انتظار می رود علی کردان مازندرانی نیز به جمع شمالی های کابینه و نظام بپیوندد و حلقه مردان شمالی حکومت را تکمیل کند. جدا از اینکه رئیس جمهوری کشور در منطقه ای می‌زیسته که از هوای دلپذیر شمال بهره می برده است بعد از صدارت منوچهر متکی در مسند وزارت خارجه و آمدن عباسی بعنوان وزیر تعاون و ایضا علی لاریجانی ریاست مجلس شورای اسلامی هم اینک نوبت به یکی دیگر از نخبگان سیاسی شمالی رسیده است تا بعد از گذشت دوره ای از دورنگهداشتن شمالی ها از زمامداری سیاسی (البته شمالی ها به شوخی آن را به همشهری بودن با محمد رضا شاه مخلوع نسبت می دهند) انتظار می رود حکومتداری از لهجه ترکی و اصفهانی و یزدی و کرمانی خود بدر آمده و اندکی نیز شمالی بخواند.

اما حکومت داری به لهجه شمالی چه ویژگی هایی می تواند داشته باشد و یا دارد ویا میتواند چه ویژگیهائی به حکومت داری فعلی بیفزاید؟

اولین ویژگی حکومتداری به لهجه شمالی می تواند در تعقیب منافع ملی کشور با مهربانی و قاطعیت تجلی یابد. به شهادت تاریخ اکثر کسانی که در تاریخ ایران از شمال ایران به حکومت رسیدند و یا در مسند عالیه قرار گرفتند دو عنصر قاطعیت و مهربانی را تواما دارا بودند. این دو عنصر باعث می شود که بیشتر شمالی ها  تسامح در نظر و عمل را دارا باشند و به اصطلاح اهل مذاکره واقعی برای منافع ملی کشور باشند. این قضیه را می توان در دوره ای از تاریخ ایران بعد از اینکه روسها آذربایجان را از ایران جدا کردند مشاهده کرد.

دومین ویژگی حکومت داری با لهجه شمالی غلبه ملی گرائی بر ایدئولوژی گرائی در تعقیب منافع ملی است. کسی شک ندارد که شمالی ها بشدت مذهبی هستند ولی بعلت آنکه آب را از سرچشمه بر داشته اند و توسط اهل بیت مسلمان شده اند نه مسلم بن قتیبه مذهبی را برگزیده اند که با منافع و تاریخ ایران در تضاد نباشد. مذهبی که با آرش و اسپهبدان مازندران و سیاوش و ...مهربان بوده و درخدمت منافع ایران باشد. مهمترین نمونه آن را می توان در سلوک حکومت گران آل بویه سراغ گرفت.

سومین ویژگی حکومت داری به لهجه شمالی توسعه گرائی ملی و همه جانبه در مقابل توسعه گرائی بخشی و منطقه ای است. اکثر کسانی که در مساند عالیه زمامداری در تاریخ ایران بر کرسی زمامداری تکیه زده اند سعی کرده اند برنامه های توسعه را در همه بخش های ایران و نه یک منطقه خاص اجرا کنند. سلوک برخی از دست اندرکاران حکومتی در قبل و بعد از انقلاب گویای این امر است به اصطلاح « سوختن بهر نشاط دیگران دارد شمع»(این امر انتقاداتی را نیز وارد کرده است که شمالی ها غریب نوازی شان بیشتر است).

چهارمین ویژگی حکومت داری شمالی ها را می توان در عملگرا بودن در مقابل ایده آل گرا بودن شمالی‌ها مشاهده کرد. بهمین خاطر برخی امور که به ظاهر و مصنوعی از اهمیت برخوردار و متورم شده است در نظر شمالی ها آن اهمیت را ندارد.عملگرا بودن به این معنا نیز هست که با اجتناب از خصلت سلطانی ایران را آنچنان که هست و نه آنچنان که در ذهن ما باید باشد می بینند. ایران را نه بعنوان یک امپراطوری که یک کشور و دولت - کشور می بینند که عضوی از خانواده جهانی است و باید برای دستیابی به اهداف خود عملگرا باشد. بقول یک شاعر خوش ذوق «اوضاع جهان دیمی و هرکی هرکی است-- کوتاه بیا تا که کبابت نکنند»

بطور خلاصه چند عنصر اصلی حکومت داری یعنی ملی گرا بودن- توسعه گرا بودن - عملگرا بودن- جامع گرا بودن و ازهمه مهمتر مهربانی و قاطعیت در تعقیب منافع ملی که نیاز امروز حکومت داری ما است در شمالی‌ها وجود دارد و امید می رود در رفتار داخلی و خارجی این مردان شمالی نظام تجلی یافته و یا در بدنه تصمیم سازی نظام تزریق شود.(این یادداشت خیلی شمالی مابانه و ایده آلیستی نوشته شده است) (miandareh)