مازندنومه؛سمیرا عقاپور اسک،مؤسس و رئیس هیئت مدیره انجمن سروقامتان دور اندیش:رودخانه ی هراز در چند دهه ی اخیر دستخوش تغییرات قابل توجهی از سوی انسان در آن شده است که می توان برای نمونه به استقرار برخی واحد های خدماتی ، علی الخصوص معادن برداشت شن و ماسه در بستر رودخانه و حوضچه های پرورش ماهی اشاره کرد.

قابل ذکر است که رودخانه ی هراز از جمله رودخانه های حفاظت شده ی سازمان حفاظت محیط زیست است که در ایران جزء نوادر بوده و تنها زیستگاه ماهی حمایت شده و در حال انقراض قزل آلای خال قرمز است.

 اگر شما به مرز این رودخانه ی حفاظت شده دقت کنید(از پلور تا انتهای شهر گزنک) متوجه تعرض به بستر رودخانه ، برداشت های غیر علمی ، تخریب و غیره خواهید شد.

تنها جایی که در چند سال اخیر به آن چشم امید داشتیم که مأمنی برای ماهیان خال قرمز به شمار می آمد (از روستای أسک تا پلور) اکنون از گزند حوادث انسانی در امان نمانده و شاهد جاده سازی در مناطق بکر این محدوده هستیم.

جاده سازی با بهانه ی تعریض محور هراز نیست بلکه احداث جاده ای در منطقه ی بکر و غیر قابل دسترسی در آن سوی رودخانه ی هراز است که نه تنها موجب تخریب 100درصدی رودخانه هراز شده،تهدیدی برای از بین بردن نسل ماهی های خال قرمز می باشد.

گرچه دست اندرکاران این طرح وزارت راه و شهرسازی است و دلیل این امر را غیر استاندارد بودن محور در این سو (جاده ی موجود) می دانند،با نظریه ی برخی کارشناسان مجرب سازمان محیط زیست استان مازندران و کارشناسان و استادان دانشگاه در رشته ی زمین شناسی، انتقال محور در آن سو نه تنها که موجب از بین رفتن محیط زیست طبیعی آن محدوده شده بلکه از نظر امنیتی و رانشی بودن منطقه نیز مورد تأیید نمی باشد.

حال خودتان قضاوت کنید اندک منابع و مناطق بکری که در ایران محفوظ مانده است، چگونه در اجرای طرح و پروژه های عمرانی در حال تخریب است!