مازندنومه، سرویس فرهنگی و هنری: «نگاهی تازه به مازندران شاهنامه» مجموعه مقاله‌هایی است که پیشتر در سایت نویسنده به مخاطبان عرضه شد و اینک در قالب کتاب انتشار یافته است‌.

نگارش این مقاله‌ها در پرتو روایت‌های شاهنامه، تاریخ ایران و مازندران و با تکیه به فرهنگ و زبان مازندرانی انجام گرفته است.

این کتاب که به زنده یاد دکتر منوچهرستوده تقدیم شده، دربرگیرندۀ 12 مقاله به اضافه مقدمه مولف و نمایه است که به تازگی در 256 صفحه توسط نشر گیلکان رشت چاپ و پخش شده است.

پیشینۀ شاهنامه پژوهی در مازندران به کتاب «شاهنامه و مازندران»، نیز «سخنرانی‌های نخستین دوره جلسات سخنرانی و بحث در باره شاهنامه فردوسی» به کوشش صادق کیا برمی‌گردد.

«پژوهشی در شاهنامه: در باب ری، پهنه تهران، البرز، مازندران طبرستان، مازندران مغرب و مازندران مشرق در شاهنامه» نگارش حسین کریمان؛ «سرگذشت فردوسی» به کوشش ناصر حریری و  «سوگ سیاوش» ( در مرگ و رستاخیز) تالیف شاهرخ مسکوب از دیگر آثار پژوهندگان مازندرانی (و غیر مازندرانی) در ارتباط با ردپای شاهنامه در مازندران است.

کولاییان که همواره نگاهی نو و دگراندیشانه به تاریخ و فرهنگ مازندران دارد، در این اثر هم به سنت‌شکنی های ادبی و تاریخی خود ادامه می‌دهد.

برای مثال او «دیو» را واژه ای مازندرانی و لقبی احترام‌آمیز در مازندران فرض کرده؛ (مترادف با لرد در انگلستان) و کاوس را لفظ دیگر کیوس می‌داند. کولاییان «اسپروز» را شاخه کوهی در نزدیکی ساری معرفی کرده و ریشۀ کتاب کلیله و دمنه را مازندران و نه هندوستان می‌داند. این پژوهشگر ریشه دماوند را واژۀ عامیانه  «دِوابند» می‌پندارد که در سنسکریت به معنای کوه خداوند است.

در کتاب حاضر با این دست نوگفته ها بسیار روبه‌رو می‌شویم. ردپای چنین پژوهش‌ها و ادعاهای بدیع و پرچالش در آثار پیشین این پژوهشگر 74 سالۀ ساروی همچون «ساری و آغاز تمدن برنج در مازندران و گیلان»، «مازندرانی و سنسکریت کلاسیک»، «نگاهی نو به تاریخ مازندران باستان»، «کشف مازندران باستان»، و «برآمدن کلیله و دمنه شاهکار فرهنگی مازندران» هم مشاهده می‌شود.

مهندس درویش‌علی‌کولاییان سال‌هاست به پژوهش و تحقیق میدانی و کتابخانه‌ای و ارائه نظریه و تئوری‌های نو در زمینه مازندران تاریخی و تاریخ مازندران مشغول است و مطابق دست‌خط دکتر منوچهر ستوده که در صفحه یازدهم همین کتاب چاپ شده، محتواهای تولیدی او «راهی است تازه‌گشاده و دری است تازه بازشده.»