مازندنومه؛ سرویس سیاسی، لطف الله آجدانی، تاربخنگار و پژوهشگر: بسیار گفته اند و شنیده ایم آنانی که در تاریخ ایران پای قراردادهای استعماری را امضا کرده یا در آن مشارکت داشتند به منافع و امنیت ملی ایران و ایرانیان خیانت کرده اند و درست هم گفته اند.

بسیار گفته اند و شنیده ایم آنانی که سرسپرده و مزدور و جاسوس قدرتهای خارجی بوده و هستند، به منافع و امنیت ملی ایران و ایرانیان خیانت کرده و می کنند و درست هم گفته اند، اما این هم درست است که نمی توان و نباید همه خیانت ها و خیانتکاران به منافع و امنیت ملی ایران و همه مخالفت های آشکار و نهان علیه منافع و امنیت ملی را به مقاصد و تکاپوهای نامشروع قدرت های خارجی و عوامل و سرسپردگان داخلی آنان محدود کرد.

ایران فارغ از تفاوت های نژادی؛ قومی، زبانی، دینی و فرهنگی، متعلق به همه ایرانیان است و همه ایرانیان به عنوان یک وظیفه، در حفظ مصالح و منافع آن سهیم و نیز  به عنوان یک حق، در مشارکت برای تصمیم گیری ها برای ایران و تعیین سرنوشت آن و خود سهیم هستند.

هر ایرانی که نخواهد یا نتواند در انجام وظیفه خود برای حفظ منافع و امنیت ملی ایران کوشا باشد، خواسته و ناخواسته منافع ملی را به خطر می اندازد.

همه آنانی که با درجات متفاوتی و با هر نام و عنوان، از حق ایرانیان برای مشارکت آزادانه در تصمیم گیری ها و تعیین سرنوشت ایران و ایرانیان مانع می شوند، از بازیگران و سهام داران و اعضای شرکت خیانت به منافع ملی ایران و ایرانیان هستند. مهم نیست این بازیگری و سهام داری در قالب ایدئولوژی های درون حاکمیتی باشد یا برون حاکمیتی؛ مهم این است که هرگونه نقض حق و اراده و انتخاب عمومی در مشارکت برای تعیین سرنوشت ایران، یک صدمه بزرگ به ایران و ایرانیان و خیانت به منافع ملی ایران و ایرانیان است.

به یاد داشته باشیم خیانت خیانت است، تنها شکل و اندازه و نوع آن متفاوت است. وقتی با عافیت طلبی و محافظه کاری و قربانی کردن منافع ملی در پای منافع شخصی و باندی و حزبی و قومی و نژادی و سیاسی خود، از مسوولیت فردی و اجتماعی خود برای ایفای وظیفه و نقش سازنده در دفاع از منافع ملی خود شانه خالی می کنیم، در همان جا و از همان جا و به همان اندازه به منافع و امنیت ملی ایران خیانت می کنیم.

آن جا و آن گاه که خود را تسلیم زر و زور و تزویر و اراده و منافع صاحبان آن می کنیم تا شاید خود نیز جیره خوار اندکی از پسماند منافع آنان باشیم؛ تردید نداشته باشیم که داریم هم به خود و هم به منافع و امنیت ملی ایران خیانت می کنیم.

 در هر حکومت و جامعه ای اگر صاحب منصب مردم را رعیتی مکلف تلقی کنند و شهروند و حقوق شهروندی را به رسمیت نشناسند، خائن به آن ملت و منافع آنان خواهند بود‌.

آن گاه و آنجا که با هر نامی خواه به نام سکولاریسم، خواه به نام دین، خواه به نام ناسیونالیسم و دموکراسی و لیبرالیسم، خواه به نام و در لباس روشنفکری و با هر نام و در هر لباس دیگری، به خود حق دهیم تا با نقض حق دیگران برای اندیشیدن و اراده و اختیار و انتخاب آزاد، به جای آنان و برای آنان فکر کنیم و برای آنان و ایران متعلق به آنان، بدون  الزام خود به پذیرش مشارکت واقعی آنان تصمیم  بگیریم، از همان جا و همان گاه و به همان اندازه، خدمتگزار خیانت به ایرانیان و منافع ملی ایران شده ایم.

 اگر یک وزیر و وکیل و استاندار و مدیر و قاضی و شحنه و گزمه و داروغه از قدرت خود سواستفاده کند و در امر و امور ملک و مملکت و مردم ظلم و بی عدالتی روا دارد و با رشوه و اختلاس و فساد مالی، جیب خود را از حق ملک و ملت با منافع نامشروع پر کند؛ این یعنی خیانت به منافع ملی.

 اگر یک مسوول با بی مسوولیتی خود، حق امید و نشاط اجتماعی را از مردم سلب و جای آن بذر ترس و ناامیدی را در جامعه بکارد، با کاشت چنین بذری که از  آن جز محصول از دست دادن اعتماد مردم به عنوان بزرگترین سرمایه اجتماعی حکومت ها، برداشتی نخواهد شد،  آسیب جدی و بزرگی منافع و امنیت ملی آن جامعه را تهدید خواهد کرد.

واضح تر بگویم: خیانت شاخ و دم ندارد. اگر نماینده مجلسی روی صندلی مجلس ایران بنشیند و توانایی کافی برای دفاع از حقوق مردم و انجام وظایف قانونی خود را نداشته باشد و تنها توانایی او بزرگ نمایی در عملکرد خود و دادن وعده های دروغ به مردم و دخالت های غیر قانونی و فراقانونی خارج از اختیارات و صلاحیت قانونی خود در عزل و نصب مدیران اجرایی باشد، او و نیز آن گروه از مردمی که به چنین نمایندگانی رای دهند و از آنان حمایت کنند، به سهم خود به منافع ملی ایران و ایرانیان آسیب خواهند زد.

 عزل و نصب های مدیران اگر بدون توجه به شایسته سالاری باشد و نیز  گماردن وزیران و استانداران و فرمانداران و شهرداران و مدیران ناتوان و نالایق و محروم کردن جامعه از  برخورداری و بهره مندی از مدیران با دانش و سالم و توانا و نیز انحصار و انسداد مدیریتی و بی توجهی به ضرورت گردش نخبگان در مدیریت ها، خیانت به منافع ملی ایران و ایرانیان است.

رشوه خواری و اختلاس بعضی از مدیران از یکسو و کم توجهی به ضرورت اقدامات نظارتی پیشگیرانه کارآمد و نیز پاره ای ضعف اقدامات قضایی پسینی کارآمد در مقابله جامع و قاطع با فساد اداری از سوی دیگر، خیانت به منافع و امنیت ملی ایران و ایرانیان است.  

هرگونه سیاست های غلط بعضی از تصمیم گیران و برنامه ریزان سیاست داخلی ،خارجی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی در سه قوه مقننه و مجریه و قضائیه، فارغ از وابستگی و انتساب آنان به هر یک از جناح ها و طیف های سیاسی از یک سو و نیز هرگونه رانت وسواستفاده از قدرت و هرگونه اقدامات فراقانونی و غیر قانونی بعضی از صاحبان قدرت در حکومت و جامعه به سود کسب منافع نامشروع و به قیمت گسترش بی عدالتی اجتماعی و غارت منابع ملی و تخریب محیط زیست از سوی دیگر، خیانت به منافع و امنیت ملی ایران و ایرانیان است.

 پاره ای توزیع ناعادلانه فرصت ها و منابع و امکانات شغلی و درآمدی و رفاهی در جامعه و بعضی پارتی بازی ها و تبعیض ها و فساد اداری در عملکرد بخش ها و لایه هایی از سطوح مختلف اداری، بعضی اعمال تبعیض ها در برابر قانون؛ پاره ای نقض حقوق و آزادی ها و امنیت قانونی شهروندان و پاره ای افراطی گری و هرگونه تحجر و خشونت فکری و تهمت زنی ها و تهدیدها و تخریب ها و بداخلاقی های سیاسی عقلانیت ستیز و اعتدال گریز، خیانت به منافع و امنیت ملی ایران و ایرانیان است.

همچنان که بی توجهی به ضرورت حفظ و حراست میراث درخشان تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران زمین با هر نام و عنوان و با هر لباس و جایگاهی ؛ و نیز بعضی دیگر از کج فهمی ها و کژتابی هایی از این جمله، جملگی خیانت به منافع و امنیت ملی ایران و ایرانیان است. نیست؟!