مازندنومه؛یادداشت مهمان،روجا مقتدایی: در پی یادداشت آقای "سهراب محمدی " تحت عنوان " آمل در کشاکش روحانی طلبان و فرصت طلبان "(نگاه کنید به http://www.mazandnume.com/?PNID=V15562) توضیح زیر ارایه می شود:

 آقای سهراب محمدی در پی یاداشتی عنوان نمودند کسانی که در دقیقه 90 تصمیم به رای گرفتند،نباید انتظار سهم خواهی داشته باشند.

سراسر یاداشت ایشان از سر دلسوزی و پیش بردن اهداف متعالی کشور عزیزمان است اما در مورد بندهای آخر
توضیحی دارم که امیدوارم به عنوان نقد سازنده در نظر گرفته شود .

نویسنده یادداشت مخصوصا در مورد منافع ملی کاملا درست و دقیق اعلام نظر کرد. مخصوصا در مورد "شایسته سالاری و کار کارشناسانه"  که بدون هیچ مصادره ای  به عنوان شخصی که خود را اصلاح طلب و شاید فراتر از آن می دانم ،  آن را به عنوان اصل و روح اصلاح طلبی می شناسم و می دانم که دوستان هم با هم عقیده هستند.

در یک دولت فراجناحی که داروی امروز مملکت ایران است هر کس از هر جناح و حزبی حق دارد بر حسب شایستگی هایش سهم داشته باشد.

در همین کوچه تنگ (اصلاح طلبی- اعتدال طلبی ) که به یمن پروردگار باز شده است  و خیل عظیم پشت آن تشنه آبادانی ایران عزیز هستند بسیار کسان بودند که نه تنها در  دقیقه 90 به روحانی( بخوانید اعتدال  و امید ) نپیوستند بلکه حتی رای هم ندادند ولی امروز در احساس شگرف و  " سرزمین ساز " سربلندی کشور سهیم هستند و به همان اندازه از اصل شایسته سالاری حق دارند سهم بخواهند که دیگر دوستان.

 چه بسیار دانشمندان و شایستگانی که تشنه چنین روزی بودند اما حتی فرصت و یا حتی انگیزه بازگشت به ایران را به هزاران  دلیل بی دلیل نیافتند.

آیا در ضمیر آگاه مان  درست است که این دوستان را به صرف رای ندادن از مشارکت سازنده محروم کنیم؟

 دوم اینکه به  آفت های انحصار طلبی گرفتار نشویم و از همین امروز خود را در برابر آن آفت ها بیمه کنیم. دستاورد امروز که همان دولت تدبیر و امید است متعلق به هیچ طیف و جناحی نیست که در مورد آن بگوییم چه کسانی می توانند سهم خواهی کنند و چه کسانی نمی توانند، زیرا که ادبیات انحصار طلبی خود انحصار طلبی عملی را با خود می آورد.