مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، سردبیر: چندی پیش شماره‌اش روی گوشی‌‌ام افتاد:

■به به! سلام آقای جلالی عزیز، چه عجب؟!
□ای بابا! سلام آقای صادقی! ببخشید شماره‌ی یه صادقی دیگه رو خواستم بگیرم، اشتباه پیش اومد. خوبید؟ چه خبر مازندران؟

و با این تماس اشتباهی یک‌ربعی با فرهود جلالی گپ زدم و شوخی کردم.

هرگاه تلفن می‌کرد، دیداری اتفاق می‌افتاد یا در همایشی، جایی پای صحبت‌اش می‌نشستم صفر تا صد دغدغه‌‌ی فرهنگ بومی داشت و برای نفع شخصی‌اش، هیچ طلب نمی‌کرد.

برای حفظ و اشاعه‌ی فرهنگ زادگاه و ولایت‌اش، گاه خواهش می‌کرد، گاهی منتقد سیاست‌های فرهنگی می‌شد، گاه صبوری‌، گاهی اعتراض، گاه از جیب هزینه می‌کرد، قهر اما در مرامش نبود و در بدترین شرایط به پارپیرار عشق می‌ورزید و از هنر و فرهنگ و خرده‌فرهنگ‌ها پاسداری می‌کرد.

فرهود پنجاه‌وشش سال پیش از روستای کندلوس کجور برآمد و عصر جمعه 18 تیرماه در همین دهکده در خاک آرام گرفت.

حدود سی سال پیش با جمعی از همولایتی‌هایش پایه‌گذار جشن‌ بومی فردینه ما شد. پایان‌نامه‌اش را هم به فرهنگ بومی کندلوس اختصاص داد و شعر بومی می‌سرود و نی می‌نواخت و می‌خواند.

کم‌تر مازندرانی داخل و خارج کشور هست که شعر و صدایش را در "از کپاچین‌های االبرز" و پارپیرار های یک تا چهار: چراغ موشی، ناری ناری کا، شیوَنگ و اَسری نشنیده باشد یا در جشنواره‌های رنگ‌رنگ و همایش‌های بومی گونه‌گونه‌اش در پای‌تخت و مازندران شرکت نکرده باشد. فرهود تهران‌نشین دلش در مازندران بود و بیشتراز کت‌وشلوار رسمی، با پوشش محلی به یادش داریم.

من فرهود جلالی را یک شخص نمی‌دانم. او یک روش و سبک زندگی است.‌ سرمایه نمادین است برای مازندران فرهنگی؛ از آستارا تا استارباد.

او می‌تواند از مصادیق ملموس تبدیل سرمایه فرهنگی به سرمایه نمادین در جامعه و زمانه ما باشد. به این اعتبار سرمایه‌های نمادین از پایه‌های مهم توسعه همه‌جانبه، ارتقای سرمایه اجتماعی و تقویت همبستگی ملی در جامعه و جهان امروز هستند و می‌شود با کمک این‌ها اعتماد، مشارکت و همگرایی در میان مردم و اقوام را بیشتر کرد.

 صدای فرهود در شادی، نشاط، غم و اندوه همواره با ما همراه است. در صدای او گاهی سوزناک‌ترین سروده‌ها طوری می‌آید که امید را به بار می‌آورد و سرشار است از مضامین آیینی و اخلاقی و سنتی.

پویایی فرهنگ  بومی، به اعتبار شخصیت‌هایی مثل فرهود جلالی است و به همین اعتبار او برای آینده می‌ماند و هرگز بوی کهنگی و خاموشی نمی‌گیرد.

عکس از: محمدحسن ملایی کندلوسی