در گفتگوی مختصری که بین نگارنده و کارشناس روابط عمومی یکی از سازمان ها برقرار شد سوالات و مسائلی مطرح شد که طرح آنها خالی از لطف نیست .

حکایت ما از این قرار بود که این برادر می گفت وقتی اخبار سازمان ما در خبرگزاری ها و چند روزنامه محلی منتشر می شود چه لزومی دارد سایر هفته نامه ها را مشترک شویم؟!

 نظر این کارشناس جوان و البته صادق شاید نظر و یا مساله برخی روابط عمومی هاي ديگرنیز باشد.پاسخ نگارنده به پرسش حق به جانب این کارشناس جوان این گونه بود:

 اخبار و گزارش های نقادانه ای به طور مستمر در خصوص سازمان «الف» در هفته نامه «ب» منتشر می شود .

سازمان« الف» بدون توجه به اثرات منفی انتقاد های بجا یا نابجای هفته نامه «ب» در سایر روزنامه ها گزارش عملکرد می دهد ، اخبارش درج می شود و خود را سازمانی فعال و پویا نشان می دهد . در صورتی که هفته نامه «ب» همچنان در مسیر شکاف و اعتمادسوزی گام برمی دارد.

 این را هم می دانیم که معمولا در جامعه ما انتقاد ها بیشتر به دل می نشیند یا از طرفی برخی سازمان ها هیچ اعتقادی به پاسخگویی به ابهامات رسانه ها ندارند و باز هم انباشت سوالات و ادامه سریال شکاف و اعتماد سوزی!

در کنار این بی اعتمادی واحد های نظارتی اخبار و انتقادات هفته نامه «ب» را می خوانند و آنها هم نیز تحت تاثیر انتقادات قرار گرفته نمره منفی به حساب سازمان «الف» می نویسند.

ملاحظه کنید بی توجهی روابط عمومی سازمان «الف» به یک نشریه چه خسارت هایی در پی دارد.

در حالی که گفتگوی ما علی رغم شیرینی تحت تاثیر کمبود وقت بود قرار شد مجال دیگری را برای این دسته از دیالوگ ها پیش بینی نماییم.

 به ذهنم رسید چه خوب می شد که شورای روابط عمومی استان به سیاق اتاق بازرگانی صبحانه کاری تشکیل دهد تا مسائل مبتلابه روابط عمومی ها و مطبوعات در قالب مباحث کاربردی گفتگو شود، چه آنکه گفت و گوی شفاف ، ساده و صمیمی دو طرف اثربخش تر از همایش های کلیشه ای است. 

ايميل نويسنده: (irajniaz@yahoo.com)