مازندنومه، سرویس فرهنگی‌وهنری: حدود چهارسال از انتشار دفتر نخست مجموعه مقالات «پژوهش‌هایی دربارۀ کرانه‌های دریای کاسپین» می‌گذرد و کاربه‌دستان این پروژه علمی-فرهنگیِ فراملی، به تازگی دفتر هفتم آن را نیز به بازار نشر ارائه کرده‌اند؛ 800 صفحه فارسی به اضافۀ صفحاتی به زبان‌های دیگر.

جلد نخست این مجموعۀ پربار سال 97 چاپ شد و دومی سال 98، هر دو دفتر توسط نشر میرماه.

سال 99 نشر دریای علم جلد سوم را انتشار داد. جلدهای 4 تا 6 هم سال گذشته توسط نشر پژواک فرزان منتشر شد.

دفتر هفتم را نیز طیاریزدان‌پناه‌لموکی سرپرستی کرده–پژوهشگر پویا و پرکار هفتادسالۀ قائم‌شهری-

او پایه‌گذار این مجموعه است و علاوه بر خودش، در هر شماره از تحقیقات و تالیفات و ترجمه‌های حدود شصت پژوهشگر مازندرانی، ایرانی و خارجی بهره می‌برد.

این پروژۀ علمی و فرهنگی دو گروه شورای علمی دارد: کشورهای حوزه شمالی دریای کاسپین و حوزه جنوبی که ایران است؛ مناطق مازندران، سمنان، گیلان و گلستان. البته در شمارۀ تازه، مقاله‌هایی دربارۀ گویش ابیانه‌ای و نطنزی هم دیده می‌شود.

علاوه بر مقاله‌های تاریخ باستان، اسطوره‌شناسی، باستان‌شناسی، بان‌شناسی، ادبیات‌فارسی و گویش‌‎های مختلف ایرانی و انیرانی و فرهنگ عامه، چند مقاله دربارۀ موسیقی نیز منتشر شده که وزن موسیقیایی این شماره را سنگین‌تر کرده است.

 از جمله مقاله های مربوط به موسیقی دفتر هفتم می‌توان به: آق ننه از آوازهای عاشقانۀ مازندران، موسیقی ترکمن، زنان موسیقی خلق ترکمن، موسیقی گلستان، مقایسۀ افسانۀ طالب و زهره با امیروگوهر، بانوان نامدار موسیقی مازندران، بانوان نامدار موسیقی گیلان و سه مقاله و یادداشت دربارۀ زنده‌یاد احمدمحسن پور اشاره کرد.

نگاهی به ویژگی صرفی اسم در گویش سنگسری، آئین پروازکشان و تهیۀ قرمه در روستاها و ایلات سمنان، دربارۀ فرهنگ تورکی اوزبیکی به فارسی، بررسی رسم الخط جدید زبان سنگسری، مروری بر کاوش‌های باستان‌شناسی محوطه‌های بزرودپی بابل، زبان گیلکی، ویژگی گونۀ زبانی خنجی، خط اورخون و آثار مکتوبۀ دیگر در زبان ترکی، ستیز کیهانی در اساطیر ایرانی، تخارها، و گویش فرخار افعانستان برخی دیگر از مقاله های دفتر هفتم «پژوهش‌هایی درباره کرانه‌های دریای کاسپین» است.

جبران‌خلیل‌جبران در کتاب «نامه‌های عاشقانۀ یک پیامبر» نوشته: «شعور یک گیاه در وسط زمستان، از تابستان گذشته نمی آید، از بهاری می آید که فرا می‌رسد. گیاه به روزهایى که رفته، نمی اندیشد، به روزهایى می اندیشد که می‌آید، اگر گیاهان یقین دارند که بهار خواهد آمد، چرا ما انسان ها باور نداریم که روزی خواهیم توانست به هر ان چه می‌خواهیم، دست یابیم؟»

طیاریزدان‌پناه‌لموکی سال‌ها رویایی داشت و پیگیر ایجاد روابطی فرهنگی و علمی بین باشندگان و هم‌زبانان دو حوزۀ جنوبی و شمالی دریای مازندران بود. او باور داشت که روزی خواهد توانست ایده‌اش را اجرایی کند و حالا به یاری دوستانش مرتب مجموعه ای بزرگ را انتشار می‌دهد که همان بهار در راه است و شعور گیاه در وسط زمستان.