مازندنومه،کلثوم فلاحی:می‌گویند یکی باید بمیرد تا دیگری زنده شود، شهادت صارمی-خبرنگارایرنا- باعث شد تا خبرنگاران از سال 77 به این سو، زنده شوند.

 امسال برگزاری روز خبرنگار در شهری غیر از مرکز استان، باعث شد تا کمی، مشکلات سایر خبرنگاران را که هرساله برای حضور در این مراسم باید به ساری می‌آمدند، لمس کنم ،هر چند گریزی از این موضوع نیست و اگر هم سخت باشد،سالی یک بار قابل تحمل و شیرین است.

 حضور مقام نخست استان در این مراسم به همراه معاونانش، مدیران کل ، لغو جلسه‌ای مهم در استانداری و همچنین برگزار نشدن جلسه علنی شورای شهر ساری و موکول کردن آن به روز دیگر به دلیل همزمانی با مراسم روز خبرنگار، گواه مقام و جایگاه خبرنگار برای گردانندگان استان است.

 استاندار مازندران با تمام تنگ دستی در زمانی که هنوز بودجه استان ابلاغ نشده است،نمی‌تواند خبرنگاران را به این بهانه، نادیده بگیرد، هرچند که بی پولی بهانه خوبی بود برای اینکه اصلا این مراسم برگزار نشود.

او در روز جشن بی منت و از روی صداقت توضیح داد که از حسابی دیگر قرض(در واقع تخلف) کرده تا در حد بضاعت خود از 700 خبرنگار(که موقع شام این رقم به 850 نفر رسید)تجلیل کند.

تقویم ما در هر روز اختصاص به گرامیداشت گروه و دسته‌ای دارد؛ روز معلم، کارگر، پرستار، پزشک و ... در همه این روزها، همان دستگاه مرتبط، نسبت به برگزاری گرامی داشت و قدردانی، اقدام می‌کند اما نوبت به روز خبرنگار که می‌رسد استانداری به همراه چند دستگاه دیگر، پای کار هستند تا روزی نیکو را رقم بزنند،کاری که برای هیچ صنفی انجام نمی دهند،اما برخی همکاران ما ، این ها را نمی بینند و فقط به کاستی ها می تازند.

 روز خبرنگار امسال، از دیدگاه برخی همکاران مورد نقد شدید قرار گرفت و خوبی ها ندیده آمد و کاستی ها بزرگ نمایی شد.

مراسم امسال با تمام ضعف های برنامه هایی این چنینی،به نسبت در خور شان خبرنگار برگزار شد،حتی  راه مقصد را هم نصف کردند تا همه سهم برابر از طول مسیر داشته باشند.

 ما هم مثل برخی همکاران مان معتقدیم برنامه کاستی‌هایی داشت،اما آن گونه نبود که فریاد برآورد و همه چیز را زیر سئوال برد.

یکی از ایرادهایی که گرفته شده معطلی در صف افطار بود. صف با زندگی ما ایرانی ها عجین است و کسی نیست که روزانه در یکی از این صف ها نایستد؛ صف تاکسی، صف نانوایی،صف سرویس اداره،صف مدرسه، ... و اخیرا هم صف‌های طویل مرغ!

حال یک شب هم به دلیل حجم بالای تقاضا(گفته شده حدود 850 پرس غذا سرو شد)  در صف شام ایستادیم،این همه آسمان و ریسمان ندارد و آن قدر هم موضوع ناراحت کننده نیست که در بوق و کرنا شود.

خیلی از مارسانه ای ها از کنار مهم ترین مسایل و دردها و رنج های مردم و کشور و حتی خودمان به راحتی می گذریم،رنج صف که چیز تازه ای نیست؛هر چند می شد بخشی از غذا از قبل روز میز چیده می شد و یا این که برخی مدیران شرکت کننده هم می آمدند و در صف می ایستادند و کنار خبرنگارانی که در جلسه سنگ شان رابه سینه زدند،شام می خوردند.

باید اعتراف کرد که تیم حال حاضر در مدیریت استانداری، رسانه‌ای ترین مسئولان در سال‌های اخیر هستند، استاندار و معاونانی که هیچ مصاحبه کننده‌ای را بی پاسخ نمی‌گذارند و هرگاه در ساعت‌های مختلف شبانه‌روز نیاز به پاسخگویی بود، دریغ نکردند.

 همین موضوع نشان از دیدگاه مثبت این آقایان نسبت به شان و جایگاه رسانه و خبرنگار دارد و باید همین حداقل ها را هم غنیمت شمرد که معلوم نیست بعد چه خواهد شد!

یادمان نرفته برخی مسئولان در دوره‌های گذشته، تره‌ای برای خبرنگار خورد نمی‌کردند.اهدای فلاسک 10 هزارتومنی و پذیرایی آن چنانی سه،چهار سال پیش کجا و الان کجا؟ 

 روند صعودی در برگزاری مراسم روز خبرنگار را  حداقل در سه سال اخیر شاهد هستیم.هر چند ما هم باور داریم که باید به سمت جشن های بدون سخنران رفت و در روز خبرنگار همه نگاه ها به سمت رفع برخی موانع کار خبر و کارگشایی در امور آن ها باشد و کاری کنیم که در این روز به همکاران ما خوش بگذرد نه این که سختی بکشند،لیکن این جا ایران است و  مراسم بدون سخنرانی کیمیاست و گاه جزم گرایی و نگاه بسته مانع از تحقق تفکرجوان و نو می شود.

