مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، کلثوم فلاحی: 1- ما خبرنگاران در مناسبت‌های گوناگون تقویمی در جشن‌های مختلفی حضور می‌یابیم، جشن روز پزشک، پرستار، معلم، دانشجو و یا جشن سالروز تاسیس یک سازمان یا نهاد و مانند این ها.

نوبت به روز خبرنگار که می‌رسد به جای جشن روز خبرنگار، مراسمی برگزار می‌شود که تفاوت چندانی با مراسم ختم ندارد. همین مسئولانی که در جشن‌های مربوط به برنامه‌های خود، اصرار دارند که سخنرانی نداشته باشند و کارکنان به همراه خانواده‌های خود، در جشن حضور داشته و از فضای فرح‌بخش به وجود آمده استفاده کنند، به خبرنگاران که می‌رسند دوست دارند سخنرانی کنند.

البته هر سال وعده داده می‌شود جشن امسال روز خبرنگار متفاوت از سال‌های گذشته است، اما حاضر می‌شویم باز خودمان را نفرین می‌کنیم که چرا فریب خوردیم و در این مراسم حوصله بر کلیشه ای و تکراری شرکت کردیم. برنامه ای که نه تنها شادی ندارد، بسیار غم‌انگیز و کسل‌کننده هست.

انبوهی از مدیرانی که در صفوف به هم پیوسته، منتظر هستند تا نوبت سخنرانی آنها شود. حال آن که گوشی برای شنیدن نیست.

سال قبل با وعده جشنی بهتر به غرب مازندران رفتیم، قبل از آن آمل و قبل‌تر هم ساری، امسال هم دوباره غرب، فرقی ندارد این مراسم در شرق استان باشد یا غرب آن، سخنرانان خود را به آنجا می‌رسانند.

سال‌هاست فریاد می‌زنیم آقایان مدیران و نمایندگان مجلس، آقایان رئیس(اگر خطابم به خانم‌های رئیس نیست چون تاکنون سخنران روز خبرنگار نبوده‌اند) در جشن روز خبرنگار، سخنرانی نکنید ما خسته‌تر از آنیم که در جشن خودمان هم سخنرانی گوش کنیم آن هم نه یک سخنران و دو سخنران، گاهی تعداد سخنرانان به هشت نفر می‌رسد.

2- شرایط اقتصادی مردم ما نامناسب است. بدتر از شرایط اقتصادی، شرایط روحی مردم است. خبرنگارها هم نماینده افکار عمومی هستند. آیا در این شرایط اصلاً برپایی مراسم روز خبرنگار باید اولویت داشته باشد؟ بهتر نبود به احترام مردم تحت فشار اقتصادی ایران و مازندران، مراسم امسال برگزار نمی شد یا هزینه های آن، حتی اگر بخش خصوصی تقبل کرده باشد، صرف امور خیریه می شد؟