مازندنومه، سرویس فرهنگی و هنری: شامگاه دهم اسفندماه 98 صدای استاد ابوالحسن خوشرو خاموش شد و این اسطوره موسیقی مازندرانی پس از ماه‌ها بیماری سخت، جان‌به‌جان آفرین تسلیم کرد.

ابوالحسن خوشرو ۱۴ دی ۱۳۲۵ در روستای ساروکلای قائم‌شهر دیده به جهان گشود.

پدرش –ابوطالب- لله‌وا می زد و می خواند. او نیز خیلی زود و از کودکی  به نواختن لله‌وا روی آورد و در هنرستان موسیقی تهران، دانش خود را تکمیل کرد.

خوشرو سال ۱۳۳۹ یک گروه موسیقی با همکاری فرج‌الله و عبدالله خوشرو، نیز زنده‌یاد احمد محسن‌پورتشکیل داد و از سال ۱۳۴۵ با رادیو مرکز استان مازندران همکاری خود را آغاز کرد.

او در گروه موسیقی روجا در سال ۱۳۵۰ فعالیت‌های هنری خود را ادامه و سبک و مکتب موسیقیایی ویژه‌ی خود را گسترش داد.

ابوالحسن خوشرو، علاوه بر آوازها و تحریرهای خاص، مرد نغمه های حماسی بومی بود. بسیاری از سوت‌ها و منظومه‌های حماسی چون مشتی، حامد، هوژبر، حسین خان، را او جاودانه کرد.

او در اجرای آوازهای کلاسیک مازندرانی، تلفیقی از شیوه‌های استادان قدیم و نیز سبک و لحن شخصی خود را ارائه می‌کرد و تأثیر آثار و فعالیت‌های هنری‌اش، بر موسیقی مازندران ماندگار خواهد بود.

تولید چندین آلبوم و اجرای ده‌هاکنسرت، داوری برخی جشنواره های داخلی و خارجی، دریافت نشان درجه یک هنری از وزارت ارشاد،  ثبت به عنوان گنجیه‌ی زنده بشری در وزارت میراث فرهنگی کشور، آموزش جوانان بسیاری به ساز لله وا و موسیقی بومی و کسب لوح و جوایز بسیار، بخشی از حضور مانا و یک عمر فعالیت هنری این استاد موسیقی فولکلوریک و مقامی مازندران است و از این رو او را ابوالحسن صبا و شجریان مازندران نام نهاده اند.

خواننده آلبوم های چم که به تازگی رونمایی شد، منظومه های آیینی وحماسی مازندران، شاباجی، خوشرو خوانش، رونما، طالبا، دماوند، نرگیس جار، شوار، هژبرخوانی، مادرمه و... ساعت 21 شنبه دهم اسفندماه 98 در سن 73 سالگی در منزلش درگذشت.

به گزارش مازندنومه، جمعی از دوستان و هنرمندان استاد ابوالحسن خوشرو ستادی تشکیل داده اند و در ساعت‌های آینده چگونگی مراسم تشییع و یادبود استاد ابوالحسن خوشرو به اطلاع مردم و علاقه مندان او خواهد رسید.

■نکمیلی:

مراسم تشییع پیکر استاد ابوالحسن خوشرو، ساعت ۱۳ یکشنیه یازدهم اسفندماه ۹۸ از سه راه درویش (ابتدای روستای ساروکلای قائمشهر) به سمت آرامگاه ساروکلا انجام خواهد شد.

خاطرنشان می کنیم به دلیل رعایت پروتکل های بهداشتی مربوط به کرونا، مراسم سوم و هفتم استاد خوشرو برگزار نخواهد شد.

*   هرکی بخونده خوشرو نوونه
   
صد کو و کمِر خِرونَرو نَوونِه
صد اَندونِ دشت، ییلاقِ او نَوونِه
هزار آبادی سِوادِکوه نَوونِه
هرکی بَخونده، دیگه خِشرو نَوونِه

علی اکبر یاغی تبار –شاعر برجسته مازندرانی- به تازگی به بهانه انتشار آلبوم «چم» شعری در وصف استاد خوشرو سروده که در زیر از نظرتان می گذرد:


کجه بوردی منه دشت ونوشه
کجه بوردی منه انگیرِ خوشه
کجه بوردی دنی ته تا بوینی
مه دل تیرنگِ واری سجمه‌روشه

پدر خونّش‌کنان قنداق می‌ساخت
که خاندار عزیزش نو بپوشد
پسر از پای تا سر گوشِ جان شد
که آواز زلالش را بنوشد:
 
 «ته گم بهی بهار سرخ گل بی
ته نيته آرزوی درد دل بی
ته درد عشق آ ته درد جوونی
ته جابدا برمهٔ بی‌چمر بی»

پدر خواند و پسر در جان سپردن
صدایش خیش بر دل راند و خوش راند
پدر از گنجهٔ پرگنج خوشرو
 «اَبِر بیته هوا» را خواند و خوش خواند:

 «دلی دارمه پر از درد و پر از غم
پر از ورف آ پر از وارش آ شبنم
دلی دارمه به مثل زلف لیلی
اگر دستش زنی می‌پاشد از هم»

پدر قنداق خود را می‌تراشید
ته که بوردی مه خوندار تش نخرده
صدایش خلوتم را می‌خراشید:
ته غم مه قدّ و قوّت ر بورده

⬜️ ⬜️ ⬜️

دو قرن از بعد کوچ تلخ بابا
شبی در خواب خود دیدم دوباره
که دارم با نواجش می‌نویسم
پسر ته دوش خوندار بلاره

پدر در خواب کابوسانهٔ من
یکی قرقاول مازندری شد
وجود نازنینش سجمه‌روشِ
تفنگ نارئوف دیگری شد


پدر قرقاول مازندری شد
کمی در خون گرمش دست و پا زد
به جفت مادهٔ خود، مادرم، گفت:
حسن‌موسی نزد ما را؛ خدا زد