هر ملتی براي سربازان و کسانی که در راه میهن جان خود را از دست داده اند،جایگاه ویژه ای قائل است. در جنگ نابرابر ما با رژيم سابق عراق نيز جوانان تلاشگر و مغز های متفکری را از دست داديم که هر کدام از اینها می توانستد یک ملت باشند؛بنابراين ارزش این عزیزان دو چندان است.

 صحبت از نماد ظاهری یاد بود این عزیزان است که هر کدام از این نمادها  دنیایی از معرفت و فرهنگ را با خود همراه دارد. سنگ مزارهایی که با نمادهای متفاوت، اما خاص،فرهنگ مقاومت دلیری و پایداری را بر روی خود نمایان داشتند. نمادی که بر روی آنها گوشه از وصیت نامه شهید و در قاب آلومینیوم آن تکه یاد گاری از شهید مانند پلاک ، سربند و یا قرآن جیبی برای خانواده و مردم دریایی از خاطرات بود.

 اما در حال حاضر بنیاد شهید و امور ایثار گران با هزینه ای گزاف طرح همسان سازی سنگ قبر شهدا را در سراسر کشور پیش گرفته و سنگ قبرهای قدیمی که هرکدام سندی تاریخی برای کشور ما بوده را از بين برده و سنگ ها بی روح و متحد الشکل را جایگرین آنها کرده است.

حسین جعفریان- نویسنده و شاعر معاصر-گفته:" اگر مغز یک انسان معکوس و در جهت نابودی این آثار هم نقشه می کشید، این قدر عالی نمی توانست دقیق و سریع همه چیز را تخریب کند،چه رسد با صرف میلیاردها تومان پول و ادعای خدمت و ابتکار و حفظ ارزش ها و ... چنین کند(1) ".

 فرزند یکی از همین شهدا که سنگ قبر پدرش تعویض شده، می گفت :" وقتی سر مزار پدرم می آیم مانند گذشته نسبت به قبرش حسی ندارم.می دانم هست اما انگار نیست".

 این سنگ مزار ها دنیایي از معرفت بود. فرهنگي جامع در آن ها بود.سنگ مزار های جدید چنین جلوه اي ندارد.چرا چنين شد؟! 

پی نوشت: (۱) همشهری جوان شماره284ص73