از اين كه مردم ايران در ايام مسابقات المپيك ازخداوند بخواهند ورزشكاران ايراني را موفق كند تا درسكوي قهرماني قرارگيرند ، يك درخواست و دعاي حق است و قابل تحسين وليكن پيروزي يك قهرمان كه قهرماني او تا حدودي مسجل است را به شب هاي قدر نسبت دادن يك حركت ضدارزشي است كه درميان مدت و درازمدت تاثيرات منفي فراوانی برجاي مي گذارد. البته ممكن است براي كوتاه مدت تاثيراتي در بخشي ازجامعه كه از رابطه علت و معلول بي اطلاعند،داشته باشد.

براي مثال درشب 19 رمضان كه در اعتقاد شيعيان يكي از شب هاي قدر است،گزارشگران صدا و سيما تمام تلاش شان اين بود كه موفقيت بهدادسليمي و سجاد انوشيرواني و...را -كه تاحدودي مشخص بود صاحب مدال مي شوند-به اين شب و قرآن به سركردن و دعاي مردم نسبت دهند و روي اين موضوع به طور گسترده مانور دادند.

مادران و پدران و نزديكان و همشهريان اين ورزشكاران را هم نشان دادندكه قرآن به سر كرده اند.(بگذريم ازاينكه اين افراد اگر چه به ظاهربر سرشان قرآن بود، چشم شان به تلويزيون دوخته شده و تمام فكر و حواس شان به جاي آنكه به مفهوم واقعي قران و خدا ودعا باشد،به مسابقه بود! )

درشب بيست و سوم همين ماه كه باز هم بنابر اعتقاد شيعيان يكي ازشب هاي قدر است،سه كشتي گير آزادكار كشورمان روي تشك رفتند و قطعا خانواده و دوستان و همشهريان اين سه نفر هم دراين شب،قرآن به سرشدند كه اين ورزشكاران روي سكوي قهرماني قرار بگيرند، درصورتي كه يكي از آن ها حذف شد و دو نفر ديگر فقط توانستند درسايه تلاش و همت غيرقابل وصف شان به مدال برنز دست پيدا كنند.

حال سئوالاتي براي فكرهاي جستجوگر پيش مي آيد،این که:

1-مگراين شب قدر با آن شب قدر و یا اين قرآن به سر با آن قرآن به سر تفاوت دارد كه يك شب قهرمان مي سازد و يك شب به زحمت صاحب برنز مي كند؟

2-آيا ورزشكاران آمريكائي يا چيني و.....كه موفق شدند مدال هاي طلا و نقره را درو كنند،درشب قدر قرآن به سركردند؟