کلام و ادبیات اصلاح طلبان و نمایندگان شاخص آنها یعنی کروبی و میرحسین موسوی از ادبیات اصلاح طلبان در دور اول (خاتمی)متفاوت بوده و دوچار تحول شده است. امروزه دیگر کسی از جامعه مدنی و توسعه سیاسی سخنی نمیگوید.

می توان این گونه اندیشید که ادبیات بکار رفته در بیانات و اظهارات دو شخصیت اصلاح طلب تا حد زیادی ناشی از تراوشات فکری کانونهای فکر think tank دور این دو کاندیدا است. سربرآوردن و بازتولید ادبیات دهه ۶٠ از سوی میرحسین موسوی نیز تا حد زیادی به ویژگیهای بیانی ایشان و همراهان ایشان مربوط می شود و ادبیات عملگرا و پراگماتیک کروبی نیز به هسته مشاوران ١۵ نفره وی متشکل از کرباسچی و.. ارتباط دارد.

در ادبیات میرحسین آنچه در دوسخنرانی اخیر وی بارز و مشهود است عبارات شکوهمندانه و ناستولوژیک دهه ۶٠ همچون اسلام ناب محمدی، مستضعفان ، استعمار و استحمار و.. جلوه گری خاصی می کند. این بیانات همچنان کلی گفته می شود و نسبت خود را با بسیاری از مفاهیم خلق شده جدید روشن نکرده است و بهمین دلیل در اینکه بتواند بدون قلب اولیه آن و بازتعریف آن در دوره جدید نگاه مخاطبان جوان ایرانی را بخود جلب کند مورد تردید است و نباید فراموش کرد که رقیب در استفاده از ادبیات مشابه مهارت کافی دارد.

اما کروبی نه به ادبیات نخبه گرایانه و آرمانگرایانه اصلاح طلبان مشارکتی و نه به ادبیات شکوهمندانه و ناستولوژیک دهه ۶٠ دل بسته است. وی قشر متوسط به پائین را هدف تبلیغات خود قرار داده است و با ارائه راهکارهای اقتصادی همچون سهامدارکردن مردم در شرکت نفت و بحثهای توسعه سیاسی در چارچوب قانون اساسی تلاش دارد عملگرائی و نه آرمانگرائی را در شیوه و بیان تبلیغاتی خود بکار ببرد. آنچه وی را از رقبای خود متمایز می کند عدم استفاده از ارایه های بیانی و سادگی در اظهارات سیاسی و اقتصادی که می تواند نشانه هوشمندی وی نیز تلقی گردد.

حال که مشاوران فکری این دو سیاستمدار کهنه روشهای تبلیغی متفاوتی را به این دو ارائه می دهند باید منتظر ماند کدامیک از این دو اتاق فکرتبلیغاتی می تواند شاهد پیروزی را در آغوش بکشد.