دوستی می گفت:به مدیرکل ارشاد استان پیشنهاد داده شد که مراسم بدون سخنران باشد و حتی استاندار راضی بود که سخنرانی نکند،اما مگر قبول می کنند که حرف نزنند! هوا را از مسئول بگیر،حرف زدن را نه!

 این آفت همه جشن ها و همایش ها و برنامه های داخل کشور است،هرچه بنویسیم اصلاح نمی شود،ربطی هم به جشن روز خبرنگار ما ندارد که اعتراض می کنیم: آه!چه قدر سخنرانی!

 الفبای کار خبرنگاری تحمل و صبر و  استقامت در مقابل سختی هاست،وگرنه خبرنگاری که نتواند یک ربع صف یا چند سخنرانی را تحمل کند باید فکری اساسی برای شغل خود کند!

 از سوی دیگر دوستان خبرنگار و همیشه منتقد یک سوزن به خودشان بزنند،بد نیست! خوب است به بهانه روز خودمان انتقادی از خود داشته باشیم و یک جانبه به بهانه های جزیی بر کاربدستان جشن نتازیم:

چرا کسی از خبرنگاران منتقد جشن،به بهانه روز خبرنگار از مدیران مسئول و سرپرستانی نمی گوید که از پرداخت حقوق خبرنگار خودداری می‌کنند و به قول معروف پول آن ها را بالا می کشند!؟

 همکاری می گفت: در غرب استان با یکی از رسانه‌ها همکاری می‌کند و مدت‌هاست حقوقی نگرفته،دیگری می گفت:در مرکز استان رایگان کار می‌کند ، به این بهانه که هنوز این حرفه را به درستی یاد نگرفته‌ و درحال آموزش است!

چرا از خبرنگاری انتقاد نمی کنیم که به جلسه می آید و نه کاغذ دارد و نه خودکار؟

چرا از همکاری انتقاد نمی شود که در جمع خبرنگاران از وزیر می پرسد:لطفا" خودتان را معرفی کنید و بفرمایید چه سمتی دارید؟!

چرا از همکاری انتقاد نمی کنیم که خبر می نویسد و بعد در منزل،شوهرش که کارش چیز دیگریست،خبر را برای او تنظیم می کند،چون خودش توانایی تنظیم خبر را ندارد!

چرا به رسانه/رسانه هایی گیر نمی دهیم که مطلب تولیدی دیگران را برمی دارند و بدون ذکر منبع به نام خود نشر می دهند؟

آیا این چیزها کم از صف شام محمودآباد ارزش انتقادی دارد؟ چه کسی باید این ها را به ما بگوید؟ اصلا" چرا ما خبرنگارها این قدر خودبین و حساس و زودرنجیم و آستانه تحمل مان پایین است؟

 اگر می‌خواهیم از طرف مسئولان مورد ستایش و تجلیل قرار گیریم و قدرمان را بدانند پس چرا خودمان، قدر خودمان را نمی‌دانیم؟

چرا در هر جلسه ای که استاندار با خبرنگارها و مدیران مسئول می گذارد و موضوعش هم توسعه استان است،فوری همکاران ما صحبت از مسکن و وام و لب تاپ و سفر خارجی واین ها می کنند؟ این جا چه کسی شان خبرنگار و رسانه را پایین آورده،خودمان یا مسئولان؟این که دیگر صف شام و سخنرانی متعدد نیست.

چرا برخی مدیران رسانه به زیردستان و پرسنل شان زور می گویند؟بروید تحقیق کنید کدام رسانه جقوق خبرنگار خود را در مردادماه، به جای پرداخت در آخر ماه، به یمن روز خبرنگار کمی زودتر و در 17 مرداد پرداخته است؟

 به جرات می‌توان گفت معدود سرپرستان و مدیران مسئول در استان هستند که قدر خبرنگاران خود را می‌دانند و به نیکی با آنها رفتار می‌کنند.

 من در دوره مدیریت طاهایی-هرچه هم ضعف در کارش باشد-جایی ندیدم و نشنیدم او شان خبرنگار را حفظ نکرده باشد و ندیدم نسبت به خبرنگاری، بی‌احترامی کرده و موجبات آزارش را فراهم کرده باشد،اما خیلی دیدم و شنیدم که ما خبرنگار ها زیراب هم را زده ایم،علیه هم فضای تخریبی ایجاد کرده ایم،نسبت به هم نامهربان و بدرفتار بوده ایم و حق دیگری را خورده و پامال کرده ایم!ما رطب خوردگانی هستیم که منع رطب می‌کنیم.

قدر عافیت نمی دانیم وناشکری می کنیم،دیر نیست که شاید با تغییر مدیریت در استان،به مصیبت مدیران همیشه شاکی،ضدرسانه و انتقادناپذیر گرفتار خواهیم شد و آن وقت کمی دیر است.