خیال نکنید تو این مدت هنوز توی حال و هوای برف و سرما بودم. نه. به خدا نه! این چند روزی که از محرم گذشته حال عجیب و غریبی دارم. از چند روز مونده به محرم یه حس غریبی منو شدیداً درگیر خودش کرده. مث دیونه ها دنبال یه چیزی ام. یه چیزی که ذهنی نباشه. بشه لمسش کرد. یه چیزی واقعیِ واقعیِ واقعی! چیزی که بتونه راستی راستی از وسط هیاهوی زندگی دستتو بکشه و ببره تو رو به 1368 سال پیش. ببره وسط سرزمین کربلا. بین امام حسین و یاراش و سپاهیان دشمن. فکر میکنم فقط آدم باید واقعاً خودش اونجا باشه تا بتونه ببینه چند مرده حلاجه. باید اونجا باشه و تو موقعیت انتخاب قرار بگیره. باید سپاهیان چند ده هزار نفری رو در مقابل هفتاد و دو نفر ببینه. باید اونجا باشه تا ببینه میتونه بگه (مرگ رو از عسل شیرین تر می بینم!)
***
چند وقتی دنبال این گمشده بودم. گمشده ای از جنس واقعیت.خیلی گشتم. آخرش دیدم نه خیر! نه اون آدما الان هستن و نه اون سرزمین همون شکلیه. با خودم گفتم ول کن این کار مسخره رو چیز ملموس میخوای چیکار مث بقیه با فکرت چیزا رو لمس کن ولی نه. ته دلم راضی نشد. گذشت و شد ظهر امروز ...
***
ظهر که داشتم از پنجره اداره پارچه های سیاه جلوی تکیه رو تماشا می کردم نور چشممو زد. سرمو بالا گرفتم. به سمت خورشید نگاه کردم خورشیدی که بعد چند روز سرد و برفی وسط آسمون می درخشید. چشامو ریز کردم و دوباره دیدمش. صورتم داغ شده بود. گرماشو لمس میکردم.با خودم گفتم از 1368 سال گذشت خیلی چیزا عوض شد ولی این خورشید... این خورشید...  این .... آره خودش بود من داشتم به خورشیدی نگاه میکردم که امام حسین و یاراش 1368 سال پیش به همون نگاه میکردن!! این خورشید همون خورشید بود. خود‌ِ خودش!
***
بهتون پیشنهاد میکنم که دنبال یه حس واقعی هستید اولین ظهر آفتابی به خورشید نگاه کنید. حس غریبیه خیره شدن به خورشیدی که امام حسین تو روز عاشورا به همون نگاه کرده.شک نکنید همین خورشیدی که 1368 سال پیش اونجا بود دستتون میگره و می بره کربلا، سال 61 هجری. هر وقت خودتونو اونجا دیدید بببینید تو روز واقعه چی کاره اید.من که تا نور خورشید اون روز بهم خورد لرزیدم. اونم با تمام وجود و بعدش پرت شدم به زمان خودمون. نفهمیدم چرا اونجا لرزم گرفت؟ شایدم خورشید اونجا مث مهتاب سرد بود!
***
خاموش محتشم که بسوز تو آفتاب
از آه ســرد ماتمیــان مـاهـتـاب شد
( از بند 11 ترکیب بند عاشورایی محتسم کاشانی)