مازندنومه؛یادداشت مهمان،محمدعلی پاسندی:تا پيش از اين،در قرن بيستم به كساني كه سواد خواندن و نوشتن نداشتند بي سواد گفته مي شد.

 نهادهای معتبر فرهنگی تصميم ديگري گرفتند و آن را به جامعه ي جهاني نيز اعلام كردند و آن اين كه از سال 2000 به بعد هركسي كه قادر به استفاده از كامپيوتر نباشد بي سواد به حساب مي آيد.

اگرچه  اين دو تعريف از بي سوادي براي پيشرفت بشر لازم و ضروري بود ، ولي كاستي هاي ذاتي اي در تعريف اين امر وجود داشت .

 اين دو تعريف نتوانسته از ميزان خشونت بشر نسبت به همنوعانِ خود بكاهد . خشونت نه تنها در قرن 21 كاهش نيافته، شيوه هاي پيچيده تري به خود گرفته است . 

اين موضوع نشان دهنده ي آن است كه با گسترش سطح سواد(طبق دو تعريف قبل) و گسترش و توسعه ي فناوري اطلاعات ، حتي سطح اندكي از خشونت هاي بشري كاسته نشده است .

رفتار انسان در اثر "آموزش" جهت مي يابد . با آموزش در جهت درست، مي توان سطح سواد را در جهتي هدايت كرد كه به كاهش خشونت بينجامد؛بنابر اين بايد تعريف تازه اي از سواد ارائه بدهيم كه آموزش هاي مابعدي نيز بر محور اين تعريف استوار شود. هدف از اين تعريف بايد بر محور دستيابي به آسايش و آرامش همگاني استوار باشد.

از بين متعصب ها(چه با سواد، چه بي سواد) تا دانشمندان باسوادِ تهيه كننده ي سلاح هاي كشتار جمعي، رابطه ي مشتركي وجود دارد و آن هم بي توجهي به خود انسان است .

 در نگاه اين گروه ، جهان از نگاه "من"( ِمنفعت جو) تفسير مي شود و حياتِ "ديگري"(یا دیگران) قابل احترام نيست و منافع شخصي بر سعادت جمعي غلبه دارد .

در تعريف جديد "سواد" ، ميزان پرهيز از خشونت بايد به عنوان يك هدف مهم در دستور كار قرار گيرد .در این تعريف بايد گفت: بي سواد كسي است كه از كمترين سطح نقدپذيري و تحمل نظرات مخالفان برخوردار است.

امر آموزش نیز بايد مبتني بر اين امر باشد كه به فرد آموزش داده شود تحمل انديشه ي ديگران را داشته باشد و خود و ديگران را نقد کند.هر نوع آموزش در اين راستا گامي خواهد بود در جهت كاهش اين بي سواديِ نقابدار .

در تعريف جديد اگر كسي حتي سواد خواندن و نوشتن و قدرت به كارگيري كامپيوتر را داشته باشد ولي توان تحمل انديشه ي مخالف را نداشته باشد باز هم بي سواد به حساب مي آيد .