یکی از اماکن متبرکه منطقه ی بلده ،بقعه ی مبارکه ی امام زاده محمدبن بکربن علی علیه السلام روستای« کلا» می باشد.

بلده از مناطق ییلاقی شهرستان نور است که پس از این همه سال از شعار محرومیت زدایی ،همچنان در  فقر و فاقه  دست و پا می زند و این چیزی نیست که بتوان آن را انکار کرد.

        بلده مرکز بخش بوده و قدمتی 1500ساله دارد و شامل 45آبادی است که متأسفانه به علت کمبودها و نبود استقرار امکانات رفاهی و آموزشی، سال به سال از تعداد جمعیت آن کاسته شده است و منحنی مهاجرت شیب معناداری را نشان می دهد که متأسفانه آسیب شناسی و درمان نشده است.

       یکی از امتیازات ویژه ی منطقه ی بلده غیراز آب و هوای لطیف کوهستانی در فصل تابستان و وجود رجال و چهره های شاخص هنری ،علمی ، ادبی ،سیاسی و...،وجود اماکن و ابنیه ی تاریخی و مذهبی است.اکثر روستاهای منطقه ی بلده مدفن امام زادگانی است که مردم با عشق و ایمان قلبی به آنان وفادار مانده و رفع حوائج خویش را از آنان به عنوان واسطه ی فیض طلب می کنند.

       از جمله امام زادگان معروف و صاحب کرامات منطقه ی بلده و به تبع آن شهرستان نور و استان مازندران،بقعه ی امام زاده محمدبن بکر بن علی علیه السلام است که در درازنای تاریخ تشیع و درتمامی فصول سال جان های مشتاق عدیده ای را به سوی خویش کشانده و پناهگاه امنی برای پناه جویان و حاجت -مندان است.

    نام شریف این امام زاده«محمد»است که بنا به روایتی مشهور پدرش «بکر »از یاران امام حسین «ع»و از شهدای کربلاست، نکته مهم این که امام زاده محمد بن بکر، بنا به گواهی منابع و اسناد متعدد و معتبر از نوادگان مولای متقیان علی «ع»است ،مثلادر دفتر بقاع متبرکه سازمان اوقاف و امور خیریه کل کشور صفحه 329آمده است «امام محمدبن بکربن علی، نوه علی علیه السلام است».

         بنابراین این امام زاده از میان حدود 1200 امام زاده شناسنامه دار استان مازندران ،یکی از کم واسطه ترین امام زادگان به معصوم اول حضرت علی «ع» است و همین امتیاز و مظلومیت باعث شد تا راقم این سطور که همیشه از عنایت مولا علی «ع»برخوردار است این مطلب را جهت روشنگری مردم و مسئولان نوشته تا نمادهای مظلومیت تاریخ تشیع علوی در حکومت جمهوری اسلامی این همه غریب و مهجور نمانند و گرد محرومیت و مظلومیت از سیمای تابناک شان زدوده شود.

     زائرانی که از «جاده هراز» و یا« پل زنگوله» به قصد زیارت این امام زاده مشرف می شوند در روستای« ولاشد» به هم می رسند.از ولاشد تا روستای کلا حدود 6کیلومتر جاده ی خاکی صعب العبور با پیچ های خطرناک است که متاسفانه هنوز زیر سازی و آسفالت نشده است در چهار فصل سال رسیدن به کلا و زیارت امام زاده دشوار است در زمستان به علت برف و بهمن و راه بندان و تابستان به علت جوش آوردن اتومبیل و پنچرشدن و غیره.

       در طول مسیر اتومبیل هایی را می بینید که در راه مانده اند و سرنشینانی را می بینید که با حیرت و حسرت به تو نگاه می کنند! مگر این جا جزیی از مازندران همیشه آباد(؟!) نیست؟! مگر این جاده به آن مکان متبرک منتهی نمی شود ،سهم ساکنان محروم این روستا از امکانات حداقلی چه شد؟ ،چه کسی پاسخ گوی این همه سر گردانی ها و بی مهری هاست؟

    بنا به اظهارات اهالی و شاهدان، سالانه حدود دویست و پنجاه هزار زائر و مسافر به این مکان مشرف می شوندکه جاده و حجره و امکانات محدود آنجا نه در شأن امام زاده است ونه پاسخ گوی مراجعه کنندگان.

