مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، محمد عظیمی:

جاده اما ز همه كس خالي است
ريخته بر سر آوار، آوار
اين منم مانده به زندانِ شبِ تيره كه باز
شب همه شب
گوش بر زنگِ كاروانَستَم.

شصت سال از خاموشی نیما یوشیج، بنیانگذار شعر نوین ایران می گذرد. نیما در آخرین شب حیات این جهانی‌اش گفت که: «صبح همه چیز را بهتر می‌شود دید».

طنین صدایی که همچنان باقی‌ست تا بتوان بانگ بلند ناقوس شعر و ادبیات ایران را در جهان هنر پراکند و در این راه پُر مخافت، مردان راهی چون دکتر محمد معین، جلال آل‌احمد، احمد شاملو، مهدی اخوان‌ثالث، سیروس طاهباز و دهها رهپوی راهش در معرفی نیما و آثارش کوشیدند تا چراغ نیم‌سوزی که در هجوم باد سنت‌گرایان کهنه‌پرست قرار‌داشت، همچنان نورافشانی کند و دایره‌ی فرزندان معنوی‌اش، بیش از پیش گسترده و بالنده شود.

پس از خاموشی نیما، اکثر آثارش با صبر و دقت زنده‌یاد سیروس طاهباز به چاپ رسید و پس از آن، شعر و نوشته‌های در پستو مانده و نخوانده‌اش به همت فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی و فرزند نیما منتشر شد و باید منتظر بود تا دیگر نوشته‌های نیما هم به چاپ برسد. باید متاسف بود که پس از شصت سال خاموشی شاعر، هنوز آثاری به سودای سوداگری نشر نیافته است.

مرمت خانه اجدادی و انتقال جسد شاعر به یوش، ثبت نام بلند نیما در فهرست مشاهیر جهان توسط سازمان علمی – فرهنگی یونسکو، برگزاری دهها همایش ملی و اقدام اخیر شهرداری تهران نسبت به خرید خانه‌ی نیما از فعالیت‌های ارزشمندی بود که در جهت حفظ میراث مادی و معرفی پدر شعر نوین ایران انجام شد.

موقعیت جغرافیایی خانه – موزه یوش و عدم کارکرد فرهنگی - ادبی وزارت میراث فرهنگی در مازندران، دوستداران نیما یوشیج و شاعران و هنرمندان امروز را چشم انتظار همت شهرداری تهران کرده است تا با مرمت بنا و تجهیز تخصصی آثار و اسناد در خانه – موزه‌ی نیما، دزاشیب را به مرکزی فعال و پویا برای شعر معاصر ایران تبدیل کنند.

نیما میراث معنوی ماست و سالروز خاموشی، فرصتی دوباره برای افروختن شمعی ست تا در کنار مشعل بیداری‌اش بنشینیم و جرعه‌نوش زلالی راهش باشیم. یادش گرامی باد.