابان رودکی؛ منتظر همکارم هستم که قرار است با هم به ماموریت برویم.

در این بین در خانه ای ویلایی و حیاط دار باز می شود. مردی چهل و اندی ساله با نایلون بزرگ سفید رنگی، مملو از زباله بیرون می آید. زباله ها را کنار دیوار مشترک با همسایه می گذارد و می رود!

همکارم در حال بستن در خانه است که صدای گلایه آمیز مرا از رفتار مرد همسایه و بیرون گذاشتن نایلون زباله، آن هم اول صبح می شنود. می گوید: «بیشتر مردم این کار را انجام می دهند و حتی زحمت چند متر راه رفتن تا واگن های جمع آوری زباله را به خود نمی دهند.»

قبل از آنکه سوار ماشین شده و حرکت کنیم، در آن خانه دوباره باز می شود و کیسه زباله را به داخل منزل برمی گردانند. اندکی خجالت که بلافاصله جایش را به خوشحالی تاثیر گذاری حرفایم بر روی آن شخص می دهد، خود علتی می شود برای پرداختن به این قصه پر غصه شهر ساری، شهری که با وجود داشتن شهرداری به نسبت موفق، با معنای واقعی شهر و شهر نشینی فاصله زیادی دارد.

در جای جای این شهر در حال ترقی انواع و اقسام تبلیغات و تبریکات به مسئولان و مقامات شهری را می توان مشاهده کرد، اما اگر تمام کوچه و پس کوچه های آن را پای پیاده هم بگردی، دریغ از یک پیام آموزشی یا فرهنگ سازی! تنها پیامی که در بعضی نقاط به چشم می خورد، همان عبارت معروف «شهر خوب ساختنی است نه یافتنی» است، شعاری که در صحبت های مسئولان شهری بارها و بارها شنیده ایم. اما آیا ساختن تنها شامل ساخت و سازهای شهری و اجرای پروژه هاست یا نه معانی دیگری هم دارد؟

با گشتی کوتاه در چند خیابان از شهر متوجه می شویم که ساختن شهر ابعاد دیگری هم دارد. به یاد می آورم انیمیشنی که در آن دو گربه در کنار زباله های شهری نقش اصلی در آموزش شهروندان تهرانی را برعهده داشتند و شهرداری تهران در تبلیغات تلویزیونی سالهای دور خود در شبکه های مختلف، از آنها استفاده می کرد تا به وسیله این انیمیشن جذاب، زمان و نحوه بیرون بردن کیسه های زباله را به شهروندان پایتخت نشین آموزش دهد.

جای آن دو گربه انیمیشنی و آموزش های ساده اما مهم این چنینی در ساری خالیست. با دقت در وضعیت ظاهری کوچه وخیابان های شهر ساری چنین به نظر می رسد که آموزش هایی از این دست در رابطه با مسائل شهری  باید مد نظر مسئولان قرار گیرد، زیرا به هر سو که می نگری کیسه های کوچک و بزرگ و رنگارنگ زباله به چشم می آید: زیر تیر چراغ، سر کوچه ها، پشت دروازه ها و خلاصه هر جایی که دم دست باشد، آن هم از اول صبح و شروع رفت و آمد در شهر!

سوال اینجاست متولی آموزش به شهروندان ساروی کیست؟ چرا کار فرهنگی، چندان ارزش و جایگاهی در برنامه های شهری ندارد؟

   چنانچه شهروندان ما در این زمینه و موارد مشابه آموزش های لازم را دریافت کنند و امکانات جمع آوری زباله از جمله واگن های فلزی در نقاط مناسب و به تعداد کافی فراهم باشد، با چنین مشکلاتی مواجه خواهیم بود؟

توجه به این موضوع و ارائه آموزشهای لازم، اطلاع رسانی درست و فرهنگ سازی صحیح موجب می شود تا نه تنها شهری پاک و تمیز داشته و از آلودگی کوچه و خیابان های شهرمان جلوگیری کنیم، خود موجب می شود ساخت و سازهای شهری نیز به شکل مطلوب تری نمود پیدا کند.

  آنچه در این میان باید مورد توجه دست اندرکاران فرهنگی قرار گیرد، نحوه اجرای فعالیتهای آموزشی، فرهنگ سازی و توجه به تفاوت این اقدامات با برنامه های اجتماعی، مذهبی و مناسبتی است، ضمن اهمیت دادان به برگزاری مناسبت ها، جشن ها و مراسم که از جایگاه خوبی برخوردارند، و شادی و نشاط شهروندان و گسترش اعتقادات دینی را در پی خواهد داشت لازم است تا برنامه ریزی جهت شروع و پیگیری فعالیتهای آموزشی شهروندان برای همه به ویژه کودکان، در رابطه با مشکلات و معضلات شهری با سرعت بیشتری شروع شده و تداوم یابد.