       از دیگر محرومیت ها و کمبود های این روستا و این مکان متبرک علاوه بر نداشتن جاده ی آسفالته اين موارد است:

1-کمبود شدید حجره ها به طوری که در اکثر روزهای تابستان زائران و علاقه مندان در حسینیه و مسجد اسکان داده می شوند.

2-کمبود شدید آب آشاميدني درحیاط حرم

3-کمبود امکانات رفاهی

4- حیاط خاکی امام زاده که خود بر غیر بهداشتی بودن صحن و فضا دامن مي زند

5-وجود گرمابه ی نامناسب و کوچک که جوابگوی زائران و مجاوران نیست و گویا بخشی از هزینه های همین گرمابه از محل موقوفات و نذور و... امام زاده تامین می شود

6-کمبود وسایل گرمایشی با توجه به کوهستانی بودن منطقه

7- نارسایی 80درصدی سرویس های بهداشتی

8- اوضاع نابسامان و اسف بار بهداشتی(نبود بهورز، خانه ی بهداشت و امکانات اولیه ی بهداشتی و...

       در روستای "کلا"  اگر کسی از اهالی بیمار شود و یا به علت جابه جایی فشار  و بروز نشانه های بیماری در زائران که عموم آنها را پیران و میان سالان تشکیل می دهند به علت نبود کمترین امکانات و عوامل بهداشتی ،باید آن مسیر 6 کیلومتری نفس گیر و ناهموار را پیمود و به روستای« ولاشد» و یا خود بخش بلده که فاصله طولانی با روستای کلا دارد،مراجعه کرد تازه اگر آنجا هم کسی و وسایلی جهت مداوا باشد!

(پیشنهاد می شودحداقل درفصل بهار و تابستان و ایام ازدیاد زائران مثل محرم وشهادت ها، جهت رفاه حال زائرین محترم کمپ امداد بیماران باامکانات اولیه درجوارامامزاده مستقر شود.)

9-نبود وسایل وامکانات جهت شستشوی فرش ها و پتوهایی که به صورت عمومی استفاده می شود.آنچه دراین زمینه درآن جامشاهده می شودبهداشت ستیزی است وجالب این که به علت کمبودجا،دفترخادم ،محل استقراروسایل(ظروف، مفروشات و پتوها)یک جاست که چیزی جزدرد و دریغ حاصل نمی شود. وتاکنون هیچ تصمیمی دراین مورد اتخاذ نشده است.

      نکته ی دیگر این که قدمگاه این امامزاده ی بزرگواردر «بوته ده»-روستایی بین آمل وچمستان- است که مراجعه کنندگان متعددی دارد و کرامات زیادی مشاهده و ذکر شده است.به جرأت می نویسم اوضاع بهداشتی و استقرارامکانات درقدمگاه امام محمدبن بکربن علی(ع)از آرامگاه او واقع درروستای کلابیشتراست که این با عقلانیت به شدت درتضاد و تعارض دارد! این کمبودها و نارسایی هابانصب گنبدوضریحی که باتبلیغاتی سنگین درسال گذشته صورت گرفت هم میانه ای ندارد.

   تا آنجایی که راقم این سطورمی داند امامزاده محمدبن بکر ازدیرباز ارادتمندان جان نثاری داشته وبه همین دلیل موقوفات زیادی تقدیم آستان حضرتش کردند. این موقوفات درخود روستای کلا، بلده، بوته ده و بنفشه ده و... وجود دارد.فکرمی کنم بامدیریت صحیح منابع وعایدات مربوطه  اعم از نذور ،موقوفات و منابع اهدایی وبدون ردیف اعتباری دولتی می توان شأن ومقام امامزاده رادرحدخودش حفظ نمود.

       اداره ی اوقاف و امور خیریه بخش بلده،شهرستان واستان وهمچنین سازمان میراث فرهنگی وگردشگری مازندران و همه ی نهادهای موازی و تمامی خیرین وخیرخواهان عزیز امید اول این اقدامات خداپسندانه هستند وبدانیم گناه کم کاری های سهوی و عمدی در بهسازی و رفع کمبودها در کسوت شیعه و زیر لوای حکومت اسلامی بخشودنی نیست.