مازندنومه،بهارک همتی:از سال ها قبل که کودکی دبستانی بودم نام مازندران برایم متقارن با عبارت «بچه درسخوان» بود،زیرا تنها بچه درسخوان کلاس مان که از سال های کودکی تا دانشگاه همیشه نمرات عالی داشت اهل مازندران بود.

او که به ضرورت شغل پدرش به شهر ما کوچیده بود، هم اکنون برای خودش خانم دکتری است.

دوران دانشجویی من هم در همکلاسی بودن با خیل عطیمی از مازنی ها طی شد. تعداد زیادشان همیشه تعجب دیگران را برمی انگیخت.

بعضی از آن ها آن قدر درسخوان بودند که بلافاصله به مدارج بالاتر تحصیلی راه یافتند و کرسی استادی دانشگاه را تصاحب کردند.

وقتی برای زندگی به مازندران آمدم،متوجه شدم که حتی در روستاها در هر خانواده ای بیش از یک لیسانسه وجود دارد. برای مثال تعداد معلم های بومی آن قدر زیاد است که ارگان آموزش و پرورش از لحاظ نیروی انسانی جزو استان های برخوردار به حساب می آید.

مثالی دیگر،روستای آبا و اجدادی همسرم است که همه جوانان آن مدرک دانشگاهی دارند که جدای از بحث خوبی یا بدی این همه مدرک دانشگاهی، اشاره ام به اهمیت تحصیلات عالی در بین اقشار مختلف این استان است.

چند ماهی است دوست جدیدی پیدا کرده ام که پیش زمینه ذهنی مرا در مورد بچه درسخوان بودن مازنی ها قوت بخشیده است.

دکتر نادیا محمودی، متولد 14 اسفند 58 ،اهل مازندران،دانشجوی دکترای فیزیک گرایش نانو الکترونیک در دانشگاه مالایای کشور مالزی در شهر کوالالامپور.

به دنبال علاقه به رشته ای که امکانات آزمایشگاهی آن در کشور خودمان موجود نبود، ابتدا با هزینه شخصی در مالزی به تحصیل مشغول شد و پس از یک سال کار در آزمایشگاه مجهز آن دانشگاه، موفق به ثبت یک اختراع شد و در نمایشگاه و جشنواره اختراعات دانشجویی مالزی مدال نقره را از دست رییس جمهوری آن کشور دریافت کرد و به دنبال آن، دانشگاه قرارداد کوتاه مدتی را با او امضا کرد.

متاسفانه اندکی مانده به عید نوروز 91 پدر دکتر محمودی به شدت بیمار شد و بدون خداحافظی با دخترش دنیای فانی را ترک کرد. به همین دلیل دکتر محمودی از همان هنگام تاکنون در ایران به سر می برد، اما منتظر تعیین زمان دفاع از تز دکترای خود است که به مالزی برگردد.

مصاحبه دکتر نادیا محمودی

با واحد مرکزی خبر،مستقر در آسیای جنوب شرقی،کوالالامپور

موضوع تز دکترای او در جهان برای اولین بار است که کار می شود و مقالاتی که از این پروژه تهیه شده توانسته بازخورد مالی بسیار بالایی برای استاد راهنمای دکتر محمودی (و نه خود دکتر محمودی) در پی داشته باشد.

در این مدت زمان اندکی که دکتر محمودی در مازندران حضور دارد،به دنبال کارهایی است؛ از جمله آماده کردن مقدمات بازگشت به وطن، کار بر روی پروژه های پیشنهادی دانشگاه های مختلف، شرکت در ورک شاپ های برگزار شده توسط دانشگاه های مختلف و از همه مهمتر، حضور پررنگ بعد از چند سال دوری در جمع خانواده.

وقتی برای حضور در مراسم ختم پدر او به روستای محل زندگی اش رفتیم، از تواضع و خاکی بودن خود دکتر و خانواده اش و از حجم عظیم دانش و توانایی او در شگفت شدم و به خود بالیدم که در مازندران-در چنین محیط علم دوست و دانش پروری- زندگی می کنم.

کسانی که به دنبال موفق نشدن در هر کاری دم از نبود امکانات می زنند و بهانه می آورند که سستی خود را توجیه کنند، زمان را از دست رفته می دانند و می گویند که برای ما دیگر دیر شده است،بدانند دکتر محمودی و امثال او -که در گوشه گوشه جهان تعدادشان کم نیست- با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند؟ زیرا هرقدر هدف انسانی بالاتر باشد دستیابی به آن هم با مشکلات و موانع بیشتری همراه خواهد بود.

کاش برای این که دکتر محمودی ها بتوانند در کشور خودمان بمانند و برای کشور خودمان افتخار آفرینی کنند، تمهیداتی اندیشیده شود که نروند، بمانند و خوب زندگی کنند.