مازندنومه؛یادداشت مهمان،سید محمد هاشمی:امروزه به مناسبت های مختلف ، جشنواره های رنگارنگ توسط سازمان های فرهنگی هنری برگزار می شود که در کشف وشکوفایی استعدادها بی تأثیر نیست .

درهریک از این همایش ها ازچند مسوول سیاسی استان و شهربرای سخنرانی دعوت به عمل می آید به گونه ای که گاهی موضوع اصلی درحاشیه قرارمی گیرد .

 من اگربخواهم ازدیدگاه آسیب شناسی ، این جشنواره های فرهنگی و هنری را بررسی کنم ، بزرگ ترین ومهم ترین آسیب آن ها را همین سخنرانی ها می دانم و نمی توانم راز دعوت ازمسوولان را دریابم.

استاندار یک استان ، معاونان استانداری ، فرماندار یک شهر، بخشدار یک منطقه ، امام جمعه ی شهر، مدیرکل یک سازمان و... چه نسبتی با هنر و ادبیات دارند ؟

 اگر مدیر سازمان برگزارکننده ی همایش برای خیرمقدم به مهمانان سخنرانی کوتاهی داشته باشد ، نه تنها عیب نیست که بسیار پسندیده است ؛ اما برای سخنرانی دیگر مسوولان نمی توان توجیهی پیدا کرد.

 کمی پرس وجو در میان حاضران یا نظرسنجی از آن ها نشان خواهد داد که همه از سخنرانی ها خسته اند .

تناسب بین سخنرانی با موضوع جشنواره لازم است وکسی منکرآن نیست ، مثلاً اگر در همایش شعر و داستان یا خاطره نویسی ، نویسنده یا شاعری درباره ی موضوع همایش سخنرانی کند حاضران کمتر احساس خستگی خواهند کرد؛اما سخنرانی مسوولان سیاسی شهر چه تناسبی با موضوع این گونه همایش ها دارد؟

 متاسفانه هرسال این قضیه را درجشنواره ها پررنگ ترازسال قبل می بینیم . تأسف آورترآن که همین مسوولان بعد ازسخنرانی خود سالن را ترک می کنند و حاضرنیستند برای احترام به هنرمندان ، ده دقیقه ای بنشینند و چیزی بشنوند .

دلم برای جشنواره ی بی سخنران لک زده . سال های نه چندان دور از این جشنواره ها فراوان دیده ام ؛ اما نمی دانم ازکجا این باورغلط به ذهن مدیران سازمان های فرهنگی هنری افتاده که هرچه سخنران بیشتر، جشنواره ها با شکوه تر.

به این عزیزان پیشنهاد می کنم یک بارهم جشنواره ی بی سخنران را در ذهن خود تصورکنند . مطمئنم آن را باشکوه تر از قبل خواهند دید . با کمی جسارت می توان این سنّت غلط را ازجشنواره ها برچید .

 امیدوارم به زودی دریکی ازمدیران فرهنگی این جسارت وسنّت شکنی را ببینیم .