مازندنومه؛دکتر علی فلاح،مدرس دانشگاه و فعال محیط زیست:علل آسیب های اجتماعی متنوع ، متکثر، تودرتو و پیچیده است، لذا اقتضای پیچیدگی امور آن است که درایت ، تدبیر و عقل جمعی حد اکثری دلسوزان اجتماعی برای گشایش امور مردم وکاهش این آسیب ها در پارلمان های شهری به کار بیفتد.

 موجب خوشحالی است از اینکه افراد زیادی احساس مسئولیت کردند و داوطلب نامزدی انتخابات شدند.

افزایش این حجم داوطلب نشان از آن دارد که همه ی قوم و قبیله ها مشکلات را با تمام وجود لمس کرده اند، به گونه ای که هر کس که در ایل وتبار خود استعداد یا ظرفیتی برای نامزدی در شورای چهارم داشت به صحنه آورد، تا شاید بتواند با تمسک و توسل به او وضعیت شغل، ازدواج، مسکن و . . . قوم و خویش و دوست و فامیلان را سر و سامانی ببخشد.

همین مقدار احساس مسئولیت ولو برای رفع و رجوی مشکلات قوم و قبیله و خانواده خویش نیز درخور تحسین است،چرا که به جای بی تفاوتی و انفعال که همیشه وضع را بدتر می کند فعالیت و وارد بازی شدن را ترجیح داده اند؛ اما سؤال اینجاست که تا کی می توانیم به فکر قوم و قبیله و خانواده و فامیل و دوست و آشنای خویش باشیم؟ تا کی می شود با این طرز تفکر جامعه ی خویش را سر و سامان داد ؟!

آیا قوم وقبیله بدون خوشبختی دیگران خوشبخت می شوند؟! تا کی یک جامعه می تواند با توسل به شخص به ترمیم زخم های ریز و درشت خویش بپردازد؟!

آیا هیچ فکر کرده ایم؛ به همان نسبت که هر کس از ما می خواهیم با توسل به فردی از افراد  قبیله ی خود امورمان را پیش ببریم به همان مقدار وزن و اثر بخشی نهادها و ساختارها و تشکیلات را کاهش می دهیم؟!

 آیا توجه زیاد به افراد نوعی بی توجه شدن به ساختارها و تشکیلات را در پی ندارد؟ مگر یک شخص چقدر می تواند در حل مشکل مؤثر باشد؟! آیا همه مردم فردی در فامیل دارند که امورشان را از طریق او پی بگیرند؟!

   گیریم که یک فرد تمام وقت و سرمایه اش را برای حل گره چند فامیل بگذارد ، آیا به تنهایی قادر خواهد بود همه مشکلات شان را حل کند؟

 آیا به همه ی مشکلات اشراف خواهد داشت؟ آیا توان و وقت کافی برای حل هر مشکل را خواهد داشت؟ چقدر تلفن؟! چقدر نامه و درخواست نوشتن؟! چقدر پا شدن و پی این مسئول آن مدیر دویدن؟!

   به نظر می رسد راه درمان دردها یافتن یک فرد در قوم و قبیله و زیر علم وجود او سینه زدن نیست. راه آن است که نهادهای مردمی شکل بگیرند و تقویت شوند. راه درست آن است که همه ی مردم-تاکید می کنم همه مردم- در قالب نهادهای مردمی جای بگیرند و همه ی خدمات و سرویس های دولتی از طریق سازمان های مردم نهاد محله ها به مردم ارائه شود. در چنین صورتی، نقش افراد کم رنگ و نقش نهادها پر رنگ تر می شود،مطالبات مردم به صورت مستمر ونه فصلی وسلیقه ای پی گیری می شود، عدالت بیشتر می شود، مردم کمتر زیر منت افراد می روند و از بی پناهی به در می آیند.

 به جای فرد گرایی و فرد پرستی چاره آن است که تشکیلات ونهادهای مردمی از دل مردم به وجود بیایند ،به نهادها بها بدهیم همه در قالب نهادها به عمل درست اجتماعی بپردازیم، با پیگیری امور از مسیر تشکیلات ونهادهای مردمی جلوی سوء استفاده افراد از اعتماد مردم  گرفته می شود،باند بازی و رابطه بازی  هم کم می شود،بهره وری افزایش یافته،عزت نفس وشرافت اجتماعی ارتقا می یابد، افراد به خصوص کسانی که در قوم و قبیله ی خویش کسی ندارند به جای ذلیل شدن پیش این فرد یا آن مسئول که امکان سوء استفاده در آن زیاد است، عزت و حرمت می یابند.     

                                                  
وقتی سازمان های مردم نهاد در هر کوی ومحله شکل بگیرد و تک تک آدمها در آنجا عضو شوند،آموزش،اطلاع رسانی وفرهنگ سازی مسائل مختلف اجتماعی و شهری نیز به صورتی چهره به چهره استمرار پیدا می کند،با آموزش مستمردر داخل سازمانهای مردم نهاد محلی بسیاری از مشکلات که ریشه در عدم آگاهی دارد به سادگی مرتفع می شود.

   اگر به فکر حل ریشه ای بسیاری از مشکلات هستیم راهی نداریم جز آنکه انجمن ها یا سازمان های مردم نهاد محلی را افزایش داده یا آن تعدادی را که وجود دارند عملا مورد حمایت جدی قرار دهیم.

 امروزه پایه گذاری،تقویت و حمایت از این انجمن های محلی برای کاهش همه مصیبت ها و آسیب ها و افزایش نشاط و رفاه اجتماعی یک ضرورت انکار ناپذیر است.  

مشورت ادراک و هوشیاری دهد

عقل ها مر عقل را یاری دهد

زانکه با عقلی چو عقلی جفت شد

 مانع بد فعلی و بد گفت شد-«مولوی»
 
ادامه دارد.

*مطلب مرتبط:

- مده کار معظم به نوخاسته http://www.mazandnume.com/?PNID=V